Kwart voor 6 in de auto, veel te vroeg natuurlijk, maar het was nu relatief rustig op de weg. We reden mooi op de file vooruit, lekker op het gemakje. Larissa was nog niet helemaal wakker, die gebruikte mijn schoot nog een laatste keer als kussen. Om 7 uur aangekomen op het vliegveld, uiteraard veel te vroeg (streskip die ik ben)... Na alles ingecheckt te hebben, zijn we een bakkie gaan doen bij de Starbucks. Ik had mijn kontafdruk nog niet afgegeven op het harde starbucks-stoeltje of het was al zo ver; vertraging! Zul je altijd zien, ben je al veel te vroeg, kun je óók nog langer wachten. Maargoed, iedereen werd steeds zenuwachtiger, want het moment van afscheid begon toch dichterbij te komen. Toen iedereen zijn laatste slokkie pleur op had, zijn we richting de gate gewandeld.

Toen was het moment daar... Afscheid met mijn ouders ging eigenlijk beter dan verwacht, mijn moeder wist het zowaar droog te houden! Met Larissa was het een ander verhaal. Ik had een brok in mijn keel zo groot dat je er een titanic mee kunt laten zinken. Bij elk woord dat er over mijn lippen kwam wist ik dat ik dichterbij een regenval aan oogvocht kwam (wat ben ik soms toch een zwoele, zompige vent...). Dus heb ik Larissa nog maar 3 gebroken ribben geknuffeld, en ben gauw door het poortje gevlucht.

Vanaf hier was het een sleur van controles en wachtrijen, maar ach, we waren onderweg! Na nagenoeg weinig gedoe bij de douane, zijn we het vliegtuig ingestapt op weg naar onze tussenstop.

Het eerste wat Mark en ik tegen elkaar zeiden is dat we voor de terugweg een duurdere vlucht boeken, want met die 20 cm beenruimte konden we nog niet verzitten al hadden we het graag. Als kers op de taart, nee, klap op de vuurpijl past hier beter bij, zat er naast ons ook een moeder met een klein zoontje. Het leek wel alsof dat kind afgelopen week geleerd had hoe hij zich zo lang mogelijk als een brandalarm kon gedragen, het geschreeuw hield maar niet op! Gelukkig had een goeie koptelefoon bij me, dus ik heb gelukkig nog als een ‘roosje’ geslapen.

Na een korte overstap op SDQ, was het al tijd voor het laatste uurtje in de lucht. Dit was voorbij voordat we het door hadden, wat wel erg prettig was. Aangekomen op CUR verliep het uitchecken betrekkelijk soepel. Bij integratie en de douane konden we zo doorlopen, we hadden ons huiswerk goed gedaan! Bij het ophalen van de bagage hadden we een lichte speedbump haha. Ik moet nog steeds lachen als ik terug denk aan dat moment. Achter de schermen was iemand razend enthousiast koffers op de lopende band aan het gooien, alleen stapelde hij sneller dan de mensen hun koffer pakken konden. Doordat het zo vol lag, bleef er op een gegeven moment een koffer tegen de uitgang haken, en voor je het wist lagen er 20 koffers op de grond. Het personeel stond er ook maar van je, joh, tranquilo! Één man deed nog wel verwoede pogingen om de boel draaiende te houden, maar tevergeefs... Het was wel een verhelderend moment, we waren nog geen half uur op Curacao, en het vooroordeel werd al bevestigd, klasse mannen!

Buiten zijn we goed opgevangen door KLTZ DvdB, vriendelijke vent, niet de doodenge marinier die ik me voorgesteld had. Hij bracht ons netjes naar de basis, en na sleutels en pasjes gekregen te hebben zijn we naar onze kamer gebracht. Daar even onze koffers leeggehaald, en toen woaterpaas als een luiaard die zijn schoonheidsslaapje gemist had in slaap gevallen.

Oké, oké, ik heb de afgelopen alinea’s lekker lopen klagen en zeuren... Ik moet toegeven dat het eigenlijk een heel prettige reis is geweest waarin niets fout is gegaan, dus ik ben heel blij dat we heel heelhuids en met al onze spullen zijn aangekomen!

In principe wil ik dit blogje, dit gaat heel gay klinken, als een soort dagboek gebruiken, maar dan met weekelijkse updates. Ik schrijf ze ook voor jou Ris, zodat ik jou ook een beetje op de hoogte kan houden, ik hoop dat je dat leuk vindt! Natuurlijk denk ik hier pas een week later aan, dus morgen mag ik al beginnen aan het verhaal van mijn eerste week.

Nou, dat was hem wel zo’n beetje voor nu! Geen idee hoe ik dit ga afsluiten. Dus bij dezen. Doei.

Nee maar nu echt, welterusten