Volgende week dinsdag ochtend (lekker vroeg) vertrekt onze vlucht naar Singapore en vervolgens naar Cairns Australia.

Via dit blog kunnen jullie al onze belevenissen tijdens onze reis volgen. Hieronder nog wat voorpret die al verschenen is in Oes Eig'n Kraantien (dorpskrantje)

Ons vliegtuig (een Airbus 380) was van alle luxe voorzien. Een 11 inch multimedia scherm en pockets waarin we alle zooi kwijt konden voor een vlucht van 12.5 uur. Hoe hebben we die tijd dan doorgebracht? Door spelletjes tegen elkaar te spelen (Battleship en Tetris), twee films te kijken en een stuk of wat afleveringen van '2 Broke Girls'. Daarnaast deden we verscheidene pogingen tot slapen.

De één wat succesvoller dan de ander, er waren namelijk nogal wat kinderen aan boord en die hebben de neiging tot het maken van (veel) geluid... De maaltijden waren lekker! Zeker voor vliegtuig catering. Nr 1. tot nu toe!

Filmpje na de eerste landing:

De tussenstop in Singapore was wat ons betreft geen succes. Hoewel er op Schiphol heel duidelijk was afgesproken dat Sal zijn eigen rolstoel naar de Gate zou worden gebracht gebeurde dat niet... In plaats daarvan kwamen ze met een schandalig slecht oud barrel zonder enige steun in de rugleuning, met hele hoge armleuningen en die VÉÉL te breed was voor Sal (Claudia had er nog wel naast gepast). Conclusie niet mee te rijden en erg slecht voor Sal zijn rug, die toch al een opdoffer had gekregen door dik 12 uur stil zitten. Als klap op de vuurpijl werden we ook nog door een assistentie medewerker naar een achteraf gelegen assistentie balie hokje gebracht waar zij wilden dat wij een uur zouden wachten. Ja DAAAAAG! Wij gingen nog even het vliegveld over voor een kop koffie/thee. De winkels bezoeken was geen succes met het rolstoel-bakbeest. Tegen de tijd dat er eind-e-lijk iemand kwam om Sal de Isle Chair te brengen en daarmee naar de gate te gaan waren we flink uit onze slof geschoten tegen het personeel al daar. Waarschijnlijk hadden we er nogsteeds gezeten wanneer we dat niet hadden gedaan. 🤬

Video opstijgen Singapore:

Het Silkair vliegtuig (een oude 737) had nog het meest weg van een Ryanair zusje. Al kregen we hier wel gratis drinken en snacks en een 'maaltijd' (te ranzig om op te eten 🤢).

Boven foto Skyline Singapore

Onder vliegen we Australië binnen (video)

Video landing:

Maar gelukkig was de rolstoel netjes aan boord gekomen en kregen we die bij de gate in Cairns wel direct terug.

We hadden ons op allerlei perikelen bij de Australische douane voorbereid, maar we hoefden niet eens één koffer open te maken. Eén keer vertellen dat we niks illegaals bij ons hadden was genoeg. Pff, fijn. Maar hadden we dat geweten, dan had Sal niet naar Den Haag en Assen hoeven rijden voor een Apostille stempel op zijn medicijnpaspoort. Ach ja.

Het zat allemaal mee in elk geval. Bij de balie van AVIS kregen we écht waar een huur auto met handbediening voor de komende twee weken tot en met Kerstmis!

Video huurauto:

Video links rijden:

Het Cairns Plaza hotel is ook helemaal naar wens, aan de 'Esplanade' ofwel de Boulevard, 50m van de zee keurig ingericht en onze kamer is helemaal aangepast.

We zijn 's avonds richting het dorp gestrolled (de samenvoeging van rollen (Sal) en wandelen (Claudia). Heerlijk sfeerproeven. De mensen op de Boulevard, de gezellige zitjes met 'barbies' (public barbecues), het openbare zwembad zonder hekken of toegangsprijzen, de gezellige kroegjes en restaurantjes... Australië, je bent gelukkig niks veranderd sinds het bezoek van Claudia 2008.

Uiteindelijk gegeten bij Rattle 'n Hum.

Rond 22.30u terug op de hotelkamer. Al snel viel Sal om van de slaap (niet letterlijk, al scheelde het niet veel ha ha) en zijn we dus op tijd in bed geploft.

Alles bij elkaar in 38 uur zo'n 8 uur geslapen (gerekend van begin nacht 11-12 tot begin nacht 13-12). Kortom: we waren toe aan een goede nachtrust maar voelden ons heerlijk ZEN!

In onderstaande video van 4min30 volg je de highlights van ongeveer 6 uur auto rijden

Op de heenweg zijn we vrijwel in één stuk naar Cape Tribulation gereden, maar op de terugweg hebben we allerlei stops gemaakt. Twee keer voor een boardwalk jungle wandeling en we zijn door het Daintree Adventure Center gestrolled waar je over een verhoogde boardwalk het oerwoud kunt ervaren. Dat was best mooi, echter wij waren al totaal 'spoiled' door de vergezichten van gisteren in de Skyrail.

Wat daar wel erg gaaf was (vond ik, Claudia): ik stond net op tijd bij de reptielen terraria voor het voeren van de pythons en dat gebeurd maar één keer per week. Wat een timing!

Tip: Kijk onderstaande video alleen wanneer je er tegen kunt om een muis gegrepen te zien worden 😬

Video 1:

Video 2:

Heel veel berg af zoals jullie zien...

Video 4:

Bij aankomst op Smithfield stonden we bij onze auto en konden we verder op pad richting ons hotel voor die nacht (zie volgende blog).

Dit was een prachtige jungle tour wat ons betreft.

Maar wij hebben heerlijk gegeten en gerelaxt (spelletjes gedaan Regenwormen en Moddervarkens, dat paste qua beestjes wel bij de jungle vonden wij 😬)

's Morgens deden we onze shutters open en zagen we dit:

De rest van het resort heb ik gefilmd:

Met eigen keukentje

En badkamer met wasmachine en droger

Tussen de verschillende gebouwen op het resort groeit allerlei mooi tropisch groen

We hebben zo'n twee uur in het water doorgebracht.

Oké dat was zo normaal als we voor elkaar konden krijgen. Nu Sal en CS in hun gewone staat:

De kleur van het koraal viel erg tegen, maar er waren veel mooie vissen en we hebben een zeeschildpad gezien. Sjonge! Die sloopte het koraal zeg! Hele bekken vol trok hij tegelijk los 😳

Na afloop waren we moe, dus terug bij het hotel alleen nog wat in de lounge gehangen, een lichte maaltijd gegeten en op tijd gaan slapen.

Wat we alvast kunnen laten zien is dat Sal zijn eerste paar handschoenen na anderhalve dag Cairns al in de vuilnisbak konden 😳.

Ze hadden heerlijk veel grip, maar de Action kwaliteit liet zich gelden...

Verder is Australië in mijn ogen (Claudia) hét land van de bordjes. Dus ik wil er een paar laten zien:

Penalties apply... Every time

Volgens Sal mag je hier met een rolstoel over kinderen heen rijden 🤣🤣

??

Cassowaries voor en na 😨 (dit is een ancient soort struisvogel die enorm belangrijk is voor het voortbestaan van regenwoud, doordat dit dier giftige vruchten eet die geen enkel ander dier kan eten. Met zijn uitwerpselen verspreiden hierdoor zaden waaruit nieuwe bomen ontstaan)

Deze foto heb ik van het internet geplukt om jullie deze bijzondere vogel te laten zien. Wij zijn hem niet in het wild tegen gekomen. Ze zijn bijna net zo groot als emoes.

Verder zagen we in Cairns al Flying Foxes (vleermuizen):

Iemand ooit gehoord van mangowijn? Wij ook niet... Dus dat wilden we graag proeven (video):

Dat smaakje beviel ons reuze goed dus we hebben een paar flesjes gekocht.

Hierna reden we verder (ja ja met een paar slokjes mangowine op, het is slechts proeven hè) door de Atherton Tablelands rondom lake Tinaroo (video):

Sal heeft de drone even getest (video):

Rondom dit meer reden wij over een prachtige dirtroad, met aan het eind de imposante Cathedral Fig Tree (video):

Na dit bezoek reden we verder via de Milla Milla Falls

Het landschap ging steeds meer over in glooiende grasvelden.

Toevallig kwamen we langs het Mamu Tropical Skywalk park. Juist doordat cycloon Larry een aantal jaren geleden door dit gebied trok zag het oerwoud er erg mooi uit.

Je kon precies alle herstel- en overlevinsmechanismen van de inventieve natuur onderscheiden. De vriendelijke staff bracht ons met een 4WD naar de verhoogde boardwalk, want door de cycloon waren de paden niet meer ♿️ (video):

Na deze stop reden we rechtstreeks door naar Mission Beach.

Meestal maken wij geen foto's van ons eten, maar deze schaal seaplatter for 2 willen we wél delen! Hmmmm!

Het was enorm afzien 😉, nou ja... Dat we weer weg moesten dan. Gelukkig hadden we net zoveel moois in het vooruitzicht.

Video onderweg:

Vanaf Townsville pakten we de ferry naar Magnetic Island

Waar ons volgende hotel ons opwachtte 😍 (video):

Tijdens onze tour gingen we van prachtig idyllisch baaitje naar baaitje. Onderweg zijn we gestopt bij het museum over het eiland en vertelde onze gids over de geschiedenis (eerst vooral bewoond vanwege de fruitplantages op het eiland, vanaf ca. 1880 als badplaats bij de bevolking van Townsville geliefd geraakt en later bij steeds meer toeristen).

Waar ik vooral voor ging was 'the wildlife' en we zijn niet teleurgesteld! Koala's en Walibi's gezien (aborigonal naam voor kleine kangaroo), tropische vissen, tropische vogels en het privé aquarium van een maritiem dokter die 'clamps' bestudeert, kweekt en uit zet in de natuur. Deze grote schelpen kunnen wel 80-100 jaar oud worden! Deze dokter heeft al 30 jaar oude exemplaren en zet deze nu uit in het Great Barrier Reef, als één van de oplossingen tegen het uitsterven van het koraal. Er is zelfs een door hem ontwikkeld snorkelspoor uitgezet (twee stuks vanuit 2 baaien op Magnetic Island), waarbij je door het volgen van de boeien met een geplastificeerde kaart allerlei koraal en zeeleven kunt bestuderen. Hadden we dat maar eerder geweten... Conclusie; we MOETEN nog een keer terug (video):

Tot Claudia's grote vreugde hebben we ook wilde Koala's gespot 😍😍 (video) 4 exemplaren zelfs:

Daarnaast nog een boommieren nest:

De aboriginals eten deze mieren als snack. De gids deed voor hoe: je pakt ze op, laat ze even lopen en pakt ze dan wanneer ze bijna bijten bij hun kop op om vervolgens het achterlijf eraf te happen. Het zou naar citroen moeten smaken. Wij hebben het toch niet geprobeerd. Aboriginals gooien ook zo'n heel nest in kokend water en filteren dan de rommel eruit, waarna het gifextract werkzaam is tegen griep etc....

Visjes voeren (video):

De natuur onderweg (video):

Ik vond het volgende gave side information: Op onderstaande foto zie je een padden race plek. Hier houden de locals elke woensdag een race voor de liefdadigheid en om kinderen te betrekken bij het onderhouden van het eiland. Je kunt bieden op één van de 8 padden, met een gekleurde strik om zijn nek. Als jouw pad het eerste uit de buitenste cirkel is win je de helft van het prijzengeld (wanneer je de pad ook nog durft te kussen) de andere helft gaat dus naar een goed doel op het eiland. Hiermee houden ze de jeugd betrokken en direct de kleine criminaliteit laag (je ziet nergens graffiti etc.). Met als gevolg dat het politiebureau maar drie halve dagen in de week geopend is 😂

Na de tour hadden we de ferry van 15.00u terug naar het vaste land (Townsville) en nog een flinke rit voor de boeg. Dus we hadden geen tijd om op het eiland te blijven. Hoewel 320 dagen per jaar zon héél aantrekkelijk klinkt. We zeiden al; "In Nederland hebben we de andere 45 dagen zon..." 😕 (video):

Na al dit moois moesten we nog dik 3 uur rijden naar het volgende hotel... De rit viel tegen. In de beschrijving van de route die wij volgen stond dat je door 🍍🍌🍈 velden zou rijden, maar dit is een samenvatting van wat we zagen (video):

Conclusie, ze hadden het vast over een andere weg tussen Townsville en Airlie Beach... Maar de zonsondergang was mooi en we zijn de tijd door gekomen door 'Black Stories' te spelen (raadselpel)

Het zwembad beneden hoort ook bij ons complex.

We hadden vandaag een rustdag met niks op het programma, maar we zijn toch nog een rondje gaan toeren rondom Airlie Beach. We hadden hier namelijk tijd ingepland voor een trip naar de Whitsunday's, maar door cycloon Betty van begin 2017 kan de rolstoel toegankelijke boot momenteel niet acceptabel aanmeren bij de eilanden. Dus er bleef een dagje over. Gezien het feit dat we in de doe-vibe zitten wilde Sal vandaag ook iets van de omgeving zien.

De Cedar Creek falls stonden er echter wat droogjes bij 😳. Ze hebben hier al 5 jaar geen normaal regenseizoen gehad en dat merk je (video):

Nog even door gereden naar de nabij gelegen baai Wilson Beach waar het rond dat tijdstip net eb was.

Ook niet heel idyllisch...

We zagen nog een bushfire op de terugweg:

Als afsluiting probeerde Sal nog mooie filmpjes te maken met de drone tijdens de mooie zonsondergang (video):

Dat was alle excitement van vandaag. We hebben simpel gegeten in het dorp (eerst ijs en daarna een salade) en zijn vervolgens in de jacuzzi gaan zitten. Daar moet je natuurlijk van genieten nu hij ter beschikking staat...

Uitzicht:

Maar gelukkig kwamen we ook nog een stukje langs de kust voor de afwisseling (video):

Zoek Claudia in de bovenstaande foto, quiz vraag: hoe vaak is ze in beeld?!?

Als tussenstop bezochten we de Capricorn Caves (video):

Ons hotel in Rockhampton is gloednieuw en ook weer enorm ruim. Deze keer zelfs een hal bij binnenkomst, grote badkamer en slaapkamern, een volledige keuken met gescheiden huiskamer en aan twee zijdes een balkon....

Bijna belachelijk groot, maar we genieten er nog even van. Over drie dagen halen we de camper op en is het gedaan met de luxe ☺️ (video):

We hebben de keuken niet gebruikt, want er zat een Italiaans restaurant op loopafstand 🤩

Allemaal van langs de weg, behalve de hond in het midden, die komt van de ferry...

... deze hing er naast

Voorzichtig!!!

Misschien moeilijk te lezen. Dit was een transparante sticker op de buitendeur

Niet duiken, zou er in Nederland staan... Aangezien er in het geheel geen water was om in te duiken snap ik wel waarom het fatal kan/zal zijn 😬

Toilet humor om mee af te sluiten

In Bundaberg hebben ze een rum distilleerderij waar ze rondleidingen geven...

Alleen op zaterdag sluit dat om 15.30u, moeten jullie eens raden hoe laat wij er waren 🙃

De winkel was nog wel open, dus daar zijn we ff doorheen geweest. Claudia heeft één glaasje rum besteld om te proberen. Small Batch Reserve, want die klonk van de diverse soorten die ze maken als het meest geschikt voor ons beider smaakpallet, maar we waren toch niet enthousiast. Dus niks gekocht en verder op reis.

Hier helemaal op de punt van het schiereilandje was het ook nog wel rustig.

Maar de locals wisten dit kerstweekend het plaatsje uitermate goed te vinden; de strandjes waren dus druk en erg dobberden heel veel bootjes in de baai.

Wij gingen maar weer verder

Salvador en Claudia in hun natuurlijke setting... 😬

Bij daglicht ziet de binnenplaats van het hotel er zo uit

Claudia is de 24e haar dag begonnen met baantjes trekken toen er nog niemand was

Om vervolgens even op te drogen in de ☀️

Onze hotelkamer op de begane grond wordt aangewezen door de punt van de parasol

Zoals jullie op de bovenstaande film kunnen zien vonden wij dat MEGA gaaf. Even voor de duidelijkheid hè, geen filters o.i.d. De zee is écht ZO blauw!! 😍

De verdere belevenissen updaten we morgen. Het is hier al Kerstmis dus wij gaan naar bed

We sloegen vlak voor Noosa af, omdat er een scenic lookout werd aangegeven. Toffe weg er naar toe. Na het Skydiven nu ook een achtbaan 😂 (video):

Voor het echte uitzicht waren we naar onze mening te ver van de zee. Wat je op deze foto ziet is eigenlijk alles wat er te zien was.

Sal checkte dat natuurlijk met de drone terwijl Claudia nog een stukje natuur verkende (video):

Hierna legden we het laatste kwartier af naar Noosaville waar ons hotel was. Om vervolgens snel naar Noosa Heads te rijden voor mooie natuur en de gezellige boulevard met winkels en eetgelegenheden (video):

Mooie natuur maar eerlijk gezegd waren wij door de beeldschone Skydive van gisteren aardig verwend en kregen we nu niet de 'wauw'-vibe...

Het was wel mooi (video):

Maar niet alles was toegankelijk ♿️. Van de route die we hadden willen doen ongeveer éénderde meegepakt en dat was eigenlijk ook wel genoeg; heuvel op en af in de hitte 😬

Bij onze picknick aan het eind zagen we een Varaan (video):

Na deze trip zetten we koers richting The Glasshouse Mountains (video):

Voor wie alle namen wil weten:

Uiteindelijk bracht de navigatie op Sal zijn telefoon ons keurig naar ons hotel in het centrum van Brisbane. De navigatie van de huurauto vond namelijk dat we er 45 minuten zuidelijker al waren 🤨

Zoals jullie zien was de lucht al volledig dicht getrokken. Tegen de tijd dat we hadden ingecheckt begon het te stortregenen (video):

We aten ons kerstdiner dus in het hotel waar ze een prima buffet hadden.

Daarna gingen we Brisbane zelf in.

Een prachtig stadspark vlakbij het winkelcentrum

We zijn ook wel in het winkelcentrum geweest, maar geen winkel in. Het was namelijk Boxing Day dus ENORM druk...voor sommige winkels stonden zelfs rijen... 😱

Eind van de middag zochten we een camping en bij de eerste stop was het meteen raak voor een vrije plek. Overpriced, dat wel maar ik (Claudia) was er aan toe om gewoon alle zooi over te pakken en niet meer rond te rijden en te zoeken.

Groot nadeel; het regende bijna de hele avond. Geen goed begin van onze kampeertrip. Deze camper is echt gemaakt om buiten te leven... Hopelijk zit het weer morgen wel weer mee.

Volgens mij komen we daar het grootste deel van onze reis wel mee door 😇

Volgens Britz kon er geen awning (luifel) aan onze camper, omdat daar geen bevestiging voor is. Maar een mini zoektocht online leverde gewoon een luifel op die met zuignappen aan het dak wordt vastgemaakt. Gelukkig zat de winkel waar ze dit type verkopen vlak bij onze camping dus dat werd de eerste stop. Ook meteen een ventilator/lamp op batterijen en nieuwe wielrenhandschoenen voor Sal meegenomen... Vervolgens flink boodschappen gedaan. Buiten voedsel ook allerlei huishoudelijke benodigdheden zoals wasmiddel en handdoekjes etc. Wat er standaard in de camper zat was net ff te basic. Nu zijn we helemaal klaar voor het kampeerleven.

We waren er in ons laid back Ozzie tempo echter wel wat lang mee bezig. 😬

Door het krappe tijdschema tot Nieuwjaar hebben we besloten om het Lamington National Park te laten vallen en direct naar de Gold Coast te rijden. Dat scheelde een omweg van twee uur en anders hadden wij net overal geen tijd voor.

Nu goed tijd gehad om over de boulevard van Surfers Paradise te slenteren.

Daar aan de kust één poging gewaagd voor een camping in die buurt. Zoals verwacht (hoogseizoen en piekweek daarvan plus populaire bestemming) was er geen plek en gaven ze ons weinig kans iets anders te vinden. Dus rond een uur of zes reden we verder landinwaarts waar we telefonisch (met onze Aussie mobiel) een camping hadden gevonden met plek.

We reden er iets meer dan een uur over, MAAR toch waren we pas net na 20u op de camping. Ra ra hoe kan dat 🤪

We zijn New South Wales binnen gereden +1, dus er is nu 10 uur tijd verschil met Nederland.

Onze eerste camping maaltijd bereid en gegeten, nog lekker buiten gezeten onder onze nieuwe luifel en dat was het. Niet veel bijzonders dus vandaag...

Claudia had de wasmachine al aangezet en gedoucht toen ze dit filmpje maakte. Nadat de was droog was zijn we op pad gegaan (vlak voor de middag).

Het oorspronkelijke plan was om via Byron Bay richting Coffs Harbour te gaan. Echter, Claudia herinnerde zich verhalen over Nímbin en dat lag ongeveer op de route... Tja alleen de slingerende bergweggetjes er naartoe en het rondkijken in het stadje (vol met hippies, alternativo's en andere zonderlinge types) kostte wel weer veel tijd.

Natuurlijk hebben we Byron Bay alsnog bezocht. Het strand en de surf golven waren daar gaaf en het grootste deel van de kleding die we nog zochten is gescoord, maar echt ver richting Coffs Harbour rijden lukte tijdtechnisch niet meer. Ook nu was het weer tegen zessen voordat we een camping gingen zoeken. Te laat, is de conclusie. Veel is dan al vol geboekt. Wel een prima plek gevonden, toch hebben we besloten om morgen al in de ochtend iets te regelen.

Hieronder een video van de hele reis:

Tegen de tijd dat wij aan kwamen (19.45u) gingen veel van onze buren al aanstalten maken richting hun bed 😳😨

Wij hebben nog taco's klaargemaakt (video):

Wij hadden het zowaar koud (24C) op deze eerste heldere en droge avond sinds ons kampeeravontuur begon. 😬

We hebben alleen nuttige stops gedaan, dat wil zeggen; picknick lunch aan het strand van Coffs Harbour:

Een fruitstop nabij Port Macquarie, wat rond zoeken voor campings bij Taree in de buurt.

Geen echte bezichtigingen of iets dergelijks vandaag. Het aanbod bij Harrington en Taree stond ons niet erg aan en Claudia kon best nog een stukje verder tuffen aangezien alles vandaag snelweg was en het niet druk was op de weg. (video):

Zodoende zijn we uitgekomen bij het 'Cabin & Van park' in Bulahdelah. In totaal zo'n 500km afgelegd in 7 uur exclusief pauzes (video):

Volgens Google had het wat sneller gekund 😬 maar dat is rechtstreeks en wij hebben rond gezocht. De camper gaat gewoon ook niet zo hard (op een veilige manier 🤗)

Dankzij de TomTom vond Claudia makkelijk haar weg door alle suburbs van deze metropool...

Rond 15 uur waren we in het hotel en we hebben niks meer gedaan. Behalve chill op de kamer hangen en bijtanken met een boekje. Digitaal alles bijgewerkt en 's avonds een rondje gelopen langs alle eetgelegenheden van onze fraaie buurt 🤣😂

De keuze bestond uit Maccays - spreek uit Mekkies - zoals ze hier, zelfs in radio advertenties, zeggen🍟 (Mc Donald's dus), Domino's 🍕, Red Rooster 🍗 of Hungry Jack's (aka Burger King) 🍔... Het is de laatste geworden.

Een 🍷 op de kamer en op tijd gaan slapen om optimaal voorbereid te zijn op de grote dag morgen. Om 14 uur Nederlandse tijd vieren wij de jaarwisseling al nabij dé Harbour Bridge

🎆🌉🎇

Houdt ons in de gaten op dit blog en via Facebook. Wanneer het internet meewerkt laten we jullie live meegenieten!

We zijn keurig afgezet bij het Barangaroo Reserve, waarvoor wij kaarten hadden. Maar het park ging pas om 18u open dus we zijn eerst nog richting Central Quay gegaan.

Verder dan dat kwamen we ook niet (Botanic Gardens, Operahouse etc). Veel te druk. Na een late lunch met drinken bij een cafeetje, geprobeerd terug te komen. Dat was nog niet zo makkelijk. Overal waren trappen naar de straten waar wij heen moesten (allerlei straten waren dichtgegooid dus zelfde route als op heenweg ging niet). Uiteindelijk gekomen waar we waren afgezet, maar daar mochten we er niet in. We kregen wel route instructies... Voor een land met zoveel bordjes en een stad/evenement met zoveel beveiliging en wegwijs-mensen (met megafoon en al staan ze overal te roepen waar je nog naar toe kan en waar niet) vonden we dit stuk stad erg slecht bewegwijzerd.

Vanaf het moment dat we bij het terrein waren hing er een lekker festivalsfeertje met muziek en straatcabaret etc.

We vonden op het Accessible Viewingpoint een prachtige plek met goed uitzicht op dé brug.

Enige minpunt van dit hele gebeuren was dat je érg lang in de rij moest staan voor alles. Claudia heeft er eerst bijna een half uur over gedaan om een fles champagne te mogen bestellen 🍾🥂

En later tussen de drie kwartier en een uur in de rij gestaan voor voedsel

Het systeem kwam op ons nog al wonderlijk over, eerst ga je in een rij staan om te bestellen en vervolgens in een rij er naast om je eten op te halen... Ze maken veel in één keer klaar, dat lag dan uitgespreid door de kraam en is dus al afgekoeld tegen de tijd dat je het ophaalt 🤨

Maar goed. Verder was het heel gezellig. We konden kletsen met de mensen om ons heen en de tweede fles is Claudia gaan halen vlak voor het familievuurwerk om 21 uur. Dat was een goede zet, mooi rustig...

Hier een impressie van het 'wachten' (video):

Hierboven wordt een ponton vol vuurwerk naar zijn plek gesleept.

Na het familievuurwerk ontstond er achter ons een dansende flashmob (video):

Super leuk en gezellig

Video jaarwisseling vuurwerk:

Na de 12 minuten durende show zat het er alweer op en zette de meute zich in beweging. Ook nu blonk Sydney niet uit in bewegwijzering. We gingen met de stroom mee en kwamen bij een metrostation uit. Alleen pas toen we beneden waren konden we ook zien welk station dit was... Het had Wynyard of Townhall kunnen zijn en bleek Wynyard. Allebei was prima geweest maar het is toch fijn als je weet waar je bent.

Het was te druk voor Salvador om in de eerste twee treinen te komen maar bij de derde (5 minuten later) hadden we beet. Het was te vol voor Claudia om te zitten. Een vriendelijke Aussie bood zijn vouwstoeltje aan toen het rustiger werd. Maar ze stond wel best (na de hele avond zitten).

Bij Parramatta station aangekomen bleken er geen bussen meer te gaan richting ons hotel. De rij bij de taxi's was enorm en Uber schreeuwend duur. Dus we wandelden in dik 20 minuten naar ons hotel.

Om 3 uur doken we ons bed in.

_________________________

Claudia was net op tijd wakker om de mensen in Nederland een fijne jaarwisseling en gelukkig Nieuwjaar te wensen.

Uiteindelijk gingen we opnieuw rond 15 uur op stap. Dit keer met de T1 (trein/metro) naar het centrum.

Voor wie benieuwd/nieuwsgierig is; het openbaar vervoer in Australië is tot nu toe prima in orde ♿️. De bussen hebben een hydraulische systeem om iets te zakken en er wordt een plank uitgeklapt zodat een roller makkelijk mee kan. Salvador kan zelf over het gat tussen perron en trein komen, maar anders zou er ook assistentie en een rijplaat aanwezig zijn...

Wij strollden door Central Quay (tussen Harbour Bridge en Operahouse) en de Botanic Gardens:

Lekker gegeten bij het Bavarian Bier Café op York Street, echte Duitse keuken. Ze hadden ook de bijbehorende 🍺🍻:

Sal at een specialty met allerlei worstjes en zuurkool. Claudia nam een bretsel, unionrings en champignons.

Vervolgens met de T1 en Uber (want de bus reed al niet meer) naar het hotel terug.

Hierna pakten we de trein vanaf Town Hall naar Bondi Junction en de bus naar Bondi Beach. We hadden hier veel goede verhalen over gehoord en dit strand staat in de top 10 to do in Sydney... Nou het viel ons een beetje tegen. Oké, blauw water en een mooi baaitje, maar volgebouwd en veel te vol met mensen. Ook was het strand nauwelijks toegankelijk voor Sal. Er waren wel ramps naar toe, en je kan een strandrolstoel ophalen bij de de lifeguard's, maar om op armkracht met rolstoel en freewheel naar de waterlijn te komen zou door het mulle brede strand haast onmogelijk zijn. Niet de moeite waard in elk geval (vonden wij).

Dus na een stroll over de Boulevard zijn we terug gegaan via dezelfde route als op de heenreis. Alleen nu zijn we overgestapt op Town Hall richting Circular Quay, met de intentie om nog een Ferry te pakken naar het andere aanbevolen strand; Manly Beach. Echter, het was ineens enorm bewolkt geworden tijdens onze reis terug. Een tripje van een half uur door de haven leek ons dan minder interessant en wat doe je op een grauw strand... Daarvoor hoeven we niet half Sydney door te crossen. Wij weten wel hoe Scheveningen en Zandvoort eruit zien op een bewolkte dag... Vaak genoeg meegemaakt.

We besloten de tip van onze gids van Magnetic Island op te volgen - die lang in Sydney heeft gewoond - en zijn (terug naar Town Hall met de metro) naar 'The Barbershop op York Street gegaan. Een soort 'speak easy' zoals ze in Amerika zouden zeggen (verstopte kroeg van in de tijd van de drooglegging). Deze 'Gin Bar' zit verstopt achterin 'the Barber Shop'. De gids had al gezegd dat ze via een trap te bereiken zijn, maar dat je ook wel achter langs kan met de lift. Dus Claudia ging naar binnen en de vriendelijke dame van de bediening liep mee om ons de lift te wijzen. Zo'n glazen kooi met bediening, die je ook veel in winkels ziet, om een paar treetjes te overbruggen. Bij dit type lift denkt Claudia altijd:"Oh oh ik hoop dat 'ie het doet..." In het kader van 'samen uit samen thuis' stapt ze er altijd wel bij in samen met Salvador. De dame van de bediening ging ook mee, omdat de achterdeur waardoor we de kroeg in moesten met een pasje geopend moet worden.

Eerst gebeurde er niks, maar de lift bleek erg gevoelig qua sensoren. Dus we schoven dichter naar elkaar toe in de vierkante meter die we met zijn drieën tot onze beschikking hadden en jawel, de lift bewoog.

Zo'n centimeter of 5, zakte toen weer wat terug naar beneden en dat was het. Hoe wij ook probereerden bij elkaar te schuiven of op knopjes te drukken. Niets hielp... Maar de deur(en) willen óók niet meer open 😨. Dus we drukten op de knop met de alarmbel en wat gebeurde er... Een luide toon klonk door de lift. Ja, daar hadden we niks aan natuurlijk. De laatste optie was een greep naar de noodtelefoon. Even leek het of dat gammele ding niet werkte, maar gelukkig kregen we wel iemand aan de lijn. Dat veroorzaakte een zucht van verlichting bij de twee dames. Echter al snel sloeg dat om in lichte wanhoop toen de dame aan de telefoon Salvador vertelde dat er een monteur zou komen, over 30 à 45 minuten. PFFFFFF!

Er restte ons echter niets dan wachten. We konden tenslotte nergens heen. De dame van de bediening werd natuurlijk al snel gemist, dus haar collega's kwamen één voor één kijken, drukten van buiten af nog eens op een knopje en verdwenen dan smalend lachend en zwaaiend weer het café in. Let wel, we waren slechts 3 tot 5 cm omhoog gegaan, maar toch wilden de deuren niet open. We hebben zelfs nog geprobeerd om te springen om de lift te laten zakken. Werkte ook niet. Al kletsend hebben we de tijd vol gekregen. Gelukkig was niemand van ons drieën claustrofobisch en hadden we raampjes aan beide kanten zodat het minder opgesloten voelde dan in een metalen afgesloten cabine. Het werd wel warm/benauwd na een tijdje en de dames zijn er maar bij gaan zitten. Sal was weer eens trots op zijn eigen stoel en plaagde de dames daar knipogend mee. Het duurde alles bij elkaar zo'n 50 minuten tot de monteur kwam. Hij had een sleutel om de deur mee te openen en klaar was Kees. De heerlijk verfrissende buitenlucht stroomde als een airconditioning naar binnen toen de deur eindelijk open ging. Salvador overbrugde zonder moeite de 3 centimeter en de dame - van wie we na bijna een uur nog niet de naam wisten, realiseerden we ons achteraf - vertelde ons dat er ook wel een achter ingang was waar we buiten konden zitten. Door regen en onweer (we waren blij dat we niet op de ferry of het strand zaten) strollden we om het huizenblok heen, om tot de ontdekking te komen dat de buitengelegenheid er helemaal niet gezellig uitzag. Het was wel droog door een overhangend balkon, maar er zat niemand. Salvador was net aan het bedenken hoe hij de trap zou nemen (met leuningen en achteruit wil dat namelijk ook wel) toen er twee mannen naar beneden kwamen om te roken. Met hun hulp was Sal in een piep en een zucht toch in de kroeg. Hadden we deze tactiek maar meteen toegepast...

Ons eerste drankje kregen we van het huis en we namen er natuurlijk ook nog een van onszelf. Dat hadden we wel verdiend na alle toestanden.

De terugweg was makkelijk, gewoon via de trap naar de barbershop. Rug naar het gat, twee handjes aan de reling en trrrrrrr, Sal stond beneden. De barbier keek met grote ogen toe en mompelde: "You have surely done that before." "Beats getting stuck in the elevator," antwoorde Sal. "Was that you guys?" en dit barverhaal leverde ons weer een gezellig gesprekje op. Zo leer je nog eens mensen kennen ha ha ha! Een mooi avontuur.

We konden nog net op tijd de metro pakken om de laatste bus naar het hotel te halen.

Video zonsondergang:

Op 5 minuten loopafstand zat een restaurantje waar we nog een maaltijd pakten voor we naar de kamer gingen.

Ons laatste dagje openbaar vervoer voorlopig.

Vanaf Circular Quay pakten we de ferry naar Manly Beach (video):

Gelukkig werd het weer inderdaad steeds beter.

Aan het eind van de middag namen we de fast ferry terug naar de stad. Tip wanneer je last hebt van zeeziekte kijk maar niet naar onderstaande video:

Na wat boodschappen reden we richting de Blue Mountains

Conclusie we hebben bijna de hele oostkust van Australië afgereisd.

En we zijn zigzaggend heel Sydney door geweest 😬

Het oerwoud was mooi. Alleen veel te luidruchtig... Ook hier was het natuurlijk VOL met (Aziatische) toeristen... Pffff. Zonder stigmatiserend te willen zijn - want we kwamen ook nette mensen tegen van die afkomst - de meesten laten hun goede manieren volgens ons achter zodra ze in het vliegtuig stappen 😱

In dit gebied werd vroeger steenkool gewonnen en een bepaalde steensoort waaruit men olie kon winnen.

Een ventilatieschacht is ongemoeid gelaten en historisch correct ingericht

Waar we toch het meest van genoten hebben is het magnifieke uitzicht...

's Morgens hadden we al een aantrekkelijke camping gevonden, maar doordat alles wat langer duurde dan gepland (ivm alle wachtrijen) konden we die afstand niet meer overbruggen als we nog op een fatsoenlijke tijd wilden aankomen. Dus slechts een klein stukje zuidelijker gereden naar Camden. Geen bijzondere plek, maar we konden mooi bijtanken van deze intensieve dag...

Sal in zijn luie leunstoel 😴

Alles vol natuurlijk. Gelukkig bleek onze keuze een idyllisch plekje aan de rivier... (video):

Als dikke bonus hebben we ook heel gezellige en aardige buren. Ons eigen kampvuur brandde net toen we werden uitgenodigd om rond the barrel van de buren te komen zitten.

Dit is de sfeer die we zoeken en onder andere de reden dat we kamperen (kramperen als je het Sal vraagt) in plaats van hotels pakken... Heerlijk (video):

Op deze camping blijven we in totaal drie nachten, zonder internet en telefoonbereik... Even ontspannen na alle drukte en het reizen van de afgelopen drie weken.

Bijna iedereen om ons heen is aan het inpakken. Wij moesten ongeveer de hele ochtend de motor laten draaien omdat de accu van de koelkast leeg is... 😕 Handig systeem 🤨

Verder was het een kwestie van weinig doen vandaag.

Lege cocons van één of ander insect.

Geen idee hoe warm het bij ons precies was, over de 40 dat zeker. Gelukkig hadden wij de rivier voor een verkoelend briesje. In Sydney was het echt niet om uit te houden: http://nos.nl/l/2210868

Ook bij ons gold een 'total fire ban' dus we nemen ons brandhout maar mee voor op een volgende plek...

Het ging 's avonds onweren en 's nachts regenen.

De hele dag reden we zuidelijk langs de kust. Met lunch in Jervis Bay (video):

De tussentijdse boodschappen stop bij Woodworths duurde iets langer dan gepland... Eerst wachten tot het noodweer voorbij was (video):

Vanwege de hevige regenval (en het tegenvallende weer) vonden we de camping waar we oorspronkelijk naartoe hadden gewild niet succesvol; overal plassen en modder en te weinig voorzieningen. Dat was echt een plekje om van de omgeving te genieten.

😍🤩 We zagen wel voor het eerst écht wildlife langs de weg - i.p.v. roadkill 😔 - (video):

Nu dat genieten van de omgeving niet lukte zijn we verder gereden en uiteindelijk uitgekomen in Narooma bij het 'Top of the Town motel'. Helaas waren we net te laat om bij het Italiaanse restaurant op het terrein te kunnen eten. Een paar honderd meter terug in het dorp was de 'Million Dollar View' hotel/bar gelukkig nog wel open. Daar prima gegeten met een 🍸🍹 en nog twee potjes Pool gespeeld. Salvador was véél beter, maar toch allebei 1x gewonnen.

Dit bord stond op de vorige camping... We hebben het gelukkig overleefd 🤣🤣

Claudia had voordat ze dit bord zag overigens al wel een leguaan en 2 slangen gezien op haar verkenningstocht langs de waterkant van de rivier. Van geruime afstand hoor... En ze glipten alle 3 weg voordat ze in de buurt was.

Dit is trouwens een geniale uitvinding, gespot in Brisbane: fiets repareer punt! 👍🏼

Via Tilba Tilba reden we terug naar de kust. Dat had een historisch stadje met mooie tuinen moeten zijn, maar wij vonden er niet veel aan. Oude houten huisjes die nog bewoond worden. Ach ja... Niet de moeite waard om te stoppen wat ons betreft.

Deze keer namen we de toeristische route:

Boven Camelrock

Eindbestemming was Tathra, waar we 's morgens een camping hadden gereserveerd.

Ergens onderweg onderzochten we nog of een andere camping de moeite waard was. Zo reden we door Mimosa Rocks National Park naar Arugunnu campsite, over een dirtroad 5 km lang bergaf. Alles leuk en aardig, maar de camping was vol en bovendien alleen geschrikt voor tenten. De doorgaande route - die zowel de TomTom als 'Kaarten' van Apple zagen - bestond niet. Dus we moesten dezelfde weg weer terug. Bergop. Rammel de rammel over aangereden grind. Claudia was blij om de gewone geasfalteerde weg terug op te rijden!

De geboekte camping stelde niet veel voor en was wel erg duur. Dus die geannuleerd en een dorpje verderop neergestreken.

Compilatie van vandaag in video:

Grappige dinnerstory: we waren om 18.30u bij campstore annex restaurant hier op de camping. Er was Claudia bij het inchecken (om 17u) verteld dat de boel tot 19u open was, maar de man aldaar riep direct bij onze binnenkomst dat er geen warm eten meer was. Hij had alles al opgeruimd en ging dicht. Oké... Wij dropen teleurgesteld en lichtelijk mopperend af, strollden naar de T-splitsing waar een soort bakkerij zit, die natuurlijk al dicht was en kwamen overleggend weer terug toen de man net de weg over stak naar zijn huis. Hij zag blijkbaar aan ons dat we baalden en zei:"Well if you guys are hungry I can make you something. Come in come in." Al bij het opnemen van onze bestelling raakten we in gesprek. De man vertelde dat hij een baaldag had gehad, maar na een biertje (of 3, vermoedden wij) ging het ook wel weer. Hij had moeite om dingen tegelijk te doen en zo... 'Broodje Dronken' doopte Salvador onze hamburgers...

Maar goed, de man was aardig en zijn vrouw bleek half Nederlands half Oostenrijks. Zij werd prompt opgebeld en kwam een gezellig praatje maken om haar taal weer eens op te halen...

... reden we een paar kilometer noordelijk om Tathra in de zon te bekijken. Wauw, wat een wereld van verschil. 😍

Eerst zaten we een hele tijd verrukt rond te staren op de pier van de Historic Wharf, later schoot Sal drone shots... (video):

Voor een Tinyworld/360 graden shot zie deze link: https://www.skypixel.com/photos/55a9ee70-9b41-4f65-9d7a-1fe0975d62ba

Video:

...en maakte Claudia een wandeling naar het uitzichtpunt. B.t.w. je kunt wel merken dat Australië gevaarlijk is. Overal staat 'Lookout' 🤣

(video):

Claudia zag een enorme rog, video:

Na zo'n twee uur genieten (inclusief taart en cappuccino/thee bij de horeca op de Wharf) moesten we toch maar verder.

Niet dat dat een straf was hoor. We gingen rechtstreeks naar Merimbula, onderzochten het binnenmeer...

...en streken toch bij de zee neer. Daar hadden we namelijk het rijk alleen!! (video):

Een prachtige ramp zoals je ziet. Maar helaas zorgde, door de wind opgewaaid zand, van enkele maanden/jaren nog wel voor verplichte fitness (video):

Zo'n meter of twintig zandworstelen was gelukkig wel te doen.

Next stop Eden (video):

Hier ligt een dubieuze historie. Aan de ene kant walgelijk, ze deden fanatiek aan walvisjacht... Maar wat wel bijzonder is; ze werden geholpen door Orca's (Killer Whale):

Via deze link kan je meer lezen indien geïnteresseerd: http://www.sapphirecoast.com.au/point-of-interest/rotary-lookout-twofold-bay-eden/?t=696

Onze eindbestemming was camping Wallagaraugh, vlakbij Genoa. Wederom wauw 😍 zeven kilometer van de geasfalteerde weg (dirtroad dus)

Het laatste stuk vol met kangaroos. Werkelijk honderden. Vier à vijf weilanden zoals deze (video):

Onze plek lag opnieuw aan een rivier. Helemaal in de natuur en bijna niemand om ons heen. Alleen 3 Franse buren.

Als jullie je afvragen hoe we aan die mooie plekjes komen; we gebruiken de app Wikicamps. Waar je veel offline kunt vinden maar mét internet kan je ook recensies lezen en andere extra info vinden. Super handig.

Al snel kwamen er King Parrots tevoorschijn. Persoonlijke overwinning voor Claudia - die houdt namelijk helemaal niet van vogels - (video):

Toen het donker werd staken we ons kampvuur aan en hoorden we Kookaburra's 🤩 (video):

Later gromden de Possems ook overal om ons heen in de bomen. Helaas lukte het niet om dat indrukwekkende geluid op te nemen. Hopelijk komt dat nog eens.

Claudia heeft op advies van de camping eigenaar nog eventjes gezwommen voordat we opbraken. Dat was inderdaad fijn afkoelen (video):

De reis naar het zuiden is nu over. Vanaf nu reizen we (zuid)westelijk. We hebben bij Mallacoota namelijk de zuidkust van Australië bereikt!

Het grootste deel van de middag hebben we doorgebracht op de Walking Track en de nabij gelegen dirtroad (alweer... We hadden echt graag een 4WD gehad, dan kan er veel meer dan met ons busje, maar ja 4WD en ♿️ gingen qua indeling niet samen helaas ...)

Toch uitermate genoten van de natuur (video):

Ruigen rotsen, hoge golven en die kleuren... 😍😍

De rest van de tijd hebben we autorijdend doorgebracht en zijn er boodschappen ingeslagen.

(video levensmoeie fietser):

We eindigden in Nowa Nowa.

Op de foto komt het ook nog nauwelijks over.

Er zijn twee langgerekte meren annex rivieren vlakbij de kust waardoor je drie waterwegen in beeld krijgt.

Deze keer sloegen we kamp op bij Eagles Point. We konden gelukkig in de campkitchen ons eten bereiden; tijdens een aantal stortbuien...

Daarna was het prima weer om onder de luifel van de avond te genietend.

Een hele tocht hoor 😜. Je ziet de kade al aan de overkant... Het is meer alsof je een rivier oversteekt.

Maar de natuur was zeker de moeite waard!! (video):

We zagen zeker 8 Koala's van betrekkelijk dichtbij.

En ook bijzondere bomen, Coastal Banksia's:

Van een afstandje lijken het net ananassen die hier hangen. We hadden er al over gehoord dat men vroeger probeerde te foppen met deze 'denneappels'. Hier een vers gevallen exemplaar...

Het strand zelf was niet spectaculair, maar de route er naartoe zag er mooi uit.

Vlakbij de ferry aan het einde van onze rondtocht zagen we ook een Echidna (mieren egel), video:

Een link voor wie meer wil weten: https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Mierenegels

Veel groter dan onze egeltjes in Nederland zoals je hier misschien kunt afleiden aan de verhouding tot het hek.

Je ziet hier bij onze terugreis dat het alweer veel meer bewolkt is. Niet lang hierna trok het weer helemaal dicht en ging het opnieuw plenzen. 😔

Er schijnt een hele natte zomer aan te komen door La Niña, een luchtstroming... Fijn. 😢

Vanwege het weer en het feit dat het niet heel goed ♿️ leek hebben we Wilsons Promontory (het zuidelijkste stukje vaste land van Australië met groot National Park) overgeslagen.

Wij verwendden onszelf nog eens met een nachtje hotel in Warragul, vlakbij Melbourne.

Gelukkig was het beter weer, wisselend bewolkt. Al voelt, 20 graden met zeewind best wel koud.

We genoten van het strand uitzicht (geen temperatuur om er te gaan liggen) en dwaalden door Cowes.

Hét event waar we voor kwamen vond namelijk pas 's avonds plaats...

Eerst keken we bij The Nobbies (video):

Foto's en hele leuke info over dit kleinste pinguïnras ter wereld is te vinden in de app 'Penguin Parade' (App Store & Google Play) met naast algemene informatie o.a. - per chipnummer van een studiegroep pinguïns - hoe lang ze op zee zijn geweest en hoeveel in gewicht ze zijn toegenomen sinds de laatste meting.

Vanaf een half uur voor ze aan land worden verwacht mag je geen foto's en video's meer maken (niet dat veel mensen zich daar iets van aantrokken, evenals van het verzoek om stil te zijn en zo weinig mogelijk te bewegen... Onbegrijpelijk..), maar dit is wat wij kunnen delen:

Een baby in een nestkastje, zoals die overal bij The Nobbies en Penguin Parade te vinden zijn.

Hoopvol wachtend op zijn ouder, die in de duisternis zal komen, met een buik vol voedsel.

Het is heel schattig om te zien hoe lang de pinguïns in de branding dobberen en wikken, wegen en twijfelen voor ze uiteindelijk in groepjes het strand oversteken. De meest gevaarlijke stap van hun dag. Eén vos kan bijvoorbeeld in een nacht wel 20 pinguïns doden. 😳

Nee, dit is geen illegaal genomen foto, dit is gewoon een creatief gefotografeerd informatiebord 😬

Het was mooi om mee te maken, doch ERG koud... Wij hielden het daarom snel voor gezien.

Na deze natuur zetten we koers naar de grote stad...

"Melbourne here we come."

Rond 17u checkten we in bij het Mantra Bell City Hotel. Een ongelofelijk mooie vonst van Sal online!! Voor dezelfde prijs als camperen bij de BIG4 camping hier vlakbij.

Met dit uitzicht op de 5e verdieping!!! Melbourne Skyline! In het echt lijkt het dichterbij dan op de foto 😊

Claudia had direct het gevoel dat dit gebouw vroeger een ziekenhuis is geweest. Gelukkig hebben we Wikipedia...

😬😬

Nice.

Hoewel je het niet zou verwachten voor dit geld zitten we én NIET in een achterbuurt én is het hotel NIET shabby. 👍🏼👍🏼 Hier blijven we drie nachten.

Deze dag hebben we echter lekker niks gedaan. Pasta koken op de hotelkamer in ons keukentje.

Plan voor vanavond: relaxt onze meegebrachte spelletjes spelen en verder even niks. Heerlijk! Daar zijn we aan toe.

En ja... Jullie zien het goed dat is een Tequila Sour. Aussie Style... Stirred, not shaken. 🤣

Vervolgens strollden we over het voorterrein van The Australian Open in Olympic Park.

Daarna gingen we door alle parken (Alexandra Gardens, Queen Victoria Gardens en Kings Domain) naar the Royal Botanic Gardens.

Shrine of Remembrance

Daarna met de bus terug naar Flinders waar Claudia's verjaardagscadeau bestond uit een avond bij het Vaudeville Theater in Speakeasy HQ (video):

In zijn enthousiasme om de tickets te boeken was Salvador even vergeten te kijken hoe rolstoeltoegankelijk het gebouw was... Oeps. Dikke trap natuurlijk naar de eerste verdieping. Maar gelukkig waren er 3 mannen bereid om even te helpen. Samen met de girlpower van Claudia erbij was deze drempel zo genomen 💪🏼💪🏼💪🏼💪🏼. Op de terugweg ging Salvador gewoon zelf achterwaarts eraf dunk dunk dunk... Iedereen zijn onderkaak weer op de grond. 🤣

Hoe moeilijk kan het zijn. Je verhoogt het perron gewoon een tikje op één plek en voila... Iedere roller kan zo in en uit... Mits je low floor materiaal hebt rond rijden dus. 🤬

Oké... Dat waren de frustraties. Terug naar Albert Park:

Het was niet alleen de natuur die ons hierheen trok (video): 🏎

Voor wie beter wil studeren:

Vanaf Albert Park was het slechts een kwartier strollen naar het strand.

Zie in de verte de ferry naar Tasmanië (Spirit of Tasmania)

We hebben al verscheidene steden van bovenaf bekeken (New York vanaf the One World Trade, Düsseldorf vanuit de Rheinturm) dus we wilden dit keer het Observatory Wheel, de Melbourne Star nemen voor weer een nieuwe blik (toch weer een tramreis mét overstap door de stad... Geen enkel probleem ♿️)

Toen we er eenmaal naast stonden bleek dit wiel toch niet zo groot als we hadden gehoopt en de entreeprijs was wel flink aan de maat. Dat geld hebben we in plaats hiervan maar eens gestopt in een lekker etentje aan de Docklands...

Vervolgens was het mooi geweest dus gingen we naar het hotel terug voor een kalme avond (video):

Net op tijd voor een prachtige zonsondergang! 😍

En om met zijn drone te vliegen... Nu bleek echter dat er erg veel verstorende factoren zijn aldaar. Het kalibreren ging moeilijk, het kompas wilde niet meewerken en de verbinding tussen de drone en de remote/telefoon raakte een paar keer kwijt... Met als gevolg dat de Spark in volle vaart tegen de muur vloog. 😱🤬😳 (video):

Twee propellers gesneuveld en één motortje die niet meer draait omdat het aanloopt...

Wijziging in de planning: Melbourne centrum in om onderdelen en een reparatie setje te kopen. Dus daar ging Claudia met enigszins knikkende knieën, vlak voor de avondspits, met de camper door het drukke gebied van een 'metropool'. Gelukkig rijden de Aussies heel beheerst. Het is hier geen Mediteraans land met toeterende, heetgeblakerde types die je aan alle kanten voorbij stuiven... 😬 Ook het parkeren was geen probleem (klein compensatie voordeel ♿️ voor alle hindernissen). De onderdelen zijn ingeslagen. Of Sal zelf de motor kan fiksen blijft nog even spannend. To be continued...

Claudia's eerste en grootste zorg was om vóórdat er een verkeersinfarct ontstond de stad uit te zijn. Dat lukte. Wonderlijk genoeg is de benzine IN Melbourne veel goedkoper dan er omheen. Gemiddeld gezien tanken we voor $1.35 (€0,89) p/l soms iets meer. Nu voor $1.25 (€0.82) p/l! Voordat jullie nu allemaal denken; wauw Australië is echt een goedkoop land... Nou... NOT!! 💸💸 Boodschappen doen en andere dagelijkse dingen kost een fortuin, bijna het dubbele van in Nederland. Maar, daar denken wij niet teveel over na. Gewoon genieten is ons motto... Je doet iets als dit tenslotte maar 1x in je leven.

Er volgde nog een autoreis van dik anderhalf uur naar een plaatsje in het binnenland genaamd Ballarat (video onder en boven zijn werkelijk verschillend):

Hier hadden we al een plek gereserveerd op onze eerste BIG4 camping. Na het boodschappen doen etc. kwamen we pas rond 19.30u aan. Dus de avond was gevuld met alle dagelijkse beslommeringen. Sal kookte heerlijk gemarineerde biefstukreepjes met geroerbakte groenten en verse noodles (met het expliciete verzoek of ik, Claudia, dat wel in het blog wilde vermelden. Bij deze 😜). Ondertussen deed Claudia de was en mixte Mojito's.

Proost! 🍹

De kerel in zijn gestreepte shirt is een ingehuurde 'politieagent'. Aan het begin van zijn verhaal (toen Claudia er nog niet aan dacht om te filmen) vertelde deze Trooper dat iedereen zijn baan opzegde om naar goud te gaan zoeken en er was geen enkele vorm van 'law and order'. Dus werden er gevangen opgetrommeld van 'Van Diemen's Land' (aka Tasmanië).

Side info:

Vervolg:

Hier waren de ergste criminelen weggestopt... ons een raadsel waarom ze juist deze mensen inzetten... Deze kerels kregen een riant jaarsalaris van $25 (voor $15 kocht je destijds een huis) én de helft van hun uitgeschreven boetes. Aldus deden ze weinig aan het handhaven van de orde en boeven vangen, maar veel aan (het uitlokken van) boetes uitdelen. Je moest bijvoorbeeld een 'gold digging permit' hebben (uitgeschreven door de magistraat ter waarde van $1 per maand), had je die niet "$5 fine." Had je hem wel, werd hij door de Trooper verscheurd en kreeg je alsnog de boete... 😳 Zo ook met het bezitten van bepaalde drank. Dat werd onder je bed gelegd en dan kreeg je $50 boete, dus verdiende een Trooper zijn jaarsalaris in één keer extra erbij. 💵

Het was opnieuw een erg warme dag (40C+), maar de Aussies maken zich er drukker om dan wij valt ons telkens op. Wij passen gewoon ons tempo aan en genieten van zowel zon als schaduw.

Het was wel lekker om de mijn even in te gaan (16 graden het jaar rond). Wij kregen zelfs een privé tour door de mijnen, want op dat tijdstip hadden er geen andere mensen geboekt.

Hieronder nog uitleg over de stoommachine waarmee ze goud uit de stenen zuiverden.

Je mocht in de Bowling area een potje spelen, maar je moet telkens je eigen pionnen weer overeind zetten. Goed voor de lijn. 😂

Hmm! Chocolate!! Daar wordt een mens weer mens van 🤗

Deze nacht verblijven we in een Wheelchair adapted Studio van de BIG4 in Queenscliff. Prima voor elkaar met volledige keuken en alle faciliteiten die je maar kunt bedenken op het park. Tip voor iedereen. Hier kun je ook voor langere tijd prima verblijven.

Het park ligt vlak aan de kust. Net voor het begin van The Great Ocean Road. Die begint bij Torquay, een half uur westelijk van hier.

Maar nu eerst relaxen.

Hoewel, Salvador had eindelijk gelegenheid om zijn drone te repareren...

Claudia pakte het rustiger aan.

De noeste arbeid bracht gelukkig wel resultaat... (video):

Salvador vond de drone nog wat wiebelen, maar hij vliegt in elk geval weer. Op een ander moment verder testen.

Niet dus. Op het einde deze trap...

Maar met een omweg kwamen we er toch

Het was geen prachtig weer, toch was het mooi.

Hieronder de landtong die uitsteekt aan de Queenscliff kant.

Hieronder Mornington Peninsula. Op een heldere dag zou je de baai van Melbourne ook moeten kunnen zien... Nu echter niet.

Het water was kouder dan gedacht, maar lekker genoeg voor pootje baden (video):

Daar is niet veel over te zeggen, behalve dat het erg mooi is!

Op het strand wat je hierboven ziet kwamen wij even later uit (video):

De pier van Lorne

We vonden opnieuw een camping aan een riviertje.

De weg die je hierboven ziet lopen is The Great Ocean Road. We zijn er vlakbij, maar toch is het heel anders. Wel op loopafstand zodat Claudia bij het vallen van de avond de zee nog even kon bekijken.

Het koelde flink af dus onze zonverwarmde lichamen waren blij met het knetterende vuurtje voor onze camper.

Net als Salvador zijn natte schoenen 😂

Video:

Bizar verhaal over de G.H.Godfrey; bij het zinken overleefde iedereen de scheepsramp, maar bij pogingen om de vracht te redden verdronken 5 mensen... Inclusief een kapitein die niet kon zwemmen maar toch vrijwillig het water in ging 🤨. Hieronder het hele verhaal.

Verder zagen we opnieuw heel veel moois vandaag...

Wat van ons niet had gehoeven is het stuk bos van 82 km lang... Het was namelijk slechts een slap aftreksel van de regenwouden die we in het noorden hebben gezien. Al was het wel mooi natuurlijk, het duurde gewoon 60km te lang. 🤗

En wij pakten ook nog de 'D-tour' naar de vuurtoren van Cape Otway. Een weg van 12km, heen en terug dus... Voor een vuurtoren die niet te zien was. Behalve als je het bijbehorende attractiepark in ging (voor teveel geld, want wij hadden niet genoeg tijd om eruit te halen wat erin zat).

Dus we gingen verder... En kwamen bij de 12 Apostelen uit.

Onze conclusie: teveel gehyped, veel te veel mensen, te toeristisch en dat vernietigt de ervaring... (video):

Terwijl de ongerepte natuur ZO mooi kan zijn:

Weer 3 Claudia's in één foto en niks aan gefotoshopt!! Ra ra, hoe doen we dat 🙃

Na al het natuurschoon reden we tot vlak voor Warrnambool naar ons motel voor de nacht.

Als laatste stop langs Cheeseworld! Hier wordt Claudia meteen blij van. Kaas proeven en allerlei worstjes en lekkere smeersels.... Resultaat; (teveel) lekkers gekocht, binnenkort weer tapas eten 🤗

Hierna reden we langs en door Tower Hill, een vulkaan met binnen meer.

Emu

We eindigden op één van de campings in Port Fairy. Deze keer wel mooi op tijd zodat we van een relaxte avond konden genieten.

Je ziet het niet, maar je hoort het wel... Claudia werkt het blog bij... (video): 😴😴

Deze keer reden we het binnenland in richting The Grampians.

Het eerste uur was globaal gezien dit ons uitzicht.

De eerste bestemming was Mount Napier, die je hier vanaf een uitzichtpunt mooi ziet liggen. Deze vulkaan barstte 8.000 jaar geleden uit en de vallei, hier voor ons in beeld, werd door de lavastroom zo'n 20 tot 30 meter opgevuld. De aboriginals hoefden overigens niet te rennen voor hun leven. De lava bewoog slechts zo'n 10km/u.

Via een korte tussenstop (video hieronder) reden we naar de Byaduk Caves.

Sal liet de Spark om ons heen cirkelen:

Video:

De caves zijn destijds gevormd door de lavastroom, waarvan de binnenste kern warmer en dus langer vloeibaar was. De lava is gestold tot basalt steen. De kern stroomde verder door en liet daardoor een buisvormig stelsel achter. Gedurende de eeuwen stortte het dak van zo'n buis soms in en kreeg je sinkhole als deze.

Of een 'Turtle' (vernoemd naar de vorm van een leeg schildpadschil).

Hier sinkhole nr. 2

... en 3

Bij deze laatste zijn ook echt nog grotten om te exploreren!

Claudia had dat graag gedaan, maar de boel lag te diep en er werd afgeraden om de grotten in te gaan.

We legden de rest van het rondje af

Vervolgens was Mount Napier zelf onze bestemming. Echter, een inschattingsfout van chauffeuze Claudia bezorgde Salvador nog een extra rug blessure erbij. Ze zag door schaduwvorming en te ver vooruitkijken (d.w.z. het bord met de naam van het National Park trok de aandacht) de overgang van asfalt naar dirtroad over het hoofd inclusief de HOGE bult aldaar. Het busje werd met vier wielen gelanceerd. Woei! Net een achtbaan... Maar zoals gezegd, Salvador vond het niet leuk.

Helaas bleek de verdere route richting de top ook enorm ongeschikt voor onze niet 4WD camper. Dat werd omkeren. Helaas...

The Grampians zijn al wel in beeld, maar we zijn toch al gestopt in Hamilton. Na de noodzakelijke boodschappen was het eigenlijk al te laat (17.45u) om nog een uur naar het National Park te rijden en daar een camping te zoeken.

Tijd voor een kalme avond en wat uitrusten...

The famous Melbourne turn...

No entry...temporarily closure...

Vanaf februari 2013... 5 jaar... Temporarily 🤣

Alles op Australisch tempo.

Boven een samenvatting van onze rit.

Hieronder allerlei uitzichten en vergezichten.

De McKenzie watervallen gefilmd door de drone:

En tenslotte de grote val van de McKenzie watervallen vanaf het tweede uitzichtpunt. Je kunt zien waar we eerst stonden en wat een enorme tour het is om naar beneden te komen (hebben we dus niet gedaan):

Wij zijn terug in Hamilton en reizen morgen verder westwaarts.

Vast mooi wanneer er klaterende liters water over de rand stromen... Nu spraken de kale rotswanden weinig tot de verbeelding.

Hieronder een filmpje van 'the Big Nothing' zoals wij het hebben genoemd. De route van Hamilton naar Mount Gambier en later op de dag het Canunda National Park en de route naar Southend:

De zee die er tussen zit gemixt is stiekem pas helemaal aan het eind van de dag gefilmd, bij onze eerste bush camping. Dat wil zeggen, geen voorzieningen. Alleen een staplaats en toilet met drinkwaterkraan. We spendeerden de avond dus met een ruizende zee op de achtergrond. Heerlijk.

MAAR, hier lopen we op de zaken vooruit... Zoals gezegd gingen we, de grens over naar South Australia (9.5u tijdsverschil met Nederland) voor Mount Gambier, en wel vanwege the Blue Lake. 😍 Wauw!!! Zo'n kleur blauw hebben we allebei nog nooit in de natuur gezien! Fascinerend!

Echt onbeschrijfelijk... Een soort mix tussen kobalt en azuurblauw... Fantastisch!

Op de foto komt het natuurlijk lang niet zo mooi over als in het echt. Voor de duidelijkheid #nofilters!!! Echt ZO blauw!

Voor wie meer wil weten over dit verschijnsel en hoe het werkt: https://en.m.wikipedia.org/wiki/Blue_Lake_(South_Australia).

Drone filmpje:

Tevens kunnen jullie hier een Tinyworld/360 graden shot zien: https://www.skypixel.com/photos/efccc5ef-38aa-4bbc-bf1d-79e7447bb16e (Ook van The Wharf in Tathra 😍 ga dan naar het account van Salvador, dan krijg je een overzicht van de projecten tot nu toe)

Hierboven wat je vanaf de wegkant ziet, rondom het meer. De laag as, basaltsteen en puin die door de vulkaan werd uitgespuwd.

Claudia besloot om nog 'even' naar het uitzichtpunt te lopen... Dat begon zo:

En ging na de bocht zo verder:

192 treden in totaal, met 35 graden, hoge luchtvochtigheid en een stug tempo eindigde dat voor Claudia zowat in een astma aanval... 😬 Oeps. Toch direct terug naar beneden (want het uitzicht van eerder was mooier) en met trillende ledematen, een rode kop plus ademtekort snel in de airco gekoelde auto gedoken.

Zoals gezegd reden we vervolgens verder naar Canunda National Park.

Claudia bestudeert hier de 2WD route... Die toch niet geschikt bleek voor ons Toyota camperbusje. We hebben de eerste parkeerplaats niet bereikt omdat we ruim voor die tijd (na 4km) wel uit elkaar gerammeld genoeg waren...

Hier eindigden we onze dag. Aan het strand van Southend.

De pier is overigens lang 750m!! Wij zijn naar het eind gestrolld, dus tel maar weer 1.5km op bij onze wandel afstand.

Hierna reden we een stukje verder, niet eens helemaal naar Robe.

Salvador had op Wikicamps al een toffe camping gevonden qua reviews en faciliteiten. Aan het lake Sint Clair in Nora Creina. Weer een stuk van ongeveer 8km met maximaal 20km/h over een dirtroad... Maar het is een mooie stek en ook nu horen we de branding weer vlakbij. Al is het strand nu iets verder weg. Wel bereikbaar, zelfs ♿️.

De lucht betrok steeds meer gedurende de avond. Af en toe zelfs een paar spetters op onze luifel...

Getverderrie!! Snel even boodschappen gehaald en daarna verder noordwaarts (video):

We zijn helemaal tot Adelaide gekomen en gaan onszelf anderhalve dag onderdompelen in luxe.

@Pullman Adelaide

🤗

Bye bye, see you later!

Wat doen we vandaag...? NIKS 😍 behalve verwend worden en luieren.

Even naar het wellnesscentrum van het hotel (whirlpool, sauna, stoombad en zwembad) zit nog in de planning.

We zijn al op voorverkenning gegaan en hebben de bovenste verdieping eens gecheckt voor het uitzicht

Einde van deze luie dag:

"Morgen mooi weer!!"

Wij zijn van de contrasten whahaha. Let op de 'slaapvolgorde' van de afgelopen dagen... Camping in de middle of nowhere ➡️ vet luxe ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️ hotel midden in de stad ➡️ bushcamping zonder toilet...

🤣😂🤣😂

Helaas opnieuw alleen vogels gezien en gehoord. Zelfs voor al the wildlife is dit gebied te afgelegen niemandsland.

Wij hebben alle dieren die in de buurt waren vervolgens vlak voor het slapen gaan hoogstwaarschijnlijk verjaagd met een spelletje Halli Galli Supreme (video):

Hmmm, avondrood in Australië werkt blijkbaar niet zoals bij ons... 😞

Opnieuw een volledig bewolkte dag, vanaf half vier zelfs met regen. Grrr. Niet zoals ze hadden beloofd voor het binnenland.

Daar ging onze prachtige planning... En de helft van het fantastische landschap, want dat bleef nu verborgen achter de wolken... Wanneer alles grijs is lijkt het lang niet zo mooi. Hieronder toch een video samenvatting in 4min30:

We stopten dus al vrij snel. Zonde om dit landschap zo voorbij te laten schieten. Morgen voorspellen ze alleen nog niet veel beters \240zagen we toen we eenmaal weer bereik hadden.. 😡

Het enige voordeel was dat we heel veel Kangaroo's hebben gezien. Die vonden het ook koud en lagen daarom in grote getalen op het warmere asfalt (video):

Zo hebben we er minstens 30 gezien. 😍 Helaas remt niet iedereen zo netjes als wij... Er lagen er nog véél meer in alle staten van ontbinding langs de weg. In dit natuurgebied zagen we de hoogste dichtheid roadkill tot nu toe. 😪

Onze avond hebben we gezellig doorgebracht in de campkitchen van onze camping, samen met een Duitse backpacker (León) die ons twee keer inmaakte met 'Regenwormen'. Sal won wel met 'Moddervarkens'... Een dierrijk avondje dus! 😂

Onze route golfde door het gebied...in een poging de zon te vangen reden we eigenlijk maar wat heen en weer. Niet helemaal naar Wilpena Pound en Blinman, want dan ging je echt het National Park in, waarvoor je moet betalen en er was niks te zien vandaag. Lunch in Hawker (video):

Later net niet naar Parachilna, want het werd alleen maar slechter weer (regen) en wij kunnen met onze bus toch de Parachilna Gorge niet nemen (om een rondje te rijden richting Blinman).

Maar uiteindelijk brak de zon echt door! 🤗 Alles is dan zoveel mooier!

Time-lapse:

Kangaroo in de bosjes:

Wij wilden weer bush kamperen en Sal had een mooi plekje gevonden via Wikicamps genaamd the Hookina Ruins (video):

Pffff, wat een stress. Maar ook enorme opluchting! Plus een super gezellige avond met Emily en André. Veel en lang gepraat, voornamelijk over Australië en onze belevenissen tot nu toe.

Zij houden ook van spelletjes, dus opnieuw twee rondjes 'Moddervarkens' gespeeld (Claudia won ze allebei)!

De Engelsen gingen al vroeg op pad. Wij waren lekker lui tot de vliegen teveel gingen pesten. Voor mensen die nog nooit Down Under zijn geweest... De vliegen hier landen op je wimpers, in je oren en op je lippen. Het liefst met zijn tienen tegelijk! 😠

Onze eerste 15km konden we slechts 60km/h omdat we gisteren lucht hadden moeten laten ontsnappen uit de meest ingegraven band. Maar alles is nu gefikst. Water en benzine ingeslagen.

Op naar Wilpena Pound (video):

Na een stop bij de Tourist info verder, helemaal naar Blinman... 63 km door de heuvels (samengevat in 1 minuut Time-lapse-video):

Een mooie route (we waren erg blij dat we dit niet op de grauwe dagen hebben gedaan, dan was het niet tot zijn recht gekomen), met als hoogtepunt The Chinese Wall (video):

Niet omdat die bergketen nu zóóó fantastisch is, maar omdat Blinman zelf best tegenviel. Het stadje (6 huizen en een oude mijn) was een maandje dicht. Zelfs the General Store deed aan renovation en was gesloten... Gelukkig hadden we alles bij ons.

Aldus begon de terugreis via dezelfde route, omdat de middag al aardig vorderde en de schaduwen langer werden wemelde het helemáál van de Kangaroo's en Emu's. Op de heenweg hadden we er al honderden gezien. Claudia heeft ze gelukkig allemaal weer kunnen ontwijken. Al scheelde het soms niet veel.

We vonden werkelijk een geniale bushcamping en waren volledig de enige mensen in de wijde omtrek. Zelfs met de drone en vanaf de heuveltop vielen er geen tekenen van beschaving te ontdekken (video):

Er wachtte ons een fantastische zonsondergang en een nog mooiere sterrenhemel. De eerste hebben we een beetje in beeld kunnen vangen. De tweede helemaal niet (video):

Hieronder een plop om de verjaardag verjaardag van Salvador te vieren 🍾🎉

We moesten on-vakantie-achtig vroeg opstaan (6.30u 😱) om onze Scenic Flight over the Wilpena Pound te beleven. Zie de video hieronder:

In één woord WAUW... De omvang van deze kolossale bergketen (ring binnenin 88km doorsnede en hoogste piek bijna 1200m hoog) is vanaf de grond niet te bevatten. Onze piloot vertelde dat door erosie de bergen nog maar een vijfde zijn van hun oorspronkelijke hoogte 😱 wow. Het is geen vulkaankrater trouwens, maar door tectonische platen opgeduwde aardkorst.

Na onze vlucht bekeken we Old Wilpena Station, een toevluchtsoord voor reizigers en mini stadje in het midden van de 18e eeuw.

Vervolgens was het tijd om een poosje te relaxen voordat we naar Hawker gingen voor lunch en internet. Maar niet voordat we jullie een Kangaroo samenvatting hebben gegeven (video):

Eindpunt Port Augusta.

Niet te lang... 😬

Hier was cultuur terug te vinden in de vorm van een oude brug en de pier van 1850 etc. Alles met informatieve borden, doch slecht onderhouden. De brug was zelfs afgezet met hekken en niet meer toegankelijk voor publiek. Ook niet mooi genoeg voor foto's dus...

De nieuwe brug was prachtig opgeleukt:

Claudia sleurde zichzelf in de hitte de uitzichttoren op (85 treden).

Volgens onze berekening de Flinders Ranges, of de Elder Ranges.

De losstaande berg is Mount Bryan.

Hieronder een video van onze route:

Het is niet heel makkelijk te zien, maar we kijken dus uit over de Spencer Gulf.

GENIETEN!!! Wat prachtig, wat een stilte! 😍

Zonsondergang Time-lapse:

Hieronder een blikje achter de schermen (video):

Die heeft het pas zwaar... met ons welteverstaan. Die denkt vast werkelijk dat het druk is geworden. 😬😇

Al voerden wij weinig uit, gezien de temperatuur. Veel meer dan lezen (Claudia) en wat schetsen (Salvador) - plus af en toe een tripje naar de koelkast - zat er niet in.

😳 Aan het einde van de middag kwamen er allemaal mensen... De één bleef wat langer dan de ander. Eén man sloeg zelfs kamp op met zijn campertje... Vlak voor de zonsondergang kwam er ook een tourbusje met toeristen. Veel herrie, maar ze gingen al voor het hoogtepunt weer weg.

Doordat er nu wolkjes in de lucht waren was de zonsondergang anders dan gisteren.

Claudia kon het niet laten om nog een Time-lapse te maken:

Al deed Claudia wel braaf haar sportrondje in 32 graden... extra goede fitness! 😬

Verder reden we deze dag zuidelijk terug naar Adelaide, via de snelle maar saaie A1. Alleen Port Pirie even bezocht met goede contrasten tussen nieuw en oud, lelijk en mooi (video rondje centrum):

Ons hotel in Adelaide bevindt zich aan Melbourne Street.

Deze straat zagen we toevallig eerder al in een boekje aangeraden als leuke staat voor eetgelegenheden. Wij vonden een oké Mediteraans restaurant. Nothing fancy, maar een lekkere 🍕

Wij vonden het stijlvol qua uitvoering en grapppig gevonden.

Het tentje waar we gingen lunchen was al net zo artistiek beschilderd:

En wat een keuzes.... Hmmm! Lunch was geweldig lekker. Voor iedereen die in de buurt komt: http://www.urcaffe.com/ Dikke aanrader!!

Nu we toch in de tekst foto's zitten nog wat 'bordjes' vondsten de de afgelopen tijd:

De onderstaande hebben we (nog) niet zelf gezien maar werd opgestuurd door onze eveneens Australië-gekke vriendin Susanne, (vergezeld door heel veel prachtige tips voor straks in West Australië):

Wij brachten de dag door richting en op het Fleurieu Peninsula. Claudia had gehoopt op een mooie kunstroute (aangeduid met de Southern Ocean Drive) en/of mooie diversiteit aan landschappen... Maar we reden gewoon door de 'stro-velden' en bossages zoals jullie die al vaker voorbij hebben zien komen (kijk nog maar eens naar the Big Nothing als je een impressie wilt). Weinig zee überhaupt en als we hem al zagen was de kleur grauw, want er ontstonden gedurende de dag steeds meer wolken...

Hier was het nog stikheet (38 graden) bij het Myponga Reservoir.

Hier was het nog 'maar' 25 graden en door de koele zeewind voelde het al snel koud.

Best teleurstellend. Gelukkig werden we heel hartelijk ontvangen op een toffe en zeer speciale mini camping.

Artistiek en veel oude spullen maar zo gaaf toegepast ❤️. We mogen alles uit de moestuin pakken en plukken wat we maar nodig hebben en kregen zes eieren bij aankomst. Werkelijk een super aardig echtpaar wat de boel hier runt.

Als enorme bonus heeft Claudia huiskat Tinker verleidt tot schoot zitten en kroelen:

😍Na 2 maanden zonder was dit wel een geschenk voor kattendame Claudia! Salvador ziet er lijdzaam op toe vanuit zijn warme plekje in de camper.

Mike and Vicki, de super lieve en heel gezellige eigenaren namen ons 's avonds mee op pad. Eerst voor wat culturele geschiedenis van hun stukje Australië.

Vervolgens, het hoofddoel van de trip, het strand op voor echt 4WD-en! Écht OFF-ROAD!! 👍🏼😃😃👍🏼 (video):

Whoehoe, tof hoor.

De zonsondergang was prachtig.

Na de rit een BYO (bring your own) Beach Picknick. Zij hadden salade en roasted chicken met brood. Wij een linzengerecht met veel groenten en 🥂🥂

Als klap op de vuurpijl mochten wij bij terugkomst in de cottage slapen! Helemaal voor niks omdat deze schatten van mensen ons een luxe nachtje gunden 😍

Deze prachtige oude, omgebouwde koeien melkstal, sliep heerlijk!

Claudia bewees nog maar eens dat ze niet bang is voor spinnen... Nadat ze even had nagevraagd of hij niet giftig was, heeft ze deze Huntsman spin buiten gezet.

Sfeervol wakker worden in de cottage.

Daarna de nobele (en dagvullende) taak om de camper leeg te halen, schoon te maken en de koffers zo in te pakken dat ze morgen met het vliegtuig mee kunnen... Economisch proppen dus. Alles wat niet per se mee hoefde hebben we aan Mike en Vicki gegeven. Uiteindelijk paste onze 'zooi' in twee koffers en twee handbagage koffertjes plus een rugzak. Net als op de heenweg. 💪🏼

Met nog een beetje pech onderweg (wegafsluiting dus omrijden en langere reistijd dan gehoopt) kwamen we rond half vier bij het hotel in Adelaide aan. Snel alle koffers naar boven zodat Claudia de camper kon wegbrengen. Helaas met tankbeurt onderweg net te laat aangekomen... Britz ging om 16u al dicht. waarop nog maar eens de conclusie volgt; Aussies houden niet van werken... 😬

Gelukkig waren er nog schoonmakers en was het mogelijk om de sleutels in de brievenbus achter te laten.

Claudia reisde - na 6560 km gereden te hebben met de camper - dit keer met de bus terug naar het hotel.

Behalve een maaltijd ophalen hoefden we verder lekker niks meer te doen. Hindley street blijkt in een studenten district te liggen (naast de universiteit) en het is gezellig levendig om ons heen.