Activiteiten

Ochtend: reis naar Managua en aankomst in airBNB hostal Azul.

Middag: geluncht in lokale tent en stad verkent.

Avond: over de boulevard gelopen en biertjes gedronken in \240Puerto Salvador Allende.

De dag

Mijn reis naar Managua - de hoofdstad van Nicaragua - duurde 28 uur, dat had ik niet helemaaal door toen ik het boekte, maar ik heb het overleefd haha. Ik vertrok de 22ste om 8:00 AM uit mijn hostel in Buenos Aires, vloog van daar naar Panama en vervolgens naar Costa Rica, waar ik van 7 PM tot 2:30 AM heb gewacht om in te checken en na incheck heb ik een beetje geprobeerd te slapen bij de gate.

Voor het slapen, nog even gebeld met Nederland: eerst met mama en later een groepsgesprek met papa en Lisanne (Pierre nam helaas niet op).

Om 9:00 AM kwam ik aan bij de AirBNB van Rebeca (we hebben een spetterende afscheidsfoto met Rebeca op dag 2 dus daar kan je haar zien). Aardig vrouwtje met 3 leuke hondjes. Zo zag de Air BNB eruit.

Ik wilde nog snel even slapen voordat Lonneke zou aankomen. Rebeca bood mij koffie aan, maar dat wilde ik niet (vanwege het slapen), dus is vroeg om thee, waardoor zij begon te lachen en zei: Chica, en Nicaragua solo café!

Heerlijk dutje gedaan en om 1300 kwam Lonneke aan in het hostel.

We kregen heerlijk frisse watermeloen van Rebeca.

Lon deed een dutje en ik las uit de door haar meegebrachte Lonely Planet over Nicaragua.

Ironisch genoeg: we hebben Chili gemeden vanwege de protesten daar, maar moesten van Rebeca horen dat Nicaragua op dit moment zich in een politieke crisis begint, dus we hebben de ene shit gemeden om in de andere terecht te komen. We hadden dat vantevoren niet echt door, aangezien het land niet in het nieuws in met protesten en op de site van de Rijksoverheid stond er niet (in ieder geval niet opvallend) iets over.

Wat is er aan de hand in Nicaragua: in 2018 heeft de huidige president (Ortega - die ooit een van de gezichten was van de beweging die het land heeft bevrijd van de dictatuur van Somoza) heeft de wet aangepast, zodat hij een derde termijn als president kon doen en hij heeft ook gesjoemeld met de uitkomst van de verkiezingen. Protesteerders - met name studenten - gingen de straat op en de politie trad hard op. Meerdere prostesteerders kwamen om. Daarna is de politie heel actief geworden op straat: ze rijden overal rond en houden de burgers in de gaten (volgens verschillende mensen die we hebben gesproken). Er kan dus niet geprotesteerd worden en daarom is Nicaragua ook logischerwijs niet in het nieuws. Er gebeurt niks - het is een impasse. De mensen houden zich stil omdat ze bang zijn voor geweld.

Rebeca leek nogal bezorgd over het feit dat wij (midden op de dag) zelf over straat wilden lopen en ergens gaan lunchen en vroeg of ze mee moest lopen naar het restaurant (2 blokken verderop), maar dat leek ons niet echt nodig. Uiteindelijk was het ook het prima.

Eerste lunch met lokale gerechten. We hadden ook nog een ander bord met allemaal lokale hapjes, erg lekker. Er was iets cripsy/gefrituurd, wat ik heel lekker vond, maar toen ik Lon zei dat ze het ook het moest proberen, zei ze: “hmm i think that is a fried pigs ear.” Ok, voortaan dus eerst even beter kijken voorrdat ik hongerig iets begin te eten.

En twee Nicaraguaanse biertjes. Toña raden we niet aan, maar Victoria (en dan het ‘Maestro’ biertje) is onze favoriet geworden.

We pakten na de lunch een taxi (de buurt waar we door liepen voelde niet meer helemaal veilig) naar het begin van avenue Bolivar.

Van eind november tot 10 december is het Purisima festival; hierbij staat Maria centraal, dus de hele Avenida stond vol met stellages zoals deze.

We liepen de avenue af richting de boulevard en bekeken onderweg enkele bezienswaardigheden (monumenten en parken) uit de Lonely Planet.

Vlak voordat ik deze foto nam, waren we op zoek naar een bepaald monument en dus nam ik even een short cut door het gras. Opeens begon Lon te schelden en springen en ze sprintte weg. Bleek dat ze in een mierennest was gaan staan: ze voelde iets op haar voet, keek naar beneden en haar halve schoen zag zwart, dus ze dacht dat ze in de modder had gestaan (het was al een beetje donker), maar het prikte enorm en toen ze haar voet op de grond stampte viel de helft eraf en had ze door dat het mieren waren. Snel schoen en sok uitgetrokken en water eroverheen, maar wel wat vervelende bulten aan over gehouden. Het goede nieuws: Eindelijk kwam het tube’tje \240afterbite creme, dat ik al 2 maanden mee sleur, van pas!

Het hoofdplein met het Museum Nacional en de halfingestorte cathedraal. Ze waren al helemaal voorbereid voor 2020.

Voor een arm land (tweede op de lijst van centraal Amerika) hebben ze echt idioot veel lichten en versiering hangen overal.

De cathedraal: alleen de buitenste muren zijn nog intact, de binnenkant is ingestort tijdens een aardbeving en nooit hersteld. In de lonely planet prachtig omschreven als:

“the cathedral without a center in the city without a heart”.

Managua is een wat gekke stad; veel straten hebben geen namen en de stad heeft geen ‘hart’. Het is de hoofdstad van Nicaragua geworden, omdat er een strijd bestond tussen de twee grootste steden van Nicaragua (Granada en Leon) over welke stad de hoofdstad moest worden, omdat ze er niet uitkwamen, werd Managua aangewezen als neutrale hoofdstad.

Poëzie is een groot onderdeel van de cultuur in Nicaragua en de meest bekende poëet, Ruben Dario, zie je op veel plekken terug. Dit is een beeld van hem dicht bij het hoofdplein.

Aangekomend bij de boulevard: meer random verlichtingen. Ook liepen er al kerstmannen rond om met mensen op de foto te gaan.

Puerto Salvador Allende: aan de boulevard, je moet een kleine entree betalen voor dit gebied met een heleboel schattige lokale restaurantjes en barretjes. We dronken een Victoria biertje en namen een taxi naar huis.

Activiteiten

Ochtend: Managua verkent met daglicht en Museo Nacional bezocht.

Middag: Naar San Jorge om daar de ferry te nemen naar isla Ometepe. In Moyogalpa (op Ometepe) geluncht. Gereden naar het plaatsje Balgue, waarnaast de boerderij ligt waar wij verbleven.

Avond: Gesetteld in ons jungle hutje, eten besteld en een documentaire gekeken over de politieke geschiedenis van Nicaragua (Palabras Magicales -2012).

De dag

Begonnen met een ontbijtje van Rebeca: eitje, bonen met rijst en mais-tortilla. (De tekst onderaan deze foto: curtesy of Lonneke EVD)

Vervolgens een koffietje (en havermout koekje) gehaald bij Cafetin Mirna - aangeraden door Lonely Planet. Interessant gesprek gehad met eigenaresse over de politiek, het huidige leven in Nicaragua en toerisme;

• Politie let goed op de burgers, ze durven niet veel te zeggen/te praten;
• Toerisme is enorm afgenomen sinds 2018 vanwege de politieke omstandigheden en veel plekken moesten sluiten hierdoor, maar sinds kort begint toerisme eindelijk weer toe te nemen
• Ortega en zijn partij worden echter nog door veel mensen gesteund;
• Meeste mensen hopen echter stilletjes op veranderingen

Na ons koffietje gingen we met taxi door naar het hoofdplein, waar we de avond ervoor ook waren geweest, om Museo Nacional te bezoeken.

De ‘ingestorte’ kathedraal met daglicht.

Ik voor de kathedraal.

Museo Nacionaal: prima museum, vooral over de geografie en veel potten en ander aardewerk van vroeger, dat ze gevonden hebben. Ook wat random kunst. Deze foto is van de binnenplaats.

Na ons bezoek terug naar Rebeca om uit te checken, ze wilde graag een foto voor haar Facebook pagina, dus hierbij het resultaat. Onze taxi chauffeur bood aan om ons (in plaats van naar het busstation) gelijk te brengen naar San Jorge voor een goede prijs.

Om 11:00u vertrokken van Managua we naar San Jorge (rode pin op kaart - ongeveer 1,5 uur) om daar de ferry te pakken naar Isla Ometepe, gelegen in een meer (omcirkeld op kaart - ongeveer 45 minuten).

We zaten op een overvolle ferry, waar we voor het eerst andere toeristen zagen.

Het eiland Ometepe bestaat uit twee volkanen (Concepcion - hoger en droger, gebied hieromheen is meer bevolkt- Maderas - iets kleiner en vochtiger/modderiger aan de top, meer omringd door wildernis).

De haven waar we aankwamen: het plaatje Motogalpa, op de Concepion-kant van het eiland.

Aangekomen in Moyogalpa. Geluncht in lokaal tentje en opgepikt door onze taxi naar Selvista Guesthouses - een boerderij met verschillend verblijven voor toeristen aan de Maderas-kant van het eiland. (Later meer over deze boerderij en hun manier van leven, de volgende dag kreeg ik een toer).

Vanaf Moyogalpa was het ongeveer 45 minuten rijden naar Selvista (dit ligt naast het dorpje Balgüe).

Onderweg hebben we gespot hoe het lokale OV eruit ziet.

Wij verbleven in het jungleview huisje.

Aangekomen in ons huisje.

We waren nogal moe toen we aankwamen (rond 5 uur?) en hebben toen een tijdje op bed gechillden. Het was een ietwat primitiever verblijf dan we hadden verwacht. We hadden een wc in ons huisje, maar buiten ons huisje stond een hutje met douche en composttoilet. Vanwege de naam composttoilet gingen we ervan uit dat dat de plek was voor onze ‘number-2’s. Lon had al vrij snel een number 2 die aan de deur kwam kloppen en daar begon haar avontuur: ze vertrok naar het aparte huisje, opende de klep van de compost wc en zag verschillende ‘wezentjes’ ver in het gat onder haar wegschieten, probeerde haar behoefte te doen, maar spotte ene gigantische tarantula in de douche tegenover haar, na afronden pakte ze het schepje uit de zak met houtsnippers (die moet je eroverheen scheppen) en toen schoot er een salamander uit die zak (op dit moment gilde ze, ik hoorde dat in het huisje, maar dacht dat het vast niet lonneke was of ik het verkeerd gehoord had). Kortom: een groot avontuur. Toen ze dit vertelde aan mij kon ik spontaan niet meer, aangezien ik doodsbang ben voor spinnen.

We wisten niet zeker over nummer 2 echt alleen maar mocht op de aparte buiten wc, maar we dachten van wel aangezien ze dat expliciet benoemden als compost WC. We besloten het later na te vragen aan de staf.

Nadat Lon haar trauma had verwerkt, gingen we op zoek naar een plek voor avondeten. In de keuken/algemene ruimte lag een boekje met informatie. De jungle overviel ons een beetje: veel insectjes, veel geluiden en vooral veel duisternis. De meeste plekken gingen volgens het boekje vroeg dicht, dus het bleek dat we aan de late kant waren (om 20:30). Daarnaast waren we eigenlijk een beetje pussies en we wilden liever niet het pikdonkere pad van 10 minuten af te lopen. Met de hulp van de jongen van Selvista die avonddienst had, hebben we eten besteld (wat eigenlijk maar bij 2 restaurants kon en maar tot 20:00, maar dankzij zijn hulp kon het gelukkig nog voor ons om 20:45.

Aan de jongen van Selvista die ons had geholpen, vroeg Lon in haar beste Spaans (en blozend) of de wc in het huisje voor alles gebruikt kon worden. De jongen zei: ’ja hoor’, maar begreep het denk ik maar half. Dus toen zei Lon: tambien para numero dos hahah, nou toen begreep hij het wel. Goed nieuws: numero dos mocht gewoon op de wc in het huisje. (Vroeger hadden ze alleen de compost wc, maat vanwege de vraag van toeristen hadden ze ook een wc in het huisje gemaakt, maar de compostwc bestond nog steeds als betere, milieu vriendelijke optie)

Het avondeten, besteld bij Café Campestre: maiswraps met humus, broodje met humus en groente, chickenwrap en brownie. Het werd gebracht in plastic bakjes, heel schattig.

Heerlijk gegeten!

De laatste uitdaging van deze dag: naar het hutje buiten. In het hutje buiten zat niet alleen de compost WC, maar ook de douche. We durfden niet alleen natuurlijk, dus gingen saampjes in het pikke donker met onze handdoekjes richting het hutje.

De spin die Lonneke omschreef als de grootste spin die ze ooit had gezien, viel wel mee - wel grot en harig, maar relatief oke vergeleken met de spinnen die ik in Suriname had gezien. Maar om te schetsen hoe we iedere dag douchten: om en om als eerst, want er was maar 3 minuten warm water; \240 het douchgordijn open, zodat de ander de spin in de gaten kon houden; \240 \240continu aan het praten, zodat we niet de mogelijk hadden om echt goed om ons heen te kijken naar wat zich nog meer in het hutje bevond. Kortom: iedere avond was het een avontuur.

Vervolgens ons bedje in gedoken, klamboe goed ingestopt en lekker gaan slapen.

Activiteiten

Ochtend: Tour over de boerderij waar we verbleven en hun manier van leven (permaculture).

Middag: geluncht bij El Bamboo, Kayaktour rivier Istian.

Avond: gegeten bij El Bamboo, in het pikkedonker beetje verdwaald geraakt maar veilig thuisgekomen, in bed gelachen om onze avonturen van de dag en de foto’s.

De dag

In de ochtend een heerlijk vers ontbijtje en gespeeld met de puppy van de manager Megan van Selvista.

Vervolgens een rondleiding van Megan gekregen over de Selvista boerderij. Megan is Brits, maar woont nu 3 jaar op Selvista. De boerderij is gebaseerd op het principe van permaculture: dat gaat over de balans tussen natuur en mensen en zo omgaan met de natuur dat je de middelen niet uitput. Het heeft niet te maken met vegetarisch of veganistisch, ze eten die producten gewoon. Het goed benutten van de energie en natuur doen ze door veel producten zelf te verbouwen, te ruilen met lokale bevolking, alle ‘etensresten’ worden weer voor iets gebruikt (gebruikte koffiebonen als bestrijdingsmiddel tegen insecten, gemalen eierschamalen als fertilizer en overig eten als voer voor de varkens). Ook planten ze bepaalde producten bij elkaar: bananen- en cacaobonen, want de één trekt iets uit de grond wat de ander er weer terug in stopt, zo raakt de grond niet uitgeput. Erg leuk om allemaal te horen hoe inventief alles is georganiseerd!

Een van de varkentjes.

Alles wordt met de hand gewassen.

Moestuin.

Geluncht bij El Bamboo in het dorpje Balgüe, ongeveer 10 minutes lopen vanaf Selvista.

‘s Middags gingen we op een kayaktour: alleen wij twee en Alexandra, een Duitse vrouw van middelbare leeftijd. Eerst een halfuurtje over een hele hobbelige weg naar Merida.

Vanaf Merida met de boot maar de ‘ingang’ van rivier Istian.

Het gaf ons een echt jungle gevoel. Hier en daar is het wat moerassig er zijn kaaimannen, maar die zijn in deze tijd moeilijk te zien (en hebben we dus ook niet gezien).

Op de achtergrond onze Duitse kayakvriendin Alexandra, in de boot met onze gids.

We waren enorm aan het genieten.

Het meer moerassige gedeelte.

Geen kaaimannen gezien dus, maar well een heleboel mooie vogels, een klein schorpioentje en ook wat aapjes. Onze gids fluisterde wat informatie over de aapjes: these are the Capuchin monkies, there you can see a mother with her baby and here, right above us is a male.

Lonneke was ZO enthousiast de aapjes te zien dat ze niet helemaal oplette, want ze zei super opgewekt: ‘Oh wow that is the Mayor?!?’

Ja, ze dacht dat dat aapje de burgemeester was van deze groep aapjes. Ik heb zo hard gelachen dat ik moest huilen. The mayor of the monkeys.

Het werd alleen maar beter, omdat Alexandra zei: ah so cute your language problem, of course, that happens.

Waarop ik Alexandra moest uitleggen dat Lon al haar hele leven in Amerika woont, dus dat de taal niet echt het probleem was. Iedereen dacht al dat we domme hutten waren, omdat we als kippen zonder kop in onze kayakjes zaten, maar na dit incident viel ons imago al helemaal niet meer te redden.

Nauwelijks te zien, maar filmpje en foto’s van de aapjes

Het was een prachtige tour. We peddelden terug naar het meer, de zonsondergang tegemoet, aan de linkerkant vulkaan Maderas, aan de rechterkant vulkaan Concepcion. Dit was echt onbeschrijfelijk mooi. Een van de mooiste momenten van mijn hele reis.

Op het meer hebben we uitgebreid de tijd genomen om in het licht van de ondergaande zon, zoveel mogelijk filmpjes en foto’s te maken van ons in de kayaks tussen de volkanen. Sommigen leken om dat moment geweldige shots, maar waren achteraf ontzettend henkerig (‘s avonds in bed hebben we alles terug gekeken en ons rotgelachen, deze heb ik aan het eind van deze dag geplakt).

Na het kayaken met het bootje terug naar Merida.

In de lokale bar nog een Victoria Maestro gedronken, omringd door vuurvliegjes. Ik heb de vuurvliegjes \240geprobeerd vast te leggen in dit filmpje:

Vervolgens (wederom) gegeten bij El Bamboo.

Alexandra was ook mee, prima gezellig maar soms kwam ze opeens heel scherp uit de hoek. Vaak had ik ook niet door of ze nou een sarcastisch grapje maakte of serieus was. Een beetje een karikatuur, om de setting te schetsen:

• Ze was dol op eten en dat heeft ze meerdere keren duidelijk gemaakt: I hate people and I love food.
• Alexandra had de avond ervoor ook eten besteld bij Café Campestre, een curry, maar die was niet zo goed gevallen: it came out immediately. And now my still my tummy keeps talking to me, so I have to be careful with what I eat. Ze heeft echt 30 keer gezegd dat haar tummy was talking to her en pas na een tijdje begreep ik dat ze daarmee bedoelde dat ze oprispingen had, aangezien ik het aan haar zag terwijl ze at. Niet goed voor mijn eetlust.
• Ze was kritisch op millenials en kraakte alles af wat met social media te maken had en vond ook de permaculture van de boerderij wat overdreven, dus toen ze haar kokosnootdrankje kreeg en overenthousiast zei: and now i’m gonna make a picture and send it to my sister to show her i’m having a good time, dacht ik dat ze een mega sarcastisch grapje maakte, dus begon te lachen. Maar ze was serieus, dus dat was another awkward moment.

Oke maar al met al was het een gezellige vrouw! Lon en ik haakten omstebeurt even af als we een break nodig hadden, maar we hebben wel gelachen om onze gesprekken.

Nog een avontuurtje: ‘s Avonds in het pikkedonker liepen we terug, we hadden even moeite met de ingang van Selvista vinden. Ik was er heilig van overtuigd dat we te ver waren gelopen en Alexandra was het met mij eens (maar ik denk vooral omdat ze een beetje overgewicht had en niet meer verder wilde lopen). We liepen terug, maar moesten uiteindelijk toch weer omdraaien, dankzij Lon zijn we veilig thuisgekomen! Zij had de instructies van de Selvista uitgeprint bij de hand en daardoor vonden we de oprit.

In Selvista ons dagelijkse doucheritueel verricht (de spin was gelukkig afwezig) en lekker gaan slapen.

In ons hutje genoten van (en gelachen om) alle foto’s van de dag. We hadden op het meer en in de rivier Dit zijn een paar van die henkerige exemplaren:

Wederom bewijs: zelf bij een selfie kan je een knipperprobleem hebben.

Nadat Lon deze sprankelende foto van mij had gemaakt, vond ze dat ze haar taak had volbracht en weer aan de selfies kon.

Dit laatste filmpje blijft mij favoriet. Lijkt alsof het in scène gezet grapje is, maar ik wilde echt graag een peddelfilmpje en Lon dacht dat ik deze geweldig zou vinden. Echt het meest henkerige filmpje ever.

Activiteiten

Ochtend/Middag: Hike vulkaan Maderas.

Avond: onszelf schoongeschrobt na de modderige hike en heel veel gegeten, wederom bij onze favoriete tent El Bamboo (er waren ook niet bijster veel andere restaurants in het dorpje Balgue).

De dag

De dag moesten we eraan geloven: we gingen de vulkaan Maderas beklimmen. Selvista ligt aan de voet van deze vulkaan.

Maderas is kleiner dan de andere vulkaan op het eiland (Concepcion), maar de grond/het pad is veel vochtiger en het bovenste deel van de vulkaan is een cloudforrest: dus in de wolken, fris en vochtig. De vulkaan slaapt en in de krater is een meer ontstaan. Vanaf de vulkaan heb je een mooi uitzicht op Concepcion.

We moesten om half 8 aan het ontbijt zijn, onze gids zou ons daar ophalen en dan konden we vanuit de keuken vertrekken. Twee andere meisjes zouden ook mee gaan (waaronder BNN-presentatrice Geraldine Kemper - ik zag haar in de keuken en had mijzelf al helemaal voorbereid op een nonchalant small talk gesprekje met haar) maar zij haakten last-minute af. Achteraf gezien voor ons heel prettig, want het was heftiger dan verwacht, dus fijn dat we maar met z’n tweeen waren.

Aan het ontbijt kregen we nog wat laatste tips van Megan: bikini en handdoek mee want je kan zwemmen in het meer in de krater. Tweede setje kleren mee voor daarna.

Na het ontbijt gingen we dus nog snel even de extra spullen pakken en voelden we ons perfect voorbereid.

Toen we terug kwamen in de keuken, zei onze gids dat we snel moesten gaan, omdat we nu al iets achter lagen op schema. Hij vroeg of we alles hadden en wij knikten trots.

“OK, so you have two liters water and food.”

Van Selvista hadden we aluminium flessen met \240water gekregen, maar eten hadden we niet. Lon en ik hadden het hier wel over gehad, maar we dachten eigenlijk dat we \240lunchpakketjes van de organisatie zouden krijgen (pijnlijke bevestiging van het feit dat we verwend zijn door reizen met luxere organisaties met onze ouders).

“Ehm food, no we don’t have food..”

We dachten zelf dat we het wel zouden redden zonder eten, maar onze gids drukte ons op het hart om toch echt íets mee te nemen (“It’s an 8 hour hike, you need some food). We plukten twee rijpe banaantjes van een tros die in de keuken hing en konden twee muffins kopen van Selvista.

En toen vertrokken we, een beetje gegeneerd door onze slechte voorbereid en met totaal geen idee wat nog ging komen.

De twee honden (Navi en Ben) -helaas niet de puppy- gingen met ons mee. Ze zijn blijkbaar dol op de jongen die onze gids was (Junior) en willen altijd graag met hem mee, maar niet met de andere gidsen.

Na het eerste stuk door grasvelden en akkers, kwamen we aan bij Finca Magdelena. - een grotere boerderij. Hier kochten we de toegangskaartjes voor de trail en hier konden we, dankzij Junior, ook nog twee broodjes kopen.

Het uitzicht vanaf Finca Magdelena.

Onze gids gaf aan dat we erg achterlagen op schema, dus dat we door moesten lopen om te voorkomen dat we niet door het donker terug moesten lopen. Dat zou gevaarlijk zijn.

Ik ben bang in het donker en heb het ook niet enorm op de jungle, dus dit motiveerde mij enorm.

We raceten de berg op en waren al vrij snel bij het viewpoint halverwege. Onze gids was duidelijk onder de indruk, toen hij de tijd checkte: “wow girls, good job, we left Finca Magdelena just an hour ago!”

Volledig in de wolken, we konden niks zien (maar gelukkig op de weg naar beneden wel).

Junior ontspande wat meer. Hij leek eerst nog wat bezorgd, waarschijnlijk om dat wij de meest slecht voorbereide personen ooit waren. Eerlijk gezegd hadden we ook geen idee wat ons te wachten stond. We wisten dat het wat vochtiger worden op de weg naar boven, maar God, het pad werd na het viewpoint zó glibberig en modderig. Dus wij ook. We gleden meerdere keren uit (onze armen en benen zaten daardoor onder de moddervegen) en we grepen ons vast aan bomen en stenen waar het kon. We hadden dit duidelijk onderschat en hadden duidelijk ook niet de beste schoenen - hardloopgympies in plaats van goede bergwandelschoenen.

Naar mate we hoger kwamen, kwamen we meer in de wolken en nam de temperatuur ook wat af.

Onderweg mooie uitzichten gehad, aapjes gezien, maar we stonden in overlevingsmodus; dus het was echt te veel moeite om onze telefoons te pakken. Het spotten van dieren was een top momentje om uit te puffen, jezelf bijeen te rapen en vervolgens weer door te gaan. We wilden ook niet te lang stil staan want we waren nat van het zweet en de vochtige lucht, dus als we te lang stil stonden, kregen we het koud.

Ik had aan het begin van de dag met mijn hand langs een prikkelplant geveegd, en hoe hoger we kwamen, hoe meer mijn hand opzwelde en eruit zag als een Michelin-mannetje-handje. Nog een oorzaak van de overlevingsstand.

Uiteindelijk duurde onze hike naar de top helemaal niet zo lang (ongeveer 3 uur), maar door het hoge tempo (omdat we op tijd boven wilern zijn) en de modderige/glibberige ondergrond, was het intens. We werden pas wat kalmer toen we de top hadden bereikt.

We made it; at the top of Volcano Maderas!

Vervolgens nog 10 minuten deels dalend en weer stijgend naar het krater meer.

Ook hier; volledig in de wolken.

Zoals bekend; voor ons waren er geen lunchpakketjes, maar wat bleek toen we bij het meer aankwamen? Er waren wel lunchpakketjes voor de honden! Dus vanuit de organisatie geen lunch mee de berg op voor ons, maar wel voor de honden.

In dit filmpje is te zien hoe onze gids twee gigantische bakken rijst tevoorschijn haalt doe hij vervolgens mixt met hondenbrokken en geeft aan de honden. Wait for it.. aan het eind van het filmpje zie je mij verwilderd (en met een hele modderige broek) genieten van mijn broodje.

Wij aten ons broodje van finca Magdelena - zo blij dat we die hadden, we hadden zo’n honger! Daarna hadden we eigenlijk niet meer zoveel zin om te zwemmen, maar met het argument: “Do it for Yvette!” kon ik Lon overtuigen. Yvette - moeder van Lonneke - was hier namelijk sowieso enthousiast ingedoken en had ons overtuigd om het ook te doen. Daarnaast konden we hierna aan iedereen vertellen hoe spectaculair onze duik in een vulkanisch meer was, en wanneer zouden we deze kans weer krijgen? Dus we deden het.

Wederom onderschat: heel modderig, je zakte meteen tot je enkel in de blubber, het werd niet snel dieper, dus zwemmen ging er niet van komen. Ik ben wel nog voor de act half in het water gaan liggen, maar Lon zag daar van af.

Junior legde het spektakel vast.

Na het zwemmen trokken we onze droge, schone kleren aan en helaas onze natte en modderige sokken en schoenen.

Vlak voordat wij klaar waren om te vertrekken, trok het open en opeens zagen we het hele meer.

Nog snel een fotomomentje gehad. Geen reis is compleet zonder het ‘het-moest-een foto-zijn-maar-is-een-filmpje’-moment. Dat gebeurde hier.

Het meer zonder wolken.

De weg terug was minder zwaar voor onze benen, maar we moesten goed opletten want we gleden te pas en te onpas uit. Meestal konden we onszelf net herstellen, voordat we vielen.

Ik was op een gegeven moment te diep in gesprek met Junior, lette niet op, gleed uit en belandde in de bosjes. Junior hielp mij omhoog, Lon stond mij uit lachen.

Toen we weer bij het viewpoint aankwamen, konden we genieten van een prachtig uitzicht, aangezien de wolken waren weggetrokken.

Filmpje van de hondjes en het uitzicht.

Laatste stuk vlogen we naar beneden, want we konden niet wachten tot we konden douchen. Het was mijn beurt om als eerste te gaan (en te genieten van de 2 minuten warm water, die helaas uit bleven).

Ik was zo moe, ik stak de minimale moeite in deze douchebeurt. Toen ik zei: ‘oke klaar, jouw beurt’, wees Lon mij op mijn benen.

Godver, ik moest weer terug de koude douche onder. De modder was ook hardnekking, uiteindelijk hebben we een klein handdoekje als een soort washandje gebruikt om onszelf schoon te krijgen.

Daarna gingen we naar El Bamboo. Het was pas half 6 dus te vroeg om te eten, dus we zouden alleen even erheen gaan als voorgerechtje -om snel wat te eten- en daarna door naar een andere plek, zodat we tenminste nog één keer ergens anders zouden eten dan El Bamboo.

Niet gelukt; we hadden voorgerechtjes besproken, maar toen het mevrouwtje kwam bestelde Lon toch opeens de taco XL. “Ik denk dat het niet zo groot is hoor” zei ze met een geniepig glimlachje. Waarop ik antwoordde: “Lon, het heet taco XL haha, oke so I guess we’re staying here for diner! Ik bestel er ook een want het ziet er goed uit.”

De taco was niet amazing, maar het vulde. Na nog een cocktail en een biertje, besloten we toch ook nog maar een pizza te bestellen. We waren heel hongerig!

Daarna terug gelopen en ons laatste nachtje in de Jungle Hut gehad.

Activiteiten

Ochtend: Ontbeten in Selvista, vertrokken richting Moyogalpa voor de ferry terug naar San Jorge.

Middag: Ferry om 12:30. Transfer naar Granada, aankomst 15:00. Om 16:30 tour naar de Masaya volkaan: een van de weinige plekken op de wereld waar je de lava in een krater kan zien.

Avond: Gegeten, drankjes gedronken en gedanst in het bruisende Granada.

De dag

Laatste ochtend in Selvista met dit uitzicht bij het ontbijt.

Ons jungle huisje had grown on us, maar het was tijd om afscheid te nemen van dit uitzicht iedere ochtend.

Modderige handdoek door onze poging om onze schoenen schoon te krijgen.

Op rechts het douche / compost WC hutje.

We wilden eigenlijk nog onderweg van Balgue naar Moyogalpo ergens aan het strand liggen, maar het was wat bewolkt en we konden de taxi naar Moyogalpa delen met een aardig Amerikaans stel, dus we besloten het strand te laten schieten.

Om de zonuren in te halen, gingen we op het dak van de ferry lekker in de zon zitten.

In de brandende zon; Lon is volledig verbrand, knalrode schouders. Ik ook lichtelijk verbrand op mijn benen.

We lieten isla Ometepe achter ons en namen vanaf San Jorge een transfer naar Granada. We hadden dit vantevoren geregeld en het mannetje stuurde: “I wait whit paper.”

Toen we van de ferry kwamen, stond hij braaf te wachten met zijn papiertje: Lonneke. Over whatsapp een stuk makkelijker dan in het echt. Hoe vaak heeft dit gesprek zich wel niet voorgedaan:

“What is your name?”

“Lonneke”

“What?”

“Like Monica, but than with an L” - terwijl ze met haar duim en wijsvinger een L uitbeeldt.

Iedere dag, 5 keer. Ik heb mijn naam maar verbasterd naar Paulina, maakte het ook makkelijker.

Dus Lonica en Paulina samen op pad. We haalden wat snacks voor de rit (ritz queso, ijsje, chips en Lon haar favoriet: penguinos

In Granada verbleven we in het Selina hostel, direct aan het maine square. We kregen een upgrade naar een kamer met uitzicht over het plein.

We besloten om deze avond gelijk de Masaya volkaan tour te doen om de lava in de volkaan te zien - omdat het al begon te schemeren - en om dan de volgende dag in de middag de stad te verkennen - in het daglicht.

De tour naar de Masaya volkaan begon om 16:30. We reden naar het national park en de eerste stop was bij het kleine museum/informatie centrum.

Lon haar gezicht en armen waren ongeveer net zo rood als haar broekje inmiddels.

De tectonische platen.

Ook hebben we een nieuw woord geleerd van onze gids: Diakachimba. Dit is een woord van de inheemse taal, maar wordt nu volgens mij een beetje gebruikt door de surfers en betekent iets als: top / goed / lekker. “So if I ask you: How was the tour? You say: Diakachimba!”

Na het museum was het zover, we reden naar de krater om de lava te bekijken. We hadden geluk, want er stond veel wind. Dan is er minder rook, dus zie je de krater beter en kan je langer blijven staan, omdat je minder last hebt van de sulfur.

Enorm indrukwekkend om de lava te zien pruttelen. Helaas moeilijk vast te leggen hoe prachtig het was.

Filmpje van de pruttelende lava.

Een selfie poging van ons met de lava.

De gids had aangegeven dat hij ook de laatste 5 minuten van ons bezoek iedereen zou helpen met goede foto’s. Selfie time noemde hij het en hij gebruikte een tweede telefoon met flitser om een goede foto te krijgen.

Wat dit verschrikkelijke resultaat gaf.

Gelukkig deden we ook nog een ‘look-down’-shot, aan deze foto hebben we nog wat.

Terug in Granada gingen we naar een tapas restaurant welke was aangeraden in de Lonely Planet. We trakteerden onszelf op een lekkere fles rode wijn, dan hadden we wel verdiend na onze dagen in de jungle!

Het schattige binnenplaatsje.

Granada is een koloniale stad, dus bijna ieder restaurant (iedere plek eigenlijk) heeft een schattige binnenplaats zoals deze. Ze planten de binnenplaats helemaal vol met grote groene planten.

Heerlijke tapas hapjes! Een soort pulled pork op een broodje, hoisin ribs, een guatamalaans broodje met iets erop, en een soort kaasbitterballetjes.

Een enorm machtige chocolate cheesecake met oreo bodem als toetje.

Daarna zijn we Calle Calzada op gegaan: de strip van Granada met allemaal leuke barretjes.

(Te) Lang gepraat met een straatpoëet met één half geamputeerd been die te pas en te onpas in huilen uibarstte. Hij wilde maar één gedichtje voor ons doen, dat werden er uit eindelijk 3. En een gedichtje is niet 4 zinnen (wat Lonneke dacht die na de vierde zin begon te klappen), nee één gedicht duurde 5 minuten. Volgens mij verzon hij het allemaal ter plekke en kon hij gewoon lekker rijmen. Wel gelachen.

Daarna nog een biertje gedaan in een salsa/karaoke bar en even gedanst met wat locals.

Na deze lange dag, tevreden ons bedje in.

Activiteiten

Ochtend: Laguna Apoyo

Middag: Stadswandeling van Lonely Planet

Avond: Gegeten bij El Gardin, dit restaurant heeft ook een winkel waar ze spullen verkopen, die gemaakt zijn door de Nicaraguanen en waarvan de opbrengst gaat naar goede doelen.

De dag

Ontbeten in Selina. Duidelijk erg beïnvloed door de westerse smaak, maar heerlijk ontbeten: yoghurt met banaan en granola en een bagel met ei en spinazie. Ook voor het eerst (en laatst ben ik bang) een heerlijke capuchino met goed schuim gedronken.

Ze waren alleen ontzettend traag. Om 10:00 uur zouden we worden opgehaald voor de trip naar Laguna Apoyo, maar om 9:50 waren we pas klaar met ontbijten en ik wilde echt nog even graag douchen. Lon was met Spencer aan het bellen, dus was er ook niet helemaal bij met haar hoofd. Om 10:10 renden we naar beneden en konden we nog net in het busje springen voor vertrek.

In de auto naar Apoyo zaten nog twee Amerikaanse jongens (Mike and Rob) met wie we deze dag af en aan een beetje hebben gekletst.

We hadden ons niet echt verdiept in hoe deze trip naar Laguna Apoyo zou zijn, maar toen we aankwamen bleek het eigenlijk gewoon een chilldag te zijn aan het meer tot 16:00 uur, dus opeens hadden we toch nog een stranddagje!

Laguna Apoyo ligt in een natural reserve, maar overal aan het meer zijn stukjes geprivatiseerde stukjes met hotels/restaurants.

Het hostel/restaurant waar wij werden afgezet, heet El Paradiso. Een plek met kayaks en cocktails, dus een top plek om de dag door te brengen.

Een foto van ons op het vlot, waar we hadden onze kayak hadden aangelegd.

Foto’s gemaakt door Mike, die steeds dieper het water in kwam met zijn telefoon om deze foto’s te schieten.

Ook wat regen tussendoor, het kan niet alleen maar allemaal lachen-lachen, leuk-leuk zijn!

We hebben gepoold tegen de jongens en dat ging verrassend goed! Uiteindelijk ging het om de 8, maar zij tikten hem er helaas eerder in.

Om 16:00 werden we opgehaald en terug in Granada hebben we in een razend snel tempo de stadswandeling uit de Lonely Planet Gids gedaan. Het doel was om zoveel mogelijk zien voordat het donker werd. Nauwelijks met elkaar gepraat haha, lopen naar de plek, voorlezen wat het is, snel een foto’tje schieten en weer door.

Granada is wel echt een prachtige stad, zeker gedurende schemering / zonsondergang.

Filmpje van the main square, waar wij dus op uitkeken, en wat zingende kindjes.

Het verschil is duidelijk te zien tussen mijn IPhone 6 foto’s en de foto’s van Lon haar IPhone 11. Maar mijn foto toch toegevoegd, vanwege het schattige mevrouwtje links met de spullen op haar hoofd.

Ontzettend veel mensen op straat en op de pleinen iedere avond. Ook in Granada was al veel kerstversiering.

De laatste kerk van de wandeling was het mooist / meest indrukkend, maar misschien alleen door de mis die bezig was.

Zoals te zien; met kerstverlichting en kerstmanmuts helemaal klaar voor de decembermaand!

Na de stadswandeling gingen we naar restaurant El Gardin. Dit restaurant heeft een winkeltje (die ook was genoemd in de Lonely Planet) waar ze spullen verkopen, die gemaakt zijn door de Nicaraguanen en waarvan de opbrengst gaat naar goede doelen.

Veel van deze goede doelen hadden betrekking op (onderwijs voor) meisjes.

We hadden een cadeautje gekregen van Lies - een bijdrage om lekker van uiteten te gaan, dus dat hebben we hier gedaan!

Voorgerechten: Mexicaanse soep en toast met geitenkaas. Hoofdgerechten: kip met couscous en vleesspies Nicaraguaanse stijl. Van genoten met een lekker flesje witte wijn!

Het was heerlijk Lies, dankjewel!!

Ik moet bekennen dat ik door de prijs van de wijn terug verlangde naar mijn tijd in Argentinië, daar had je dezelfde flessen wijn voor een fractie van de prijs, 3 euro.

Na het eten nog een blik geworpen in de bibliotheek van El Gardin.

Daarna hebben we de halve stad doorgelopen op zoek naar een massage - iets waarvan Lon zichzelf iedere vakantie voorziet en ik heb geen bezwaar om aan die traditie mee te doen!

Helaas was het te last minute, maar via whatsapp konden we wel een massage vastleggen voor de volgende ochtend.

Daarnaast hebben we bij een straatkraampje deze matchende enkelbandjes gekocht #couplegoals.

Activiteiten

Ochtend: Massage, ontbijt bij Café Blue en roerend afscheid genomen van Lon.

Middag: bedacht wtf ik nu ging doen met mijn leven, naar lavaderia mijn was gebracht (wat erg nodig was, een hoop modderige kleren van de Maderas-hike) en uitgebreid geluncht bij El Zagruan.

Avond: Chocolademuseum bezocht en gechilld in Selina hostel.

De dag

Het was helaas geen goede nacht. Er werd van 4 uur ‘s nachts tot half 8 op het plein soms opeens keihard knallend vuurwerk afgestoken. Opeens begonnen we te twijfelen of onze upgrade naar een kamer with square view wel echt zo’n geweldige upgrade was als ze deden voorkomen of dat deze vuurwerkincidenten vaker voorkwamen.

Gelukkig hadden we onze massage op de planning staan om 8:30 uur - 20 dollar voor een uur!!

We liepen naar het hotel Xalteva en werden daar gemasseerd door Carla en haar man.

Lon was gelukkig en haar vakantie was compleet.

Ontbeten bij Café Blue - we hadden 30 minuten en dat lukte precies. Lon had een traditioneel Nicaraguaans ontbijt, ik een omelet en we deelden een lekker bord vers fruit.

In ons hotel snel de laatste dingen ingepakt en nog even genoten van ons uitzicht.

Nog wat foto’s gemaakt in de hangstoelen op de ‘veranda’ van het hotel, waar we het al 3 dagen over hadden en toen was het echt tijd voor Lon om te gaan.

Het was moeilijk om na deze week afscheid te nemen van Lon, zo bijzonder om samen door dit land te reizen met zo’n goed vriendinnetje. Veel mooie herinneringen gemaakt, veel gezien en vooral heel veel gelachen! Lieve Lonnie, het was geweldig, ik had geen betere week kunnen wensen!! En ik hoop op een vervolg reis (Honduras? El Salvador? Chili? Of toch een ander politiek instabiel land?)

Ja en toen was ik opeens weer alleen. Van vakantiegevoel weer terug naar de realiteit: backpackersleven.

Ik bleef in hetzelfde hostel, maar ging van de private room met square view naar de female dorm. Hier was een Amerikaanse vrouw uit New Orleans die echt de oren van mijn kop lulde terwijl ik probeerde uit te zoeken waar ik de volgende dag naar toe zou gaan (shuttle naar Leon - een andere koloniale stad, met veel cultuur en geschiedenis m.b.t. de revolutie van Nicaragua - of toch San Juan del Sur - een relaxt surfersdorpje, waar ik surflessen kan nemen en even een paar dagen op dezelfde plek kan blijven).

En vooruitkijkend naar de volgende reunie: 20 December met jaarclub Gusto in Bogota!!! Ontzettend veel zin!!! Maar hoe ga ik in Bogota komen? Ik ga via Costa Rica en Panama, maar heb 3 weken en er is zo veel te doen! Kortom, noodgedwongen moet ik onderzoek gaan doen, alles lezen op het internet, gaan plannen en tickets kopen. Eigenlijk geen zin in om al deze keuzes te maken, maar oke, ik weet dat ik echt niet mag klagen met dit als mijn grootste struggle is.

Na 20 minuten kon ik de Amerikaanse vrouw niet meer aan en ben ik naar buiten gegaan om een wasserette te zoeken. Na het wegbrengen van mijn was, een late \240uitgebreide bij El Zaguan.

Soep van de dag gemaakt van een woord dat ik niet kende en een salade met kool, tomaat, cassave en iets wat gefrituurd was wat ik niet kon plaatsen.

Daarna nog snel voor sluitingstijd een bezoekje gebracht aan het Choclademuseum. Wat eigenlijk - naar mijn mening - niet echt een museum te noemen was. Het was een binnenplaatsje met wat foto’s over het proces van chocolade en cacaoboter maken (zoals te zien in het filmpje) en een winkeltje.

De Lonely Planet sprak positief over dit museum vanwege de leuke workshop waarbij je je eigen chocoladereep kan maken. Dat wilde ik eerst heel graag doen, maar dat kon nu natuurlijk niet meer, maar daar ben ik eerlijk gezegd niet rouwig om. Ik heb namelijk wel een reep gekocht en die vond ik echt niet te hakken. Misschien omdat het 70% cacao was (en ik een voorliefde heb voor witte chocolade) of het was gewoon echt niet lekker. Helaas had ik niet meer Lonnie om het mee te beoordelen! (Beetje bij beetje moest ik haar vertrek verwerken).

Het winkeltje en de chocoladerepen waarvan ik er een heb gekocht.

Daarna bij de supermarkt nog een broodje gehaald en uitgehangen in een van de hangstoelen op de veranda van hostel Selina; uitkijken op het plein en al wat zich daar afspeelde.

Activiteiten

Ochtend: Was opgehaald, laatste wandeling door Granada.

Middag: Shuttle naar Leon.

Avond: Leon verkent en lives as a local op het plein in de avond.

De dag

Slecht geslapen, want de airco stond te koud, maar we konden hem niet uitzetten want deze werd centraal bestuurd (en ik denk dat we allemaal geen zin hadden om naar de receptie te gaan midden in de nacht) #hostellive.

Ochtendwandeling door Granada om \240schone was op te halen.

Nog wat kiekjes geschoten van Granada.

Nog een koffietje gedronken met een Belgisch, franssprekend meisje (Eugenie) die stage loopt in Costa Rica - vanwege haar visum was ze nu een aantal dagen in Granada. Afgesproken dat we nog een drankje gaan drinken als ik door Costa Rica reis. We zaten bij Casa Café, hier haalde ik ook een broodje voor de lunch voor in de shuttle bus.

Om 13:00 werd ik opgehaald voor de shuttle naar Leon. Tassen werden bovenop gebonden door een mannetje die er veel te oud uit zag om op zo’n wagen te klimmen en tassen daarop vast te binden.

De rit naar Leon liep uit en we kwamen pas om 17:00 aan in plaats van 14:30, 2,5 uur later kan zomaar gebeuren hier! Mij maakte het niet zoveel uit, ik lag toch te slapen. Ik kon wel wat extra slaap gebruiken na de slechte nacht. Ik moest ook wakker worden gemaakt toen we bij mijn hostel aankwamen, fijn wat uurtjes ingehaald.

Ik installeerde mijzelf in de dorm, friste mij even op en ging op pad. Inmiddels was het al aan het schemeren in Leon.

Samen met Lon viel het ons al op: bijna alle Nicaraguaanse mensen (en met name de vrouwen) lopen hier in lange broeken, spijkerbroeken, in 30 graden. Echt niet normaal. Lon had ergens ook gelezen dat voor vrouwen blote schouders wel oke is, maar blote knieën eigenlijk not done. Omdat wij de hitte niet aankonden en ons iedere dag kapot zweetten, deden wij gringas natuurlijk niet aan mee, gewoon shorts aan en gaan. Maar nu ik alleen was: lang, blond (in ieder geval vergeleken met de mensen hier), trok ik meer aandacht (of het viel mij in ieder geval meer op dat er naar mij gekeken werd, iets wat je minder door hebt / minder stoort als je met z’n tweeën bent). Ook iets waar ik weer even aan moest wennen; in je eentje ben je weer een stuk kwetsbaarder. We hadden over het algemeen in Cuba ook een veel veiliger gevoel dan in Nicaragua. Daarom besloot ik een lange broek aan te trekken - in 30 graden- maar ik moet zeggen dat het mij goed beviel. Voor mijn gevoel ging ik hierdoor wel iets meer op in de menigte.

Het was een paar blokken lopen van mijn hostel naar het hoofdplein, hier gebeurde - net zoals in Granada - ontzettend veel.

Ik heb enorm genoten van deze shows: een grote vrouwenpop, een klein mannetje en dan 2 of 3 drummers eromheen. Allemaal jonge jongetjes die het uitvoeren. Geen idee wat het betekende, ik heb het net opgezocht, omdat ik het natuurlijk wel moet weten als ik dit schrijf. Ik vond online dat het een dans is die wordt uitgevoerd tijdens La Purisima - de festiviteit van 2 weken ter ere van Maagd Maria. Over de dans werd het volgende gezegd:

“In Leon people gather to watch the fireworks as well as the typical dance of ‘La Gigantona’ translated literaly as ‘the large lady’. This is a dance that, similar to other traditional folkloric dances, makes fun of the Spanish people who came during the period of colonization. ‘La Gigantona’ is a giant doll made out of a wood frame wearing a long colorful dress with lots of decorations. She represents the typical tall, light-skinned, rich Spanish woman. Normally dancing with her is ‘El Enano Cabezon’ (the big-headed dwarf), which is usually a kid wearing the frame of a large head. ‘El Enano Cabezon’ is supposed to depict the indigenous man who is short, dark-skinned and poor yet very intelligent (hence the big head). ‘La Gigantona’ and ‘El Anano Cabezon’ are always accompanied by a drummer who plays as the dancers in costume swing side to side, causing their arms to flail back and forth. You often see ‘La Gigantona’ dance at celebrations such as these, but also you will see kids in the streets performing this dance to try to earn some money.”

Ik denk dus dat deze jongetjes eigenlijk altijd wel rondlopen, maar het is dus ook een traditie die hoort bij deze festiviteit.

In het volgende filmpje is de man ‘El Anano Canezon’, \240te zien. Als je het edud hebt om het filmpje af je kijken - het geeft een goed beeld van het plein- en straatleven en de drukte. 98% van de mensen op dat plein waren Nicaraguaans. Nauwelijks toeristen (die zitten denk ik voornamelijk teruggetrokken in de restaurants).

In het volgende filmpje 2 vrouwenpoppen naast elkaar.

Ook staan op het plein twee gigantische beelden van deze figuren.

Ook hier in Leon weer een rij aan stellages met Maria in verband met La Purisima. Continu wordt hetzelfde liedje (of alleen de melodie van het liedje) gedraaid. Ik heb mijzelf er al vaak om betrapt dat het in mijn hoofd zit. Af en toe wordt er even doorheen geroepen: “Quien causa tante algeria?” En dan wordt geantwoord: ”La concepcion de Maria!” In het volgende filmpje is het melodietje hoorbaar.

Dit dus. De. Hele. Avond. Lang.

Soms is er wat variatie en zijn dit soort engelenstemmetjes te horen:

Als je het geduld had om de hele filmpjes af te kijken - respect. Zo niet, begrijpelijk, maar beeld je dus in dat dit de luid te horen is op het plein en dat mensen dit dus (vrijwillig) de hele avond aanhoren. Ik besloot om als een local op het plein te leven en eten deze avond. Voorgerecht: een zakje bananenchipjes. Hoofdgerecht: een soort dikke tortilla gevuld met kaas, met kool en salsa erbovenop.

Gekocht bij dit mevrouwtje.

En gegeten aan het tafeltje met 2 stoelen wat ze naast haar stalling had staan. Ik deelde de tafel met een Nicaraguaans mannetje die gulzig zijn tortilla at.

De kerk aan het plein.

Binnen was een mis gaande, de chaos buiten leek hen niet te storen.

Toen ik binnenliep, waren ze net aan het afronden. Na het einde van de mis kon ik nog even snel rondlopen en wat foto’s schieten en daarna sloot de kerk.

Toetje: verse lekkernijen van dit mevrouwtje. Van verschillende dingen 1 stuk gekocht om te proberen.

Deze was mijn favoriet, een soort fudge. De rest was allemaal echt suuuuuuper suikerig.

Op de hoek van dit plein stond groep jongeren en er was een soort rapbattle gaande denk ik. Ik hoorde steeds wat Spaans gebrabbel en dan of zei de hele groep: “oeeeeh”, of ze barstten allemaal hard in lachen uit. Dit was niet echt de beste plek om in mijn eentje lang te blijven staan en van dichtbij te gaan kijken, dus ik liep maar weer door.

Nog wat straatbeelden van Leon.

Avond afgesloten met een Victoria Maestra biertje in een bar op weg terug naar het hostel waar ik veel locals zag zitten: El Tridente.

Toen ik terug kwam in het hostel was ik gesloopt van de lange dag. Er was een groep Australiërs aan het drinken, moest ik niet even met hun mixen? Even nieuwe mensen leren kennen? Ben ik onsociaal als ik dat niet doe? Soms vragen vriendinnen aan mij of het niet eenzaam is alleen reizen (“heb je al leuke mensen ontmoet om dingen mee te doen gezellig?”) Ja, ik leer veel leuke gezellige mensen kennen!! Maar ik verkies het leren kennen van de plekken en de cultuur van waar ik verblijf wel boven het leren kennen van de mensen. De Australiërs hadden de avond doorgebracht in het hostel, daar pizza en bier gedronken. In dat geval: dan pas ik en ga ik liever (ook al is het dan alleen) op pad om de Nicaraguaanse avondcultuur op het plein te ndergaan en wat woorden wisselt met locals, dan dat ik een -ongetwijfeld zeer gezellige- avond heb met die Australiërs, de hele avond in het hostel blijf en pizza eet.

Dat is tenminste hoe ik er tegen aankijk en ik had moeite met het onder woorden brengen maar ik denk wel dat dit voorbeeld (met deze dag en ook nog meer met mijn ervaring de volgende dag) het wel helder maakt.

Activiteiten

Ochtend: Volcano boarden van de vulkaan Cerro Negro.

Middag: Prive rondleiding van mini Marcelo door het Museo de Revolucion.

Avond: Gewandeld door de stad, falafelwrap gegeten, verdere vervolg reis gepland.

De dag

Er waren twee redenen waarom ik graag naar Leon wilde (ook al lag het eigenlijk niet in de logische route).

1. Leon is een belangrijke stad geweest in de revolutie en is daarmee een belangrijke stad voor het land. Het wordt ook wel omschreven als het intellectuele hart van het land, omdat een aantal van de belangrijkste politieke en artistieke ontwikkelingen hier zijn begonnen.

2. Je kan van een vulkaan afboarden: volcano boarding. Het kan alleen hier en in Chili. Oke, eigenlijk was het volcano boarden de voornaamste reden and it did nog disappoint!!

Het hostel waar ik in verbleef is een van de grootste organisatoren van dit soort volcano boarding trips. We vertrokken vanaf het hostel met een oude gele schoolbus (Amerikaanse stijl) met ongeveer 20 man.

Na een halfuurtje rijden kwamen we aan bij de voet van de vulkaan Cerro Negro. We regen een rugzak met daarin het een pak, een duikbril en de boards werden uitgedeeld. Vanaf hier 1 uur hiken naar de top en dan boarden!

Er waren onderweg 2 Nicaraguaanse mannetjes uit het bos gesprongen en op de bus gestapt. Onze gids vertelden dat mee kwamen om \240aan te bieden je board voor je naar boven te dragen. Zo willen ze een extra centje te verdienen. Hij zei: onderschat de hike niet, want het is stijl, bloedheet en je board is zwaar.

Ik kreeg een flashback naar de hike van Maderas en dacht, oke deze keer ga ik het niét onderschatten, en ik dacht ik steun deze mannetjes wel, dat zullen vast meer mensen doen. Nou nee.. iedereen behalve een Russische vrouw en ik gingen hun board zelf dragen, dus ik leek echt een luie hond. Ik zie deze mensen allemaal nooit meer, maar toch een beetje gênant. Want het viel reuze mee hoe zwaar het board was en de hike was ook echt niet zwaar omdat we mega langzaam liepen. Maar ach, wel de lokale bevolking gesteund! Anders waren deze mannetjes helemaal voor niets uit de bosjes op de bus gesprongen! Dit heb ik dus ook maar een paar keer grappend met knipoog gezegd tegen de anderen om mij minder ongemakkelijk/lui erover te voelen: i’m all about supporting the local community!!

Onderaan Cerro Negro.

Halverwege Cerro Negro.

Fotomomentje voor dit soort typische backpackersfoto’s, waar ik nooit iets mee ga doen maar die wel als bewijs van mijn aanwezigheid hier voldoen.

Op de bovenstaande foto en onderstaande filmpje - in de verte 2 mensen zichtbaar die naar beneden boarden.

Het uitzicht op 5 andere vulkanen.

De krater van deze vulkaan.

De gids zei: graaf met je voet een kuiltje. Als je dan met je hand aan de ‘normale’ grond voelde en daarna je had in het kuiltje legde, voelde je het temperatuur verschil. Het kuiltje was super warm! Dat komt dus door de magma, 1 tot 1,5 km onder ons bevond zich de magmakamer van de vulkaan.

Daarna ging het boarden beginnen. We leverden onze telefoons in, om schade te voorkomen, maar ik wilde eigenlijk wel nog een foto van mij in deze outfit. Dus de gids heeft een paar geweldige kiekjes van mijn in vol ornaat geschoten met zijn telefoon die nu dus op de Facebook staan.. ik moet ze nog even downloaden, maar heb nu slechte WiFi, maar dan komen ze in dit verslag.

Het naar beneden boarden (je zit op een houtenplank, dus het is soort sleetje rijden van een vulkaan) was ontzettend gaaf!! Je zit wel helemaal onder het vulkaanzand daarna, maar vandaar dus ook het pak.

Als je de langzaamste was, kreeg je een bak ijs over je heen en moest je in het hostel 3 lava shots (rum met chilisaus) nemen. Dat verklaarde dus ook gelijk waarom deze trip wel ontzettend goede ratings had online op backapckersites, maar niet in de lonely planet stond - de mensen van de lonely planet hebben helemaal geen zin in koud ijswater en smerige shots. En ik ook niet..

Ik was niet super snel gegaan (toevallig op het moment dat hij de snelheidsmeter op mij had gericht, voor de rest ging ik natuurlijke wel echt suuuuper snel), dus ik stond met samengeknepen billen te wachten op de uitslag, maar ik was gelukkig niet het traagst!! Gelukkig maar want dan had ik én mijn board laten tillen én was ik het traagst.

Nadat we terug kwamen van de tour snel even gedoucht en de stad in gegaan. Ik had nog een uurtje om het Museo de Revolucion te bezoeken. Het was 4 uur en ze sloten om 5. Toen ik daar aan kwam, zei het mannetje dat in de deuropening zat echter dat ze dicht waren. Op het trappetje van het museum nog 3 andere mannetjes. Ik begon een gesprekje over wat de openingstijden dan waren voor de volgende dag en vroeg wat dan sluitingstijd van vandaag was. Waarop op hij zei: 5 uur. Dus ik zei: oke maar het is nu kwart over 4 dus mag ik naar binnen want morgen ga ik weg. Dit gesprek was in het Spaans maar toen begonnen de andere mannetjes zich er mee te bemoeien en was het sneller Spaans. Ik kreeg vlarden mee, maar het ging erover dat de Engelse gids al weg was en dat ze dachten dat het beter voor mij was in het Engels. Ik dacht jezus ik wil überhaupt geen gids, dus onderbrak ze en zei nog een keer: ik wil graag naar binnen want morgen ben ik er niet meer. Toen zei er één: ok i go with you, i speak littke english but i do in spanish. Ik wilde dus eigenlijk geen gids, maar fack it, ik mocht naar binnen dus ik was blij. Zo gaat dat hier dus: als ze geen zin in je hebben zeggen ze gewoon dat ze dicht zijn, maar als je dan doorvraagt sta je opeens binnen met een ongewenste gids.

Toen moest ik de entree betalen, 100 Cordoba, maar ik had alleen 500 en ze hadden geen wisselgeld GODVERRR dus toen maar snel bij de juicebar om de hoek wat gekocht (wel een lekker smoothie gelukkig dus geen weggegooid geld) en weer terug naar het museum.

Oke, nu ging de tour echt beginnen. Mijn gids begon de luiken, die al dicht waren, allemaal open te maken, zodat we wat konden zien. Het mannetje spelde trots zijn ‘ik ben een officiële gids’-kaartje op en begon.

Hij heette Marcelo en had zelf in de oorlog gevochten. Was heel trots op de partij (waarvan de huidige president Ortega dus nu in opspraak is, maar dat gesprek ben ik maar even niet met hem aangegaan, want dat is hier een heel gevoelig onderwerp waarmee je mensen heel boos kan maken, zeker de hardcore aanhangers en dat was Marcelo duidelijk).

Het symbool van Sandino (die een eerste revolutie starte in 1930 ofzo en de partij die de revolutie starte in 1979 is naar hem vernoemd).

Het museum was wel een beetje vervallen, Marcello raakte een fotolijstje aan en die stortte vervolgens bijna naar beneden, maar ik hield het net tegen en moest moeite doen om mijn lach in te houden. Hier is hij het aan het herstellen.

Marcello was ongeveer 2 koppen kleiner dan ik en miste een tand. Ik begreep zijn Spaans prima. \240Als ik het niet begreep probeerde hij het in het Engels te zeggen, maar daar werd het niet echt begrijpelijker van. Soms stelde ik een vraag in het Spaans voor verduidelijking, dat werkte beter, want dan zei hij het of anders of langzamer en nog een keer. Maar soms was ik gewoon aan het knikken en lachen, ook al begreep ik er niks van. Hij was namelijk vrij lang van stof.

Marcelo met een foto van zichzelf als 18-jarige soldaat.

We gingen naar boven, het dak op. Hij verzekerde mij dat het veilig was, maar no way dat dit 100% veilig was, het kraakte en knisperde onder mijn voeten:

Maar het was het uitzicht wel waard!

Laatste stop was de Muurschildering in de tuin en toen namen Marcelo en ik afscheid. Hij greep me vast en gaf mij een zoen op mijn wang, zoals hier gebruikelijk.

Nog wat straatbeelden van León.

Een Nicaraguaanse scootmobiel: bij zijn handen twee trappers en zo kwam hij vooruit.

Deze avond van het Maria festival iets nieuws wat ik nog niet eerder had gezien: \240ze zaten allemaal op plastic stoeltjes voor de Maria stellages mee te zingen.

Hierna heb ik een magneetje van Nicaragua gekocht, een wrap met falafel gehaald

en vervolgens in het hostel gewerkt aan deze diary.

En voor de oplettende lezers van jaarclub Gusto, wat is er te zien op de onderstaande foto?

Een sticker van lustrumfiesta - de organisatie waarmee wij op lustrumreis gaan naar Colombia deze kerst. ZIN IN!

Activiteiten

Ochtend/Middag: Shuttle van León naar San Juan del Sur.

Avond: Gewandeld door de stad, lekkere salade gegeten bij Ala Mama en gewerkt aan deze diary - gaat best wat tijd in zitten.

De dag

De shuttle van León naar San Juan del Sur duurde ongeveer 5,5 uur, inclusief het afzetten van een koppel in Managua, in Granada een wisselmoment waarbij ik overstapte op een andere auto en lunch in Granada waarbij we ook een ander koppel oppikten. Het kan dus wel sneller denk ik, maar er is hier nooit haast!

Ik had voor de eerste 2 dage een apartementje geboekt met goede Black Friday korting! Even een schone ruimte en een fijn eigen keukentje.

Het had nog geen reviews op booking.com, maar de foto’s zagen er goed uit. Mijn chauffeur kende het niet, dus bij de lunch in Granada stuurde ik maar even een mailtje aan booking.com of deze plek wel echt bestond haha.

Bij aankomst in San Juan del Sur kon ik het ook niet gelijk vinden. Er is hier een enorm gebrek aan straatnamen/huisnummers, dus het adres is gewoon een verwijzing vanaf een bekende plek: 1 block south of the main square, at the intersection. Nou bij die intersection stond ik, maar ik zag nergens echt een bord. Dus maar gaan zitten in een koffietentje aan dit kruispunt, een another besteld en mijzelf geinstalleerd op hun WiFi.

Keep smiling ook al bestaat je accommodatie misschien niet.

Maar er was inderdaad niks om mij zorgen over te maken: ik had een whatsappberichtje gekregen van de host van de apartementen over hoe laat ik er zou zijn. Ik appte dat ik er was, maar het niet kon vinden dus of ze mij op kon halen.

Ze bracht mij naar het apartementje, precies waar ik even behoefte aan had! Zo zag het eruit:

En zo zie ik eruit met mijn 20 kilo backpack:

Het uitzicht vanaf het balkonnetje:

Aan een van de hoofdstraten, overdag druk en gehorig, maar ‘s avonds veel rustiger (in ieder geval door de weeks).

Verder heb ik deze middag veel tijd gestoken in het schrijven van deze diary. Tot nu toe ging het nog niet echt van harte. Ik had half november besloten dat ik echt alles moest gaan vastleggen, maar van de week Cuba in oktober heb alleen nog maar de eerste 3 dagen gedaan en van Argentinië ben ik nog niet eens begonnen. Maar van Nicaragua had ik een goede start gemaakt en nu wilde ik het afmaken ook! In ieder geval het geweldige deel met Lon.

Dus veel geschreven en daarna nog een blokje om gelopen. San Juan del Sur ligt in het zuiden van Nicaragua en er zijn hier veel stranden in de buurt waar je goed kan surfen. Het is daardoor een echt surfersdorpje en die invloeden zijn goed te zien: overal surfshops en hippe tentjes. Ik heb een salade gegeten bij Ala Mama, een van die hippe tentjes en het was echt ontzettend goed: lekker veel verse groenten!

Niet zo’n hele boeiende dag dus, maar het doel was bereikt!! De traveldiary was af tot het vertrek van Lon!

Activiteiten

Ochtend: Uitgebreid uitgeslapen, gefacetimet met Jos en Inez en in mijn apartementje mijn eigen havermoutpapontbijtje gemaakt.

Middag: Op het strand gezeten, gezwommen, Nederlandse Nathalie leren kennen en samen met haar onder het genot van een pina colada de zonsondergang bekeken.

Avond: Mij verdiept in één van mijn volgende bestemmingen: Panama.

De dag

Ik had geen wekker gezet en een heerlijke nacht gehad in het apartementje. Geen onrustige nacht door een wiebelend stapelbed (met mij bovenovin), andere backpackers die snurken, ‘s nachts luidruchtig binnenkomen of ‘s ochtends vroeg een wekker hebben vanwege een trip. Genieten!

De dag begon met een FaceTime met maJosnaise en spInezie, ik had lang niks van mij laten horen en ze wisten dat Lon inmiddels vertrokken was, dus ze vroegen zich af of ik nog leefde.

Na het belletje een lekker havermoutpapje gemaakt en aan de dag begonnen.

Ik ben gelijk naar het strand gegaan en heb daar eigenlijk de rest van de dag gezeten. Lekker om weer even aan de zee te zijn!!Tijdens deze reis - sinds oktober - had nog niet op een strand gezeten en in de zee gezwommen, want Isla Ometepe ligt in een meer, dus zoet water. In Argentinië heb ik wel in de zee gezwommen met zeehonden (geweldige ervaring! daarover meer in het nog te verschijnen Journo van Argentinië), maar dat was in Puerto Madryn in water van 12 graden met wetsuit, dus nou niet echt het lekkere strand/zee gevoel!

Het strand ligt tussen twee rotsen in en staat vol met leuke strandtentjes en hotels.

Toen ik in Argentinië was, heb ik van tante Elly een bijdrage gekregen om een krantje of boek te kopen om mijn Spaans te oefenen. Daarvan heb ik een Argentijns krantje, tijdschrift en boek gekocht. Deze dag op het strand weer gelezen uit het boekje: biografie van Evita Perron, top om zo mijn Spaans te blijven verbeteren. Dankjewel tante Elly!!

Tijdens mij stranddagje stuitte ik op een nieuw probleem van alleen reizen: ik wil zwemmen maar niet mij spullen op het strand achterlaten. Op het strand waren niet veel andere toeristen - men gaat overdag naar andere stranden om te surfen. Ik spotte verderop een meisje/vrouw van rond de 30 die ook alleen was, liep met mijn spullen naar haar toe en vroeg of ze op mij tas wilde letten. Ze bleek Nederlands te zijn en zo leerde ik Nathalie kennen, aardige vrouw uit Utrecht die haar baan had opgezegd, omdat ze het niet meer leuk vond en nu 3 maanden aan het reizen was (en de volgende dag naar Managua zou gaan om terug te vliegen naar Nederland).

Nicaraguanen zwemmen in hun kleren. Sowieos in een t-shirt en soms ook in hun broekje. De kleren die ik aan had waren niet echt goed om in te zwemmen, dus ik ging in bikini, maar dat voelde toch wat ongemakkelijk, dus ik nam een snelle, korte duik. Het water was wel lekker verfrissend!

Daarna ging Nathalie een duik nemen en paste ik weer op haar spullen. Nadat we nog even een babbeltje hadden gemaakt, besloot ik even een drankje te gaan drinken. Wees haar waar ik zou gaan zitten, voor als ze nog aan zou willen haken.

Biertje, boekje, zon en twee spelende hondjes om mij heen, wat wil een mens nog meer?!!

Nathalie haakte even later aan. We stapten over van bier op pina colada en genoten van de zonsondergang, terwijl op het strand steeds meer Nica people zich verzamelden op het geïmproviseerde voetbalveldje.

Bij het supermarktje wat wraps en groenten gehaald voor avondeten.

De volgende dag moest ik uit mijn apartementje, dus ik heb een verblijf gezocht voor de aankomende dagen. Wat surfscholen online bekeken, gelezen over Panama en de San Blas eilanden.

Activiteiten

Ochtend: Met tegenzin uitgecheckt uit het appartementje, koffie gedronken.

Middag: Ingecheckt in hostel, ziet er prima uit en were meer mensen om me heen dus wel weer leuk. Ticket geboekt van Panama naar Bogota (voor lustrumreis met jaarclub). Rondgelopen, surfles geregeld, met Pierre gefacetimed, cocktail met Flor de Caña - lokale rum.

Avond: zonsondergang gekeken met favoriet Victoria Maestro biertje, groente gekocht voor avondeten (ananas toetje).

De dag

Een ontzettend leuk begin van de dag: ik werd wakker met allemaal leuke reacties op mijn Journo van Pieter, Yvette, tante Elly en mama. Deze berichten hebben mij gemotiveerd om dit door te zetten! Want het kost soms best wat tijd, dus ik kreeg er wat minder zin in om het te doen. Maar toen ik jullie lieve berichten kreeg, besefte ik hoe leuk het is voor mijzelf later om dit terug te kunnen lezen, en daarbij is het ontzettend mooi meegenomen dat jullie er ook van genieten! Dus bedankt voor de leuke reacties!!

Ik moest deze ochtend uitchecken uit het apartement en even een uurtje overbruggen voordat ik kon inchecken bij mijn volgende verblijf, weer terug de hostels in. De dag begonnen met een koffietje (voor 30 cent) in dit café onder mijn appartement tussen de locals.

Nicaragua is blijkbaar het twee na armste land in Midden-Amerika, heeft Lon mijn verteld. We vroegen ons de hele tijd af wat dan het armste land was. Ik heb het nu opgezocht en ik kreeg zelfs de informatie dat Nicaragua het armste land is, maar ik denk dat het een close call is met Honduras (en Haïti als je dat meerekent, wat sommige sites wel doen en anderen niet).

Omdat San Juan een klein dorpje is, kom je gaat het stadscentrum ook sneller over in de armere gebieden. Hier zie ik dus veel meer terug van die armoede.

Op het strand wordt je dus ook continu lastiggevallen door mensen die zonnebrillen, vogelfluitjes of aardewerk verkopen.

Vooral de aardewerk mensen vond ik irritant. Ze blijven iedere keer wat langer hangen en brabbelen dat wat. Daarnaast vroeg ik me ook af: wie koopt dit en hoe komen deze mensen rond van alleen het verkopen van aardewerk? Pas bij het 3e mannetje verstond ik wat ze brabbelden - na mijn ‘No gracias’ ten aanzien van het aardewerk. Ze fluisteren met een zwaar Spaans accent: smoke weed? Want weed?

Dat verklaart dus hoe deze mannetjes rondkomen: de aardewerkmannetjes zijn de drugsmannetjes! Makes sense voor een toeristische surfersplek als San Juan dat ze dat vragen, maar nee, bedankt.

Begin van de middag checkte ik in in mijn hostel. In het hostel even mijn whatsapp bijgewerkt - wat hoog nodig was, ik was weer een paar dagen slecht geweest met mijn telefoon - en even met Val gebeld..

Daarna lunch gehaald bij een bakkertje aan the main square en de kerk aan het main square bezocht.

Ik vroeg aan de vrouw van de bakker wat ze aanraadde, dat was: dit pizza broodje.

Dit broodje gevuld met kaas en ham.

En dit ananaskoekje.

De kerk was echt prachtig van binnen en helemaal van hout, dat heb ik niet vaak gezien!

Vervolgens verschillende surfshops bezocht \240om te vragen over surflessen (duur, hoeveelheid mensen, prijzen) en bij degene die mij het best leek een lesje geboekt voor morgen.

Ik wilde hierna eigenlijk lopen naar het Jesus-beeld dat op de rots naast het strand staat, maar mijn maag begon wat te rommelen. Ik weet niet of het mijn zelfgekookte avondeten was van de avond ervoor of de broodjes van de bakker, maar ik ben een café in gerend waar ik eerder was geweest en gevraagd of ik please naar de WC mocht. And it wasn’t pretty. Sorry lezer voor deze info, maar deze diary is in eerste instantie voor mijzelf en volgens mij is geen \240backpackavontuur is compleet zonder het ‘ik-moet-nu-rennen-naar-een-WC’-moment. Vandaar dat ik het toch even opschrijf voor mijzelf.

Het Jezusbeeld omcirkeld op een foto. Maar 3 kilometer, maar volgens mijn Nederlandse vriendin Nathalie van gisteren, is het laatste stuk best steil. Vanwege mijn maag besloot ik de wandeling naar het Jezusbeeld voor nu even te laten voor wat het was en even in het cafe’tje te blijven zitten.

Ik bestelde een cocktail met de lokale rum: Flor de Caña. Waarschijnlijk niet het beste voor mijn maag, maar ik had er zin in en het was met cola en cola is wel goed voor je maar, so it evens eachother out.

Onder het genot van mijn cocktail even met Pierre gefacetimed. Die had ik al lang niet meer gesproken, dus was heel gezellig!

Daarna liep ik door de stad en zag ik ook toevallig deze stoet voorbij komen; ook weer verbonden aan het Maria festival. Kindjes verkleed als engeltjes en achteraan de stoet een Maria beeld dat wordt getild door 4 (vrij oude) vrouwen.

Die keiharde knal aan het begin is vuurwerk dat opeens achter mij werd afgeschoten, ja ik schrok me rot. Dat gebeurt hier dus te pas en te onpas met dit festival.

Na het spotten van deze stoet, liep ik verder door het stadje en opeens hoorde ik een hele bekende melodie, waardoor ik gelijk begon te lachen. Het is een beetje een inside joke met mijn bestuur. Als we gedurende ons jaar iets moesten doen waar we enorm tegen opzagen, dan zongen we een van de liederen die de jongens van het USC leren tijdens hun KMT. De tekst gaat over uffen en is ontzettend vulgair (dus de tekst kan beter niet hier geplaatst worden) maar we zongen het altijd om onszelf op te peppen. Als we dit zongen (vaak fluisterend, want je kan het niet echt keihard zingen) dan ging ons hart sneller pompen, ons bloed sneller stromen en nam de adrenaline toe! Daarna hadden we het gevoel dat we alles aankonden!! Vrij bizar, aangezien het liedje vrij seksistisch en vrouw-onterend is, dus je zou het omgekeerde verwachten, maar laat ik het maar iets in de trant van reversed psychology noemen!

Ik liep richting de muziek - het was een of andere uitreiking, ik denk van middelbare school of bachelor universiteit. Gniffelend legde ik met een filmpje het melodietje vast en stuurde het aan mijn bestuursgroep.

Ik begin mij meer en meer op mijn gemak te voelen hier, misschien omdat dit mijn tweede dag in San Juan is en de hoofdstraten nu wel ken. Ik loop continu van hot naar her om lunch, surflessen, supermarkten, koffietjes, en dergelijke te zoeken. Omdat ik de omgeving beter ken, loop ik rustiger en leg ik meer contact (glimlachen uitwisselen) met de mensen, waardoor ik mij ook prettiger voel.

Misschien voel ik mij meer op mijn gemak, omdat ik weer gewend raak aan ‘alleen zijn’. Zoals in het boek ‘Soloreizen’ (wat ik van Inez heb gelegen) staat het ook beschreven: de eerste dagen is het even onwennig, je hebt het gevoel dat iedereen naar je kijkt, maar na een paar dagen heb je door dat mensen eigenlijk meer bezig zijn met zichzelf dan met jou.

Blijkbaar moest ik weer even inkomen in het alleen reizen en opnieuw door deze ongemakkelijke fase heen moest. Nou ik ben er nu gelukkig doorheen. Daarnaast begin ik de interessante dingen van ‘alleen zijn’ weer in te zien (waar ik even moeite mee had na Lon haar vertrek). Iets wat leuk is aan alleen reizen (zonder een echt plan): soms ga ik even een halfuurtje ergens zitten en kijk ik gewoon in stilte om mij heen. Als je met z’n tweeen bent, doe je dat niet echt, je gaat van programmapunt naar programmapunt. En als je al op een bankje gaat zitten, dan ben je eigenlijk met elkaar aan het lullen. Maar als je daar in je eentje zit, dan vallen de kleine dingen op; je ziet de interactie tussen de lokale mensen, tussen de volwassen en de kinderen, je ervaart de algehele sfeer.

Wat een dag met veel inzichten en ontwikkeling op mentaal vlak!! Het is wel te merken dat ik vandaag veel alleen was met mijn gedachten. Ik moet niet té zweverig worden, dus maar goed dat ik weer morgen weer even echt iets ga ondernemen: surfen!

Nog een biertje op het strand gedaan bij de zonsondergang.

Avondeten gekookt met half dichtgeknepen ogen zodat ik de smerige hoekjes van de hostelkeuken niet goed kon zien; omeletje met groene paprika en wortel.

Als toetje een halve ananas. Deze journo geschreven en nu lekker mijn bedje in!

De ananas en het hostelkeukentje.

Activiteiten

Ochtend/middag: eerste surfles op Playa Remanso van de surfschool Surf with Alex.

Avond: nieuwe vriendinnen gemaakt in hostel Tadeo.

De dag

Een lekker ontbijtje van hostel tadeo: je hebt twee keuzes of rijst met bonen en ei, of pancakes met fruit. De pancakes hadden een iets beperktere hoeveelheid fruit dan ik had gehoopt (zie rechts) maar gelukkig had in nog mijn ananas van de avond ervoor (zie links).

Op weg naar de surfles, man met gigantische vis op straat alsof het niks is.

In het onderstaande filmpje maakt hij ook nog even een babbeltje met een vriend van hem, die met paard en wagen voorbij komt hobbelen. Nu niet denken dat dit normaal is hier hoor, ze rijden hier voornamelijk op motoren en de meeste boodschappen passen gewoon in een degelijk tasje.

Ik had online wat surfscholen opgezocht en ik had een surfles geboekt bij de enige surfshop die ik echt kon vinden. De dag ervoor had EJ in de winkel mij geholpen, hij kwam een beetje stoned en warrig over maar verder prima.

In de avond liet hij me weten hoe laat ik er moest zijn (ivm hoogtij / laagtij). Ik zag dat dit zijn whatsappplaatje was:

Vrij grote kans dat de beste man inderdaad een voorliefde had voor wiet. \240

Verder had ik hem gevraagd waar een groentewinkel was, later op whatsapp vroeg hij of ik die gevonden had. Toen ik zei: Ja en bedankt, stuurde hij dit:

Dit soort berichten, daar word ik dus een beetje ongemakkelijk en arelaxt van.

Dus deze ochtend hoopte ik maar dat EJ niet mijn surfleraar zou zijn. Toen ik aankwam in de shop van de Surf with Alex, was de enige echte Alex (de oprichter) aanwezig, maar hij leek ook zo stoned als een garnaal. Ik kreeg een t-shirtje en stapte in de auto met Alex en nog een andere jongen, die zich nog niet had voorgesteld, stapte buiten op de pick-up truck.

Ik had een beetje een babbeltje met Alex, maar soms liep het een beetje dood, volgens mij echt stoned want hij reageerde zooo langzaam. Dus toen dacht ik: God ik ga zien hoe deze les is. Maar ik probeerde niet semi geïrriteerd te raken (het had wel 30 dollar gekost) en dacht -zoals ze hier zeggen- tranquilla.

De les werd gegeven door de jongen achterin: Francisco. Op het eerste gezicht een beetje chagrijnig, misschien omdat hij als enige niet mocht blowen deze ochtend. De les zou 2 uur duren en Alex vroeg tot hoe laat ik wilde blijven. Ik had wel zin in een stranddagje na het surfen, dus ik zei 3 uur, waar francisco volgens mij niet zo blij mee was, want hij slaakte een luidde zucht. Het bleek dat hij dus ook op het strand moest blijven tot 3, dat had ik niet begrepen.

Dus ja, de stemming zat er goed in. De surfles was gelukkig wel super leuk. Eerst uitleg op het strand en daarna de zee in. Mijn eerste golf lukte staan gelijk. (Dus toch nog wat gehad aan Vinea beachbreak surfcamp in Frankrijk waar ik in de zomer van 2010 was). Toen Francisco doorkreeg dat ik het een beetje kon, werd hij ook een stuk gezelliger.

Ik wilde wel een kleine pauze en dat mocht. Hij wachtte heel ongemakkelijk buiten de strandtent toen ik een drankje ging halen, dus ik dacht: ik bied hem een drankje aan - dat heb ik geleerd van Jos en Inez; de ‘gids/leraar’ wat aanbieden in de pauze. Nou Francisco was even overdonderd: are you sure? Toen was ik niet meer zo sure en dacht ik oh awkward nee dan niet.

Na de les, heb ik nog een beetje gechild op het strand. Ik kreeg nog de hele tijd duwtjes, dus was nog niet zo gevorderd dat zelf echt kon oefenen.

en gewandeld naar de rotsen aan de rechterkant.

Francisco was ondertussen zelf aan het surfen, dus gelukkig toch niet zo’n zware last voor hem dat wachten.

Om het ongemakkelijke drankvraagmoment te herstellen vroeg ik - toen ik terug kwam van mijn wandeling en hij uit de zee was - of ik hem kon bedanken voor de les met een biertje, nu zei hij minder ongemakkelijk ja.

Ik vroeg hem of het gebruikelijke was dat mensen hem na de les bedankten met een drankje of dat dat niet echt voorkwam. Hij zei heel kill dat dat niet echt voorkwam en dat mensen hem normaal tip gaven haha, nouja dat zou ik dan na mijn laatste lesdag wel doen.

Het was opeens -gelukkig- 3 uur, en Alex was er nog niet. Francisco vroeg of ik maar even EJ kon appen, omdat Alex wel vaker te laat kwam. Leek mij slim omdat dat wel in mijn plaatje van Alex pastte omdat hij stoned leek. Maar Alex kwam een kwartier later aan duidelijk op zijn teentjes getrapt dat ik geappt had:

How late did i said i would be here? And How late is it now?

Ik schoof de schuld af op Francisco, wederom niet zo bevorderend voor onze band.

Al met al een vrij ongemakkelijke dag. Terug in de surfwinkel ontmoette ik Meli, de vriedin van Alex en zij leek de enige normale van het stel. Leuke vrouw (Hongaars maar bijna hele leven in Australië gewoond) dus was gezellig om haar te ontmoeten. Toen besloten om toch maar een extra lesdag nog te doen, de les zelf was namelijk wel gewoon goed, alleen de omstandigheden een beetje bizar.

Ik had enorme honger, want had niet geluncht, dus op weg naar het hostel wat eten gekocht. Ik zag een Frans bakkerijtje met hamkaascroissantjes en dat had ik al zo lang niet meer gehad! Dus dat gekocht en ook een lokaal hapje; wat plantaan (soort banaan) chipjes.

Ik blij met het croissantje.

En de plantaanchips.

Terwijl ik in de hangmat lag, hoorde ik vanuit een van de privekamers het gesprek van 3 meisjes in het Engels, ze gingen uit. Hmm misschien wilde ik wel aanhaken.

Ik maakte mij snel klaar en toen ik aan de balie van het hostel stond om nog een extra nacht te boeken (aangezien ik ook nog een surfles nam), liepen ze langs. Ik had niet echt zin om mijzelf ongemakkelijk aan hen op te dringen, maar dit waren wel de enige in het hostel, die mij wel leuk leken. Ze gingen de deur uit, dus het was nu of nooit. Worst case scenario, ze hebben niet echt zin in mij en of ze wijzen me af of het wordt een ongemakkelijke avond. Een beetje zenuwachtig sprong ik op ze af om te vragen of ik mee mocht, maar gelijk waren ze super aardig en welcoming: Yes!! Ik had dus de juiste keuze gemaakt.

Het waren 3 meisjes/vrouwen: 2 uit Zweden die samen aan het reizen waren (Helena 25 en Ida 28) en 1 uit Duitsland (Helena 32). Ze hadden elkaar leren kennen in Costa Rica. De Duitse vrouw zou de dag erna vertrekken, dus het was haar laatste avond en de andere twee bleven nog een aantal dagen.

We gingen naar Simon Says, een klein tentje met een hele leuke verborgen binnentuin.

Ik was de enige die Spaans sprak dus ik communiceerde met onze ober. Een hele grappige jongen van ongeveer 1,60 meter. We kwamen aan vlak voor het eind van happy hour, dus probeerden nog snel veel cocktails te bestellen.

Na 15 minuten kregen we de eerste 2 cocktails, deze leken net limonade en er was wat verwarring met de virgincocktails op de kaart - ze waren bang dat ze die perongeluk besteld hadden. Ik moest dit dus gaan navragen in het Spaans. Ik wilde niet onbeleefd zijn, dus ik vroeg met een lief stemmetje en grote glimlach in het spaans of er wel alcohol in zat, terwijl de rest giechelde. Het mannetje vond het gelukkig zelf erg grappig en zei dat er wel degelijk alcohol in zat. Bij de cocktails daarna was er in ieder geval geen twijfel meer, die waren allemaal super sterk, dus ons verzoek was gehoord.

De binnentuin.

Mijn gerecht: pescado del dia.

De Duitse Helena was al snel aangeschoten van happy hour en schoot in de lach toen ze dit zoutvaatje zag, omdat ze het vond lijken op Hitler. Naar mijn mening een ongepaste grap, maar als nieuweling, was ik niet echt in de positie om hier een discussie te gaan voeren over of haar opmerking moreel verantwoord was. Ik probeerde mijn ongemakelijkheid niet te laten merken en mijn visje te eten en wachtte tot dit ongemakkelijke moment voorbij was (een paar dagen later besprak ik dit moment met de Zweedse meisjes en 1 vond het ook mega ongegmakkelijk en de ander vond het wel grappig, maar die heeft ook hele gekke duistere humor volgens de ander).

Twee franssprekende Zwitserse jongens, die ze eerder hadden ontmoet, sloten aan. Prima gasten maar beetje saai vonden we.

Veel cocktails, lekker gegeten, dronken thuisgekomen in Tadeo Hostel. Leuke avond.

Activiteiten

Ochtend/Middag: ontbijtje in hostel. 10:00 surfles - wederom op Playa Remanso. Zweedse Helena en Ida gingen mee om te zonnen op het strand.

Avond: quesedilla gegeten bij favoriete tacotent van Helena en Ida. Weer naar Simon Says voor cocktail hour. Karaoke night.

De dag

Dag beginnen met het ontbijtje van Tadeo Hostel. Om het fruit wat aan te vullen, had ik een lokale vrucht gekocht: het zou volgens het mevrouwtje lijken op een appel en rijp zijn om te eten.

Of het was niet rijp, of gewoon niet lekker, maar ik kreeg het niet weg.

De Zweedse meisjes wilden naar het strand en bij de surfschool hadden ze gezegd dat mensen ook gewoon mee kunnen rijden zonder dat ze willen surfen. (Bij de surfschool dachten ze namelijk dat ik met een vriendinnetje reisde maar dat die ziek was en daarom in het hostel bleef. Dit was ook weer een tip uit het Soloreizen boek: zeg nooit dat je alleen bent, zeg altijd dat je ergens met een vriendin hebt afgesproken of dat je vriendin ziek in het hostel is).

Kortom: elke dag vroegen ze bij de surfshop hoe het met mijn zieke vriendin ging en of ze niet gewoon mee wilde naar het strand, ze hoefde niet te surfen, maar kon gewoon mee rijden voor 5 dollar.

Dit was perfect voor de Zweedse meisjes. Ik lichtte ze van tevoren wel in over het ‘zieke-vriendin’ verhaal, wat maar goed was ook, want toen we aankwamen bij de surfshop kregen ze gelijk de vraag welke van de twee mijn zieke vriendin was. Maar we hadden besproken: de zieke vriendin was nog steeds ziek in het hostel en zij waren gewoon 2 nieuwe vriendinnen uit het hostel, maar ze konden het bestaan van de zieke vriendin in ieder geval bevestigen.

De surfles was even pittig aan het begin. Ik moest van Francisco weer een aantal keer de opstaan beweging oefenen op het strand en ik voelde de alcohol van de dag ervoor in mijn lichaam. Dus ik begon peentjes te zweetten en hij zei telkens maar met een grote glimlach: again. Hij amuseerde zich duidelijk.

Geoefend met zelf peddelen en golven pakken, maar vaak had ik toch nog het laatste duwtje van Francisco nodig voor de juiste snelheid.

Na de les wat geluncht op het strand met mijn Zweedse vriendinnen. In de middag zelf het water ingegaan om te oefenen en zowaar wat golven gepakt!

Na het zelf oefenen nog wat cocktails gedronken - happy hour in de strandtent begon om 12 en had geen eindtijd, dus de passionfruitmojito’s en rumcola’s gingen als hete broodjes over de toonbank.

Vlak voor vertrek een mooi geluksmoment; dit geweldige hondje met zijn baasje op de scooter. Het behoeft geen verdere uitleg waarom ik hier zo gelukkig van wordt als hondenmens.

Daarnaast was ik erg blij dat dit baasje de veiligheid van zijn hondje zo series nam, je ziet wel vaker honden op scooters, maar deze hond had tenminste de juiste beschermingsmiddelen.

In het onderstaande filmpje is het vertrek zichtbaar: de hond wordt nog even goed geplaatst, staart weggestopt en ze kunnen vertrekken.

Terug in het hostel snel gedoucht en vervolgens bij de favoriete tacotent van mijn Zweedse vriendinnen een heerlijke quesedilla gegeten. Daarna snel naar Simon Says om nog een cocktail te bestellen in happy hour. Onze grote vriend, de ober van de dag ervoor, was blij om ons weer te zien.

De fransprekenede Zwitsers waren er ook weer en waren weer even saai als de dag ervoor. Nouja, een is gewoon een beetje nerderig, maar praat veel en de ander kan gewoon niet zo goed Engels, daarom was hij wat stiller. Ik zat naast hem en met hem was het prima gezellig, maar Ida en Helena werden een beetje gek van die ander haha. De nerderige was helemaal into Helena, omdat ze een Happn-match (de dating app) waren, maar zij zag het niet zitten.

Het was karaoke avond. De karaoke opstelling was binnen en wij zaten achterin de tuin, maar we konden vanaf daar wel horen hoe iedereen alles gaf.

We besloten dan zelf ook maar 1 nummer te zingen: i want it that way van de backstreet boys, een goede karaoke klassieker. Een van de Zwitsers (de nerderige) heeft gefilmd, helaas heb ik dat beeldmateriaal nog niet weten te bemachtigen. Ik hoopte dat Helena het zou regelen, omdat zij contact had met die vent omdat ze een Happn-match waren, maar dat is helaas nog niet gelukt.

Wel dit filmpje van de vrouw na ons die er vol voor ging, zo ging iedereen er eigenlijk voor dus het was een hele geinige avond.

Ik was wel halverwege de avond water gaan drinken omdat niet weer zo de alcohol in mijn lichaam wilde voelen de volgende dag met surfles.

Om 12:00 zelf naar huis gelopen (de Zweedse meisjes wilden nog blijven voor een drankje). Prima veilig. Uiteindelijk kwamen zij 10 min later ook thuis in Tadeo hostel, want het was toch niet meer zo boeiend, dus gelukkig niks gemist!

Activiteiten

Ochtend/middag: laatste surfles op Playa Remanso.

Avond: festiviteiten op hoofdplein aanschouwd, nieuw onderdeel van mariafestival gezien, falafel salade gegeten en biertje gedronken in hostel Pachamama.

De dag

Deze dag mijn derde en laatste surfles. Mijn Zweedse vriendinnen gingen vandaag weer een ander strand proberen (er zijn heeel veel mooie stranden in de buurt van San Juan), dus ik was vandaag weer alleen.

In de auto naar het strand, vroeg Alex of ik het erg vond als ze een jointje rookten, maar dat ik het tegen niemand mocht zeggen dat dit gebeurde. Ook Francisco nam het. Ze vroegen of ik zelf ook een hijsje wilden en op dat moment leek dat mij een prima plan, als de surfleraar het ook doet, kan ik er vast prima mee surfen en dit was notabene het surfersleven. Dit zijn de momenten om dit te doen! Ik weet niet of het komt omdat ik dit nooit doe of dat het spul in Nicaragua veel sterker is, maar het kwam hard binnen.

In het water was het peddelen met mijn armen dan ook zwaar, gelukkig kreeg ik telkens duwtjes van Francisco om alsnog de golven te kunnen pakken, maarja, dan moest ik mij vervolgens weer door de golven terugworstelen naar het diepere water. Dus niet erg bevorderend voor mijn surfkwaliteiten, maar wel gelachen.

Iin de middag, was het spul uitgewerkt en ging ik zelf oefenen en ging het stukken beter. Francisco was duidelijk nog onder invloed, maar die had ook met Alex vrij hard had doorgepaft in de auto, dus die deed een dutje op het strand.

We werden opgehaald door Meli, de vriendin van Alex. In de surfshop iedereen bedankt voor de lessen en goede zorgen en ze zeiden dat ze hoopten dat alles goed zou komen met mijn zieke vriendin. Misschien dat ze na 3 dagen wel een beetje het vermoeden hadden dat de vriendin niet bestond, ik heb geen idee, maar ze speelden wel aardig mee.

Toen ik terug kwam in het hostel, waren mijn Zweedse vriendinnen nog niet terug, maar ik voelde wel al honger opkomen. Na douchen waren ze er, maar ik besloot niet te wachten en alvast wat te gaan eten, wat goed uitkwam want zij wilden weer taco’s maar ik eigenlijk niet.

Weer lekker de falafelsalade gegeten:

Op weg terug naar het hostel, liep ik langs een spektakel op het hoofdplein. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen: ik ben zo dol op het bruisende pleinleven in de avonden hier!!

Ik weet niet of het spektakel (zichtbaar in het filmpje hieronder) ook onderdeel was van het Mariafestival, maar het was erg grappig. Een kind kreeg een soort huisje/dakje vol met vuurwerk over zich heen en ik dan (alsof het een soort tikkertje was) op de andere kinderen afrennen. Ik denk dat hij ze moest proberen te vangen onder het huisje en dat het dan verder ging met het volgende kindje. Rete gevaarlijk leek het mij, maar de kinderen genoten er enorm van.

Toen ik terug kwam in het hostel, waren de Zweedse meisjes inmiddels ook weer terug.

We besloten naar hostel Pachamama te gaan om daar een kaartje te kopen voor Sunday Funday. Dat is een day drinking party: een kroegentocht die iedere zondag plaatsvindt in San Juan del Sur (in de beschrijving van zondag 8 december meer info over wat Sunday Funday is).

Pachamama is het hostel waar het zou beginnen de volgende ochtend, dus we besloten om daar deze avond heen te gaan om een ticket te kopen.

Op weg naar Pachamama kwamen we een onderdeel tegen van het mariafestival dat ik hier nog niet had gezien, maar mijn Zweedse vriendinnen wel. Die hadden het al meerdere keren benoemd: the mariawalk that is everynight!! Geweldige benaming: te Mariawalk. Te zien in het onderstaande filmpje:

Ook weer interessant: Maria beweegt achteruit. Wederom centraal-Amerikaanse logica.

In Pachamama kregen we te horen dat we de tickets pas morgen konden kopen. We dronken 1 biertje en gingen naar huis omdat we erg moe waren van ons karaoke avontuur van de dag ervoor.

Activiteiten

Ochtend: ontbijt in hostel (vertrouwde pancakes con frutas), aan het zwembad gelegen bij een hotel om de hoek.

Middag/Avond: Sunday Funday

De dag

Sunday Funday: een gigantische backpackerstrap. Het start om 12:00 ‘s middags, je gaat met shuttles naar 4 verschillende hostels waar harde muziek wordt gedraaid, veel wordt gedronken en mensen in het zwembad springen. Daarom noemen ze deze pub-crawl ook wel de pool-crawl. Het is een plat toeristenfeest, de cocktails zijn sterk en minder dan 1,5 dollar, iedereen wordt ontzettend dronken, doet bodyshots en draagt de tanktops en t-shirts met ‘sunday funday’ erop die je krijgt als je een ticket koopt. Ik vind zo’n afgezaagde party echt afgrijselijk (vooral de t-shirts), dus ik was van plan om het te skippen.

Maar nu had ik vriedinnen om mee te gaan (de Zweden) en we dachten: oke we proberen het gewoon en als het verschrikkelijk is, gaan we weg.

De ochtend zelf had Ida opeens een enorm ontstoken oog, dus die voelde zich niet goed en haakte af. Helena en ik twijfelde even om te gaan - we hadden immers nog geen kaartje - maar terwijl we dit bespraken, draaide een meisje aan een andere tafel zich om:

“Are you talking about Sunday Funday? It’a amazing, you have to go!”

Dit was even uit Oostenrijk. Ze nam spaanslessen in San Juan en was al 3 keer geweest. We nodigden haar uit om mee te gaan en ze bood aan dat we vantevoren de rum konden drinken die zij nog had. Knoop was doorgehakt, we gingen.

Het was pas 10:00, dus eerst nog even naar het zwembad van het hotel om de hoek, waar je de hele dag kon liggen als je een drankje bestelde (Ida en Helena waren hier al geweest).

Om 12:00 naar het hostel om ons klaar te maken (Ida bleef bij het zwembad vanwege haar oog).

Om 13:00 gingen we wat eten halen bij de favoriete tacotent. Plots was Helena bang dat we geen kaartje meer zouden kunnen krijgen als we te langzaam waren, dus terwijl ons eten werd gemaakt, liepen we snel op en neer naar Pachamama. We liepen binnen en het was echt een super slap feest, maar 15 mensen. Snel vertrokken we weer; toch slimmer om nog even te wachten met een kaartje kopen.

We lunchten en keerden terug naar het hostel om de rum te drinken. Uiteraard gooide onhandige ik de rumfles (die al halfleeg was) om, dus we hadden nog maar een kwart. Nice work Paulina.

Om 15:00 probeerden we het weer. We liepen Pachamama binnen en dit keer was het een groot feest.

HOSTEL 1 - Pachamama

Iedereen onder de glitters, rondspringend in bikinitops en blote basten. Het was veel leiper dan we hadden verwachten, echt een heleboel festival outfits en coachella vibe. Veel leuke danshitjes en gouwe ouwe liedjes. We besloten te blijven. Niemand vroeg ons naar onze tickets dus we besloten gewoon af te wachten en de 30 dollar per persoon nog even in onze roekzakken te houden. Als iemand het zou vragen, konden we als nog een kaartje kopen, dit leek Helena en mij een top plan. Het blijkt dat de Zweden enorm op Nederlandsers lijken haha. Helena heeft zelfs nog geprobeerd de bewaker te overtuigen dat ze haar kaartje was kwijtgeraakt, zodat zij er een kon krijgen en dan zou ik er een kopen en zouden we de kosten delen.

Dat plan werkte helaas niet, maar dit was vlak voordat we naar het volgende hostel gingen, dus we konden gewoon weer kijken of we daar binnenkwamen.

HOSTEL 2 - THE THIRSTY TURTLE

We liepen naar te thirsty turtle, iedereen werd streng gecontroleerd voor binnenkomst - gefouilleerd en tasjes gecheckt. We besloten toch braaf te zijn en verteldden aan een mevrouw dat we de stoet zagen lopen op straat en dat we graag een kaartje zouden kopen. Dat kon alleen bij Pachamama zei ze. godverdomme - 10 minuten terug gelopen, kaartje gekocht en weer 10 minuten gelopen naar hostel 2. Een prachtige setting aan het strand. De muziek was hier meer techno-achtig, iedereen ging los. Wij kwamen er ook steeds meer in en voelden ons een beetje saai - wij waren ’normaal’ gekleed, terwijl de rest rondliep of met glitters of met rare gadgets, of halfnaakt in bikinitops. Die naaktheid hoefde van mij niet echt, dus we besloten alleen voor de glitters en gadgets te gaan. We vroegen glitters aan anderen en ik kreeg een leuke partyhoed van een random persoon en Helena paarse kattenoortjes van een anders meisje. Finally, we looked the part EN we kwamen eindelijk qua beschonkenheid een beetje op het niveau van de rest, dus nu kon het echt beginnen.

De partyhoed die mij cadeau werd gedaan.

Met onze getransformeerde party look.

de jongen op de achtergrond wilde ook graag in beeld.

Nog een selfietje.

Hier was ik iets te enthousiast dus werd Helena weggedrukt achter mijn hoed.

We waren hier al een beetje dronken, dus we hebben de volgende dag hard gelachen om deze foto’s.

Ook gelachen om de dansmoves van onze nieuwe Oostenrijkse vriendin Eva, super aardig, maar ze was heel snel dronken en danstte heel raar. We waren haar te pas en te onpas kwijt, maar soms sprong ze weer te voorschijn.

In het bovenstaande filmpje was het nog redelijk lichte techno, maar het werd steeds electronischer en heftiger, zoals in het filmpje hieronder.

Ondertussen genoten we van de zonsondergang.

Toen de zon onder was, was het tijd voor het volgende hostel. Hier konden we niet heen lopen, omdat het zich boven op de berg bevond. Iedereen werd dusin shuttle busjes geduwd.

In de shuttle.

HOSTEL 3 - THE NAKED TIGER

Bovenop de berg met uitzicht op het stadje San Juan, alleen viel er niet zoveel te zien omdat het al donker was. Veel shots, harde muziek, regen en veel mensen in het zwembad.

Ik kwam een Nederlands koppel tegen, die mij herkende omdat het meisje van Lon en mij in Granada de foto in het selinahostel in de hangstoelen had genomen, hoe toevallig! Verder geen Nederlanders gespot. Er waren wel veel Zweden (4 verschillende groepjes), toen we even wat minder zin hadden om de dansen, chillden we aan het zwembad met de Zweden. Opeens sprong onze vriendin Eva weer tevoorschijn met shots en we gingen weer de dansvloer op.

Rond 20:30 waren wij wel weer klaar om terug te gaan, we waren wel weer or aan een nieuwe omgeving en misschien zou Ida nog aanhaken voor de vierde plek als we weer terug waren in het stadje. We hadden de eerste shuttle blijkbaar gemist, dus we moesten wachten, want de volgende kwam pas om 21:00 - het was ongeveer 20/25 minuten rijden. Om de tijd te vullen, gingen we maar wat eten. Dat was eigenlijk wel goed voor ons, want doordat we moesten wachten, bedachten we dat we wat moesten eten. We deelden een vegaburger (Helena is vega) en we kregen er een dikke portie pasta bij - ze weten precies wat het juiste voer is voor de backpackers.

Nog een geinig detail, waaruit bleek dat ze niet willen dat het mist gaat met de de dronken turista’s: bij binnenkomst deelden mensen ‘free shots’ uit uit plastic flessen. We vonden de eerste niet echt sterk, dus liepen naar een ander voor nog een. Opeens herkende ik de smaak: dit was geen shot, dit was gatorade. Erg slim van de Nica’s - ze zorgen stiekem heel goed voor je, want de gatorade zorgt dat je niet uitdroogt, je houdt je vocht vast. Wat erg belangrijk is als je vanaf 12:00 aan het drinken bent in 25-30 graden.

Kortom: stiekeme gatorade shots en als side bij je hamburger pasta. Er is overnagedacht!

STOP 4 - BAR LIT

Dit bleek niet echt een hostel te zijn maar meer een bar. Toen we aankwamen liep de bar langzaam vol. Ook meer lokalen waren hier aanwezig, die zie je niet bij de sunday sunday want zij gaan niet 30 dollar betalen voor een ordinair backpackers zuipfeest. We kwamen ook nog surfinstructor Francisco tegen. De muziek hier was weer leuker: minder techno-achtig en meer Spaanse en Engelse hitjes. Sfeerimpressie in dit filmpje met Helena, Francisco en random mensen.

Na het eten hadden we weer nieuwe energie, we stapten wel over van cocktails op bier en hebben nog veel gedanst. Hele leuke avond en laat terug in Tadeo hostel, waar we als midnight snack wat gore droge tortilla’s aten, die ik nog in mijn tas had.

Activiteiten

Ochtend/Middag: Playa Hermosa met Ida en Helena

Avond: Gegeten en drankjes gedronken bij Simon Says en bij de geopende ‘bar’ van de surfshop

De dag

Ik had moeite met op gang komen deze maandagochtend na de Sunday Funday. Om 9:40 strompelde ik naar de keuken/kantine voor het ontbijt. Ida en Helena hadden al ontbeten en zeiden: “Ga mee naar Playa Hermosa! De shuttle gaat om 10:00 dus schiet op.”

Zij zouden alvast naar het hostel om de hoek (Casa Oro) gaan waar we de shuttle konden nemen en ik zou daar zo snel mogelijk heengaan.

Ik sprintte terug naar mijn kamer, sprong de douche in, gooide al mijn spullen in mijn rugzak en rende om 9:57 de deur uit naar het hostel.

Ik was op tijd, en eenmaal daar bleek dat de shuttle pas om 11:30 ging haha, voor niks gehaast dus.

We liepen naar supermarkt om wat snacks te halen; ik kocht chipjes en oreo koekjes, goed brak voedsel. Ook kocht ik bij een lokaal winkeltje wat brood. Toen ik buitenstond en het zakje omdraaide zag ik dat er miertjes over het brood liepen. Ik liep terug naar binnen om een andere te vragen, maar het was de laatste en de mevrouw zei: “Oh no, es normal! Es no problema.” Zij was natuurlijk bang dat ik mijn geld terug wilde, maar dat geld kon mij gestolen worden (5 cordoba - 15 dollarcent).

Oke, blijkbaar geen probleem dus. Ik was ook te brak om hier verder over na te denken, dus ik klopte de mieren ervan af en stopte het brood in mijn tas.

Vervolgens naar Hostel Los Chamos, want daar konden we een goedkope shuttle naar San José - Costa Rica - boeken. Ik reserveerde een shuttle voor de volgende dag (dinsdagmiddag 14:00) en Helena en Ida voor woensdagochtend. Daarna nog langs de tacoplek voor een burrito voor Helena.

Toen was het alweer 11:15 en liepen we naar Casa Oro voor de shuttle naar Playa Hermosa.

Het was weer een hele bumpy ride. 30 min in totaal waarvan 20 over een onverharde weg, erg zwaar. We zaten met 2 Amerikanen, die zouden worden afgezet bij Playa Remanso (mijn surfstrand). We zaten in een soort truck en zaten zijwaarts, de Amerikanen wilden veel babbelen, ik had nog niet ontbeten en we werden volledig door elkaar geschud door de hobbelige rit. Dit alles resulteerde erin dat ik mij slecht begon te voelen. Ik werd misselijk, dus at het mierenbrood, zodat ik iets in mijn maag had en voelde me daardoor beter. Het mevrouwtje had gelijk, het brood was prima - geen mier meer te zien en het smaakte goed.

Na een lange rit kwamen we aan bij Playa Hermosa (vertaling: Prachtige strand) en het was inderdaad hermosa!

Een enorm lange strip strand met slechts 1 restaurantje. Het stuk land naar Playa Hermosa is een prive eigendom, dus je moet ook 3 dollar entree betalen.

Hele dag hier gezond, geklets en gelachen.

Om 16:00 stonden we klaar om omgehaald te worden en kwam een groep koeien langs.

Een hobbelige shuttlerit terug naar Casa Oro en weer hetzelfde ritueel: snel douchen in ons hostel (Tadeo), burrito eten bij de Tacostop en happy hour bij Simon Says aan onze favoriete tafel achterin de tuin waar we werden bedient door onze grote kleine vriend van 1,60.

Ik zou de volgende dag om 14:00 vertrekken met de shuttle naar San José, dus mijn Zweedse vriendinnen maakten foto’s van mij als herinnering van onze dagen samen in San Juan.

En ik van hen. Deze foto doet ze geen recht, want het is niet echt een sprankelende foto van ze, maar dit zijn de twee leukste en grappigste mensen die ik tot nu toe heb ontmoet op mijn reis. Met deze twee zou ik in het echte leven ook vriendinnen kunnen zijn - dit spraken we ook naar elkaar uit.

Op weg naar huis liepen we langs de surfshop. Daar zit een tuin aan en het luik in de muur was geopend, er bleek een soort bar te zijn. Ze wilden de bar gaan openen voor het zomerseizoen en er eten verkopen, dus ze hadden er de hele dag aan geklust. Ze vroegen of we een biertje kwamen drinken. Dus daar zaten we dan, met 4 Nicaraguanen in het geknutselde barretje in de surfshop:

Het bier was snel op en nu was het onze beurt om te halen, dus we gingen op weg naar de supermarkt. We twijfelden of we een klein flesje rum zouden kopen in plaats van bier, omdat we daar meer zin in hadden omdat we eerder ook al cocktails hadden gedronken. De mannen werden enthousiast en spoorden ons aan om de rum te halen: ”if you get the rum, you will get your next surfboardrentals en shuttles for free!”

Aardig aanbod maar ik zou de volgende dag vertrekken en Ida en Helena surfen niet. Desalniettemin besloten we toch de rum te kopen; je kan voor 5 dollar een halve liter van de Nicaraguaanse Flor de Caña rum \240kopen (die van 5 jaar, als je voor 7 of 12 jaar gaat ben je meer kwijt) geen wonder dat men hier zoveel zuipt.

Dus we haalden de rum en een grote fles cola om te mixen.

Helena schoot nog wat leuke kiekjes van Ida en mij.

Helena was brak van Sunday Funday, dus kon het om 12:00 uur niet meer aan en besloot naar huis te gaan. Ida en ik hadden wel zin om te dansen inmiddels, dus we stapten met de mannen in de auto naar een kroeg in de buurt. Tenminste, dat dachten we. Toen we in het busje stapten, begonnen ze te roepen: vamos a Rivaaassss. Rivas is een grotere stad 25 min van San Juan. Ja shit dat wilden we niet, we willen wel zelf naar huis kunnen lopen en niet afhankelijk zijn van deze autorit.

Ik begon uit te leggen dat we niet naar Rivas wilden, waarop EJ -de immer stonede man met wie ik altijd app contact had over mijn surflessen - antwoordde: “Jullie willen toch dansen? Het is maandagavond, er is niks in San Juan del Sur, als je wilt dansen moet je naar Rivas.”

Na een paar minuten aandringen, wilde hij nog steeds niet van richting veranderen.

Ik ontnuchterde en raakte lichtelijk in paniek: fuck, wat zijn we aan het doen? Om 12 ‘s nachts, 2 Europeaanse meisjes met 4 Nicaraguanen in een auto, aan het stuur iemand die gedronken had en waarschijnlijk ook wel weer stoned was. Ik zag de nare krantenkoppen al voor me en hoorde Jos en Inez in mijn hoofd: doe geen domme dingen. Ai, ik was verzeild geraakt in een dom ding.

Ik keerde mij tot mijn surfleraar Francisco. Na 3 dagen van 3 uur per dag met hem op het water, vertrouwde ik hem wel, maar hij was de enige die ik echt vertrouwde en er waren nog 4 andere mannen. “We really don‘t want to go to Rivas, we want to be able to walk back home, please make him turn around.”

Het blijkt maar weer dat ik een slechte poker-face heb, want Francisco had namelijk dondersgoed door wat er aan de hand was en zei: “Relax, don’t panic, we are not going to hurt you or anything.” Hij was duidelijk een beetje beledigd door mijn gepanikeerde toestand en keek wat boos.

In het Spaans ging ik door met het gesprek, omdat mijn ervaring met de Nicaraguanen tot nu toe was geweest dat ze het op prijs stellen als je Spaans spreekt en dat ik daarom als ik Spaans spreek meer gedaan krijg dan als ik Engels spreek. Ik wilde hem ook niet verder beledigen. Dus met een glimlach op mijn gezicht, zei ik in het Spaans: “Nee dat weet ik, maar mijn vriendin is heel dronken en ik wil dat we naar huis kunnen lopen.”

Mijn tactiek hielp volgens mij wel, want zijn blik verzachtte. Ik denk dat hij de reden niet echt geloofde, maar hij had ook geen zin in bange Europese meisjes, dus hij overtuigde de chauffeur EJ om om te draaien.

De volgende minuten waren voor mij vrij awkward en er hing en gespannen sfeer. Francisco was duidelijk beledigd doordat ik gepanikeerd was - een indirecte beschuldiging dat ze ons iets aan zouden gaan doen. Ik weet niet of de andere mannen door hadden dat dat was gebeurd, maar ze vonden het in ieder geval jammer dat de plannen gewijzigd waren en Rivas niet doorging. Ida was zich van geen kwaad bewust en was lachend aan het meezingen met de keiharde muziek. Ondertussen hoopte ik dat we wel echt naar San Juan gingen; het was pikke donker, dus ik kon niet zien in hoeverre we echt waren omgedraaid en waar we heengingen.

Na 10 - lange - minuten stopten we bij een barretje; oke top, ik zag andere mensen. Ida herkende waar we waren en zei: “Oh top, dit is maar een paar blokken van ons hostel!”

Gelukkig maar, mijn paniek was - zoals wel vaker - onterecht. De goede sfeer keerde terug en we haalden biertjes en dansten.

De DJ.

Het tentje, weinig andere mensen, maar die kwamen 1 voor 1 ook de dansvloer op toen wij aankwamen om met ons te dansen.

Na twee biertjes besloten we naar huis te gaan. Op weg naar huis raakten twee van de mannen in een gevecht, geen idee waarom maar nog meer spektakel. Gelukkig kwam EJ om de hoek met het busje. De mannen werden uit elkaar gehaald en de een werd in het busje bij EJ gestopt, het busje racete weg en de ander bleef op straat achter. Het liep dus het af met een sisser! Ida en ik namen afscheid van de mannen en liepen snel naar ons hostel.

Bizar einde van een bizarre avond, wat een avontuur in San Juan del Sur! #rhyms

Activiteiten

Ochtend: Playa Maderas

Middag: besloten om langer in San Juan te blijven dus het vervoer naar San José (Coss Rica) verschoven naar vrijdag.

Avond: laatste avondmaal met Helena en Ida, dus een feestmaal: heerlijke kreeft in onze favoriete tent, hetgeen ik voor mijzelf kon bekostigen dankzij feestachtige Sinterklaasbijdrage van tante Elly. Bedankt tante!!i

De dag

Mijn shuttle zou pas om 14:00 vertrekken en om 9:00 zaten we aan het ontbijt, dus we wilden graag nog naar Playa Maderas. Alleen als je en shuttle neemt, moet je allemaal om dezelfde tijd terug en ik wilde al om 13:00 terug, maar de Zweedse girls natuurlijk pas later. Gelukkig hadden we het besproken met de mannen van de surfshop de avond ervoor en ze zeiden toen dat ze dat prima konden voor ons doen zonder dat we meer hoefden te betalen.

Toen we aankwamen de dag erna, vond de baas het nog steeds ok (denken we) maar de jongen die het daadwerkelijk moest uitvoeren (Manuel, een andere surfleraar) zag het niet echt zitten en slaakte een diepe zucht. Ik voelde me wat opgelaten, dus toen ik voor de 3e keer vroeg: is it ok? Kreeg ik als antwoord: yes it’s ok just don’t ask anymore. Oeps oke, mond houden dus.

Ik was erg enthousiast om naar Playa Maderas te gaan want dat was wel een must do voor mijn vertrek want het is het populairste surfstrand bij San Juan - wat grotere golven dan Remanso (waar ik mijn beginnerslessen had) en er zijn veel hostels op de berg eromheen. Veel surfers dus.

Eenmaal aangekomen op Playa Maderas was het een beetje regenachtig.

Dus we besloten eerst nog wat te eten: heerlijke quesedillas, goed tegen de cocktails, biertjes en rum van de dag ervoor. Er viel zelfs wat regen, maar gelukkig begon de zon ook af en aan te schijnen.

Rond 11:00 konden we op het strand liggen. We lagen te zonnen, deden dutjes en keken naar de surfers in het water. Ook weer een nieuw hondenvriendje gemaakt.

Toen het 12:30 was, moest ik eigenlijk gaan, maar ik had helemaal geen zin om te gaan. Door het kijken naar alle surfers, had ik zin gekregen om ook weer meer te surfen. Niet perse om een les te nemen, maar meer om zelf te oefenen. In de surfshop hadden ze ‘s ochtends ook nog aangegeven dat het aanbod van free surfboardrentals en beachshuttles nog stond, dus dat was eigenlijk perfect! Maarja ik had het vervoer naar Costa Rica al geboekt voor deze dag om 14:00. Na overleg met Ida en Helena besloot ik om met te shuttle terug te gaan naar San Juan en te proberen het vervoer te verschuiven naar vrijdag; dan kon ik woensdag en donderdag zelf (gratis) surfen en zou ik vrijdag naar Costa Rica vertrekken.

Ik reed terug naar San Juan en werd na 5 minuten overgezet in een andere auto, dat had de zuchtende jongen van de surfshop geregeld zodat hij niet zelf de hele rit terug hoefde te doen - iedereen blij.

Ik haalde snel mijn tas op bij Hostel Tadeo en liep naar Hostel Los Chamos, die het vervoer naar Costa Rica hadden. Lief vroeg ik in het Spaans of ik kon ruilen naar een andere dag en dan zou ik 3 nachten in het hostel verblijven. De hostelmeneer vond het goed, maar het vervoersmannetje - die 5 minuten later verscheen - vond het allemaal maar moeilijk, maar uiteindelijk ging hij akkoord!

Het was uiteindelijk een mooie dag, dus ik ging nog even naar het strand in San Juan del Sur. Een beetje gechilld in de zon en gekeken naar de kinderen die aan het volleyballen waren.

‘s Avonds afgesproken met Helena en Ida, het was onze laatste avond samen, aangezien zij wel morgen zouden vertrekken (vanaf San José hadden ze een vlucht naar New York om daar de zus van Helena een week te bezoeken), dus tijd voor een feestmaal bij onze favoriete tent Simon Says: Kreeft! We hadden het al elke keer op de kaart zien staan en nu gingen we er van genieten. Zo had ik het nog nooit gezien, maar het waren dus meerdere kleine staartjes en het was echt heerlijk!! Tante Elly had een centje overgemaakt in trant van de Sinterklaassferen voor lekker eten of een leuk boekje - lekker eten is het geworden. Bedankt tante El!! Er resteert nog een bedrag en ik ben van plan om daar een Spaans boekje van te kopen, zodra het Evita boekje uit is, over het land waar ik dan ben. Dat zal waarschijnlijk na Lustrumreis zijn, want als ik met mijn jaarclub ben zal het Evita boekje waarschijnlijk niet veel open gaan, dus waarschijnlijk óf als ik in Panama ben óf Guatamala.

Het was een heerlijke avond, de cocktails gingen weer als hete broodjes over de toonbank, goede gesprekken en veel gelachen. Tevreden namen we afscheid bij Simon Says, aangezien ik nu van hostel was veranderd, maar dit was top: het afscheid op onze favoriete plek!

Activiteiten

Ochtend/middag: simpel Havermout ontbijtje, surfboard gehuurd en zelf geoefend bij Playa Remanso

Avond: op straat lokaal avondeten gehaald (plantaanchipjes, kip en koolsalade, allemaal in een zakje op elkaar gegooid), in hostel Evita boekje gelezen en onderzoek naar Panama City.

De dag

Het is ongelooflijk, maar ik kom er net achter dat ik 0 foto’s heb van deze dag. Voor de omslag heb ik dus even een een foto van de website van de surfshop geplukt.

Omdat bij Tadeo hostel het ontbijt inclusief was, had ik al dagen geen havermout gegeten, terwijl ik die halve kilo zak overal mee naartoe heb gesleurd. Maar in mijn nieuwe hostel (Los Chamos) geen ontbijt, dus weer lekker aan de havermout!

Ik ging naar de surfshop en kreeg inderdaad, op basis van de rum deal (zie avond 9 december) mijn surfboardrental en shuttle naar het strand ($15) gratis. Het feest zou wel alleen doorgaan als ze andere mensen zouden hebben (voor een les of rental), dus ik mocht wel aanhaken als iets was, maar ze gingen niet speciaal voor mij heen en weer rijden - een redelijke eis. Gelukkig hadden 2 Duitse meisjes een surfles geboekt. Het was hun eerste les, dus we gingen naar het mij welbekende Remanso strand.

Het surfen ging prima! Even inkomen in het begin, omdat mijn laatste les alweer 3 dagen geleden was, maar toen ik was ingekomen ging het goed.

Ik had als lunch een - wat ik dacht - banaantje gekocht, maar toen ik het at en dat zei tegen de mannen van de surfschool begonnen ze mij uit te lachen. Ik was plantaan aan het eten en ze begrepen niet hoe ik dat niet door kon hebben. Ik moet zeggen, het smaakte wel iets anders, misschien iets minder zoet, maar verder gewoon een banaan. Maar 1 ding wist ik wel: het fruitmevrouwtje had mij bedonderd!

We gingen rond 16:00 terug. Gedoucht in hostel. Op straat verkopen ontzettend veel mensen eten, gewoon voor de deur van hun huis, dus ik besloot deze avond bij iemand avond eten te kopen. Je krijgt een plastic zakje waar ze eerst de plantaanchips inscheppen, daar gooien ze kip/varken/rund bovenop (wat jij wilt) en dan krijg je nog een zakje kool/wortelsalade.

Deze avond heb ik verder een beetje gechilld, Evita boekje gelezen en gekeken naar wat ik kon doen in Panama op mijn eerste dag daar zaterdag.

Kort verslag van deze dag, maar de dagen gaan snel als je surft; ‘s ochtends 2 uur in het water, een uurtje pauze en dan weer 3 uur in het water ‘s middags. En deze avond was dus niet zo bijzonder, dus ja, geen bijzondere dag maar wel een lekkere dag!

Activiteiten

Ochtend: ontbijtje - pancakes met heel veel lekker fruit - bij een lokale tent

Ochtend/Middag: gesurft bij Playa Remanso, onder andere met de vrouw van de eigenaar van de surfshop (Meli)

Avond: weer lokaal eten gehaald op straat en gechilld in hostel

De dag

Ik had heel veel zin in vers fruit (papaya en ananas), dus ik besloot om de havermout te skippen en naar het ontbijttentje te gaan naast het apartement waar ik mijn eerste 2 dagen in San Juan verbleef.

Heerlijk ontbijtje: grote pancake, veel fruit en koffie en dat voor 100 cordoba, oftewel 1,75 dollar. Nicaragua heeft mijn hart al gestolen, maar met dit soort prijzen en de ontzettend aardige mensen die in deze tent werken, steelt het mijn hart nog meer.

Vervolgens ging ik naar de surfshop. Gelukkig was er vandaag weer een les, en wel voor 2 Nederlandse mannen. Ik denk dat ze misschien een koppeltje waren, maar ik heb het in het midden gelaten. De vrouw van de eigenaar van de surfshop (Meli, Hongaars maar haar hele leven in Australië gewoond en 5 jaar geleden hier op vakantie Alex, de baas van de surfshop, ontmoet en verliefd geworden) reed ons naar het strand. Haar nicht was op bezoek, maar die voelde zich niet goed. Ze ging wel mee naar het strand maar ging daar eigenlijk meteen knock-out.

Meli en ik wachtten even tot het water iets hoger was en gingen vervolgens samen de zee in om te surfen. Ik kreeg van haar nog wat extra tips dus dat hielp enorm. We begonnen wat later (omdat het hoogtij later was) dus deze dag geen pauze genomen en van 12:00-16:00 in het water gelegen. het zou mijn laatste surfdag zijn dus ik wilde alles eruit halen. Leuke dag wederom!

‘s Avonds weer eten gehaald bij een van de mevrouwtjes op straat en een foto’tje geschoten. Zo ziet het er dus uit: alles in gigantische plastic bakken en dan scheppen ze het in zakjes.

Gewandeld naar het plein en daar dit gegeten. Weer heel lekker eten en \240genoten van de kerstversieringen op het plein. Het was deze avond veel rustiger dan

Verder in het hostel gechilld deze avond. Ik was de enige in mijn kamer en in de andere kamers verbleven veel Nicaraguaanse mensen, dus niet echt backpackers om vrienden mee te maken en drankjes mee te gaan drinken. Maar wel buiten in de tuin mijn boekje gelezen en wat Spaanse smalltalk gemaakt met mensen. Prima avond.

Activiteiten

Ochtend: gewacht op vervoer naar San José, Costa Rica, dat werd gecanceld. Met Meli (van surfshop) en haar nicht naar het jezusbeeld gegaan.

Middag: Gesurf op Playa Remanso met Meli.

Avond: Naar Full Moon party in Simon Says

De dag

Vrijdag de 13de.. Zo begon deze dag ook echt: ik zou vertrekken naar San José. Hoe dat werkt: het mannetje rijdt je naar de grens, helpt je daar met stempelen bij de autoriteiten van Nicaragua en Costa Rica en zet je op de bus naar San José. De grens is vrij chaotisch, dat had ik van andere backpackers al gehoord, dus deze service is top als je alleen bent en wilt dat alles soepel verloopt.

Het mannetje had nu echter een probleem met zijn auto. Hij ging proberen een andere auto te regelen, maar na een uur wachten, vertelde hij dat het toch niet ging lukken.

Godverdomme klote centraal Amerika, waarom kunnen ze hier nooit iets goed regelen en gaat alles altijd mis. Ik was aan het vloeken en vroeg om een refund. Hier ging allemaal vrij veel tijd overheen vanwege taalproblemen, maar ik kreeg langzamerhand medelijden met het mannetje. Hij was duidelijk erg verdrietig. Ik ging even rondlopen om te kijken of ik ergens op korte termijn een rit naar de grens/San Jose kon vinden, maar alles was vol of 3 keer zo duur. Dus ik keerde na 20 minuten terug, het vervoersmannetje zat sip naast de receptie te wachten. Hij vond het duidelijk ook super kut.

Oke even denken, want nu: mijn vlucht vanaf Panama gaat pas de 19e en ik had het hier prima naar mijn zin met (gratis!) surfen, dus 1 of twee dagen later was geen ramp. Ik zou iets moeten schuiven met mijn reis, want zou dan eigenlijk nauwelijks meer tijd hebben in Panama, maar ik zou Panama ook na Colombia met mijn jaarclub kunnen doen. Kortom; genoeg mogelijkheden, het is hier top, geen zin om te zeuren.

Ik vertelde het mannetje dat ik mijn geld niet terug hoefde en dat ik met hem zou vertrekken als zijn auto gemaakt was. Hij was ontzettend schattig en hele blij en bedankte mij (ik denk dat hij het geld erg nodig had, nog meer nu zijn auto kapot was).

Vervolgens liep ik naar de surfshop, ik wist dat het veel te vroeg zou zijn voor vertrek, omdat ze de dag ervoor ook pas later gingen vanwege hoogtij, maar ik wilde alvast laten weten dat ik er toch nog was en vragen of ik weer kon aanhaken.

Meli was in de winkel met haar nicht, die zich inmiddels iets beter voelde. Ze waren van plan om naar het Jezusbeeld te gaan bovenop de berg en vroegen of ik mee wilde. Een toevallige samenloop van omstandigheden en eigenlijk super leuk; want ik wilde daar heel graag heen maar ik was er niet meer aan toe gekomen. Deze vrijdag de 13de begon dus weer wat beter te worden!

We reden met de auto - omdat de nicht zich nog steeds niet top voelde om helemaal te lopen - en liepen het laatste stukje (100 treden).

Prachtig uitzicht zichtbaar in het onderstaande filmpje.

En een panoramapoging hieronder.

Een schattig kapelletje onder het jezusbeeld zichtbaar op het onderstaande filmpje:

We keerden terug naar de surfshop en om 12:30 gingen we naar het strand. Vrij laat, maar we moesten wachten op de Duitse meisjes - die ook een surfles hadden genomen 2 dagen geleden - die hadden Spaanse les tot 12. Dus tot die tijd heb ik een beetje gehangen in de hangmat in de tuin van de surfshop. Ook de 2 Nederlandse mannen waren er weer, maar 1 was een beetje ziek geworden dus 1 ging maar surfen. Ook waren er nieuwe gegadigden; een koppel uit Tsjechië.

Ik ging weer met Meli het water in. Deze dag had ik een nieuw board met 3 vinnen en een punt, het zou iets onstabieler zijn maar ik zou wel sneller zijn (wat ik nodig zou hebben want de golven waren wat zwak vandaag). Dit board was echt top! Voelde helemaal niet onstabiel en paddelde heerlijk, alleen de golven vielen inderdaad tegen. Dus veel wachten en hard peddelen, maar prima dag.

Omdat we later waren gegaan, bleven we ook wat langer en konden we genieten van de zonsondergang.

Toen we weer terugkwamen bij de surfshop vertelden de Duitse meisjes dat ze ‘s avonds naar Simon Says - de favoriete tent van mijn inmiddels vertrokken Zweedse vriendinnen en mij - gingen voor een full moon party en vroegen of ik mee wilde. Deze meisjes gingen niet mijn nieuwe beste vriendinnen worden, maar super lief dat ze het vroegen en wel gezellig voor een avondje. Ik had ook geen zin om deze avond weer in het hostel te lezen, zeker niet aangezien het vrijdag avond was!

Dus nadat we opgefrist waren, aten we een burrito bij de tacotent en gingen we naar Simon Says. De kleine ober van 1,60 was ontzettend blij en verbaasd om mij weer te zien, dus dat was leuk! Verder was het een gezellige avond, cocktails gedronken en gedanst. Blij dat ik met ze op stap was gegaan.

Ook was het de laatste dag van het Maria festival, dat betekende vuurwerk. Heel veel vuurwerk! Dit keer gelukkig wel écht vuurwerk met kleurtjes en niet alleen van die harde vervelende knallen.

Deze dag begon slecht als een echte vrijdag de 13e, maar uiteindelijk een mooie dag!

Activiteiten

Ochtend/middag: lekker uitgeslapen en laat ontbijt. gechilld op het strand in San Juan

Avond: Rodeo in Rivas

De dag

Toen ik ‘s ochtends aan het ontbijten was, kreeg ik te horen dat het probleem van de auto van het vervoersmannetje zondag zou zijn opgelost. We konden dus maandagochtend vertrekken naar San José, Costa Rica. Ik reserveerde de rit voor 7:00 uur ‘s ochtends.

Vervolgens weer naar de surfshop, maar vandaag had ik pech; er waren geen andere boekingen, dus ze gingen niet naar het strand, dus ik kon niet profiteren van een gratis rit en surfplank.

Ik had deze ochtend uitgeslapen en laat ontbeten, dus het was al bijna middag. Ik besloot om te gaan chillen op het strand in San Juan. Gezond, boekje gelezen, gezwommen (dit keer had ik nauwelijks spullen mee en telefoon ook thuis gelaten, zodat ik gewoon het water in kon zonder aan iemand te hoeven vragen of ze erop konden passen).

Aan het eind van de middag ging ik weer naar de surfshop om te vragen of ze voor morgen wel lessen hadden. Goed nieuws: ze hadden wel lessen morgen, dus morgen kon ik weer meerijden en een board krijgen. Ik bleef even hangen en raakte aan de praat met Melanie, een vriendin van een van de mannen. Ze vertelde dat ze vanavond naar de rodeo gingen en of ik niet meewilde. De rodeo zou in Rivas zijn, dus best een stukje rijden. Ik twijfelde even, maar dacht al snel: waarom niet? Ik wist inmiddels dat de mannen van de surfshop te vertrouwen waren, de eigenaar Alex (de man van Meli, met wie ik veel tijd had doorgebracht) ging ook mee, hij was dan wel veel stoned, maar super zachtaardig, in mijn hostel waren geen boeiende mensen, en dit was de uitgelezen kans om een avond met lokalen te beleven bij een lokale festiviteit. Daarnaast had ik ook nog nooit rodeo gezien!

Dus ik zei toe en ze vertelde dat ik moest zorgen dat ik een leuk jurkje of iets dergelijks aanhad, omdat het best een happening is de rodeo en iets van lippenstift.

Op weg naar mijn hostel kocht ik lippenstift. Gelukkig had ik 1 jurkje in mijn backpack gepropt voor vertrek, dus die moest ik even van de bodem vissen.

Om 5 uur stond ik klaar bij de surfshop om te gaan en een halfuurtje later we vertrokken in de auto naar Rivas.

Eenmaal aangekomen bij de rodeo (rond 6) bleek dat het festijn pas om 8 uur begon.. dus we waren twee uur te vroeg. Dat maak je ook niet vaak mee dat ze hier te vroeg zijn.

We gingen even kijken bij de stieren en namen een biertje.

Na een halfuurtje gingen we de arena uit en liepen we naar een supermarkt in de buurt om - natuurlijk - een fles rum en cola te halen.

Ook haalde we wat te eten onderweg, the usual: plantaanchips en kip. Opgegeten aan een plastictafeltje en plastic stoeltjes vlak naast de grote weg.

We liepen terug naar de arena en ik vroeg me af of de fles rum wel mee naar binnen mocht, maar ze zeiden dat ze ook iemand anders hadden gezien met een fles dus dat het vast goed was.

Het bleek dat je moest betalen op de fles mee naar binnen te nemen en daar hadden we geen zin in, dus op de parkeerplaats, achterin de pick-up truck, de rum gedronken. Ik dacht dat Melanie ‘Manuela’ heette, dus heb haar de halve avond zo genoemd, heel gênant, maar werd uiteindelijk gecorrigeerd door mijn surfleraar Francisco.

De conversatie was continu in het Spaans. Af en toe stelde ik was vragen over hun levens, maar het was ook uiterst vermakelijk om gewoon te zitten, mijn rum-colatje te drinken en het Spaanse gebral (zoals alleen mannen dat kunnen) aan te horen. Melanie was al vrij dronken dus ook niet echt een enorm geschikte gesprekspartner, aangezien ik haar Spaans niet zo goed begreep door haar dubbele tong en ze de helft van haar letters inslikte.

Om 20:30 begon het uiteindelijk en gingen we naar binnen. Het was ontzettend druk, hele arena vol.

En zo ging het eraan toe met de stieren:

Uitgebreid fotomoment gehad met de mannen:

Van links naar rechts:

Mijn surfleraar Francisco, ik, Henry (de broer van de eigenaar Alex) en EJ (die elke dag in de winkel werkt en stoned is)

De immer stonede EJ had het geweldige idee om een foto te maken en daarbij ‘one heart’ uit te beelden uit het nummer van Bob Marley. Dat nummer werd ongeveer 20 keer per dag afgespeeld in de surfshop, dus ik had er een opmerking over gemaakt een paar dagen eerder, hetgeen resulteerde in deze foto.

Dit was echt een hele bijzondere avond; ik was de enige buitenlander in de arena (voor zover ik zag), de sfeer om het rodeo rijden was enorm opzweepend en iedereen was super aardig. Na de rodeo nog in een andere tent rum en tequila gedronken en gedanst en uiteindelijk netjes afgedropt bij mijn hostel. Geen idee hoe laat maar het was laat.

Activiteiten

Ochtend: ontbijtje - pancake con frutas en koffie - bij mijn favoriete lokale ontbijttent

Middag: gesurfd, voor het eerst op het meer gevorderde strand Playa Maderas

Avond: laatste wandelingetje door het dorpje San Juan del Sur gemaakt, avondeten gekocht op straat

De dag

Vandaag - dag 23 - mijn laatste dag in San Juan del Sur en in Nicaragua. De startfoto van deze dag is een foto van mijn twee geldbiljetten hier; de 10 en 20. Ze hebben hier zulk mooi geld, dus dat wilde ik ook nog even opnemen in dit verslag.

Ik was mega brak van de rodeo van de dag ervoor. Begon mijn dag met het standaard ontbijtje bij de lokale ontbijttent. Een brakke foto met en halfleeg bord, maar dat geeft de sfeer van de start van deze ochtend goed weer.

Vervolgens ging ik naar de surfshop voor mijn laatste surfdagje. Ze lachtten mij uit toen ik aankwam omdat ik er zo brak uit zag. Ik vroeg hoe het kwam dat zij niet brak waren en ze wezen naar de soep, die ze hadden gemaakt en boden mij ook was aan.

Ze gaven mij ook een kommetje. Het was niet echt lekker, maar het was maar een klein beetje dus ik at het beleefd op en ik moet zeggen dat ik denk dat het wel geholpen heeft tegen de brakheid, want ik voelde me snel daarna stukken beter!

Deze dag gingen we naar Playa Maderas! De golven op Playa Remanso zouden namelijk te zwak zijn vandaag. Ik was heel enthousiast, omdat - zoals eerder al omschreven - Playa Maderas het populairste surfstrand was, waar de meeste surfers heengingen (Playa Remanso meer het strand was voor beginners en de mensen die les kregen vandaag hadden al hun beginners les gehad, dus zouden zich ook redden op Playa Maderas en de golven bij Remanso zouden erg zwak zijn vandaag, net zoals 2 dagen eerder).

Surfen bij Playa Maderas was heel leuk, maar ook vol nieuwe uitdagingen; wat grotere golven en veel meer surfers, dus veel meer opletten en wegduiken. Lekker gesurfd deze dag. Vandaag waren er 3 meisjes, die surfles hadden, prima aardig maar niet echt met ze gepraat.

Aan het eind van de dag afscheid genomen van de mensen van de surfshop, nu ging ik écht weg.

Ik had voor deze laatste avond weer even het apartementje geboekt waar ik ook mijn eerste 2 nachten in San Juan had gezeten. Ik kon even genieten van een fijne schone ruimte, lekkere douche, airco. Veel comfortabeler dan een warme, krappe dorm met slechts wat fans (en geen airco).

Eten gehaald op straat en mijn laatste wandelingetje gemaakt. Terwijl ik wegliep van het kleurrijke plein met alle leuke lichtjes, waar ik zoveel avonden van genoten had, maakte ik weemoedig een laatste foto.

Eten gegeten in mijn apartementje en rustig al mijn spullen uitgestald en inpakt. Op tijd gaan slapen want de volgende dag moest ik om 7:00 bij mijn oude hostel Los Chamos zijn om te vertrekken naar San José.

Activiteiten

Ochtend/Middag: reis van San Juan del Sur, Nicaragua naar San José, Costa Rica

Avond: gegeten bij Chinees restaurant in de buurt van hostel, geschreven aan Journo

De dag

‘s Ochtends om 6 uur op. Sleutel ingeleverd bij de ontbijttent om de hoek van apartement. Om 7 uur bij Los Chamos vertrokken met de auto naar de grens.

Bij de grens paspoort gestempeld bij vertrek Nicaragua. Gelukkig was ik met het mannetje, want ik had alleen 20 dollar en ik moest 1 dollar exitfee betalen en 8 dollar voor het busticket. Hij schoot het voor en ik verontschuldigde mij meerdere malen, maar hij zei dat het geen probleem was (no es para disculpar). Hij ruilde het geld met een mannetje en gaf mij mijn 10 dollar terug. Hij vertrok en ik moest een uur wachten op de bus.

Bij de bus was het een grote chaos, omdat bij de deur allemaal mensen gaan staan die je shit willen verkopen: simkaarten, snoep, snacks, ze vallen je echt lastig en raken je aan. Heel irritant.

Toen de bus eigenlijk vertrok kwamen we na 20 min bij de customs van Costa Rica; de bus uit met alle spullen, stempels laten zetten, exitticket laten zien (ik had alleen mijn vlucht vanuit Panama maar dat was voldoende), tas door een controle en weer de bus in.

Ik wilde eigenlijk in de bus aan journo werken, dat is iedere keer mijn idee als ik een lange reis voor de boeg heb, maar als ik dan eenmaal in de bus zit, kan ik alleen maar slapen!

De rit duurde veel langer dan ik had verwacht en ik sliep af en aan dus had denk ik het pauze lunch moment gemist. Uiteindelijk heb ik het gered doordat ik mijn havermout in mijn rugzak heb, dat heb ik beetje bij beetje in mijn hand gestrooid en gegeten. Wel een nieuw dieptepunt; droge havermout eten omdat je door het lunchmoment bent heen geslapen.

Om 17:00 kwamen we aan in San José. Ik was mega slecht voorbereid; ik had nog geen hostel voor de nacht en moest mijn ticket voor de bus naar Panama nog kopen. Het interessante is dat ik echter vrij relaxt was. Ik ben vaak relaxter als ik ergens aankom en ik niks heb geregeld, dan wanneer ik wel iets heb geregeld. Eigenlijk tegenstrijdig, maar ook wel weer logisch, omdat ik juist flexibel ben als ik niks heb geregeld.

Dit keer ging het ook weer allemaal verbazingwekkend gemakkelijk: op het ticabus station kocht ik vrij een ticket voor de bus naar Panama voor de volgende ochtend om 8 uur. Ik zocht online wat het dichtsbijzijnde hostel was met prima review en, ik vond er een 2 blokken verderop dus dat was top.

In het hostel ingecheckt en de man raadde een Chinese tent op het volgende blok aan. Daar avondgegeten, het was veeeel te veel, maar heerlijk. Wat over was kreeg ik mee in bakjes, dus dat was top voor de volgende dag in bus, dan had ik dit keer tenminste iets te eten.

Daarna in het hostel beetje aan journo geschreven en Facebook pagina ge-updatet. Ik heb Facebookuitnodigen van mensen die ik leer kennen op reis, maar mijn Facebook staat vol oude foto’s en info. Voordat ik ga werke wilde ik het sowieso al bijwerken, dus dan nu maar gelijk doen. Kostte ongeveer 2 uur om alles door te spitten, maar erg grappig om alle oude foto’s en berichten te zien.

Daarna gekeken naar vluchten voor na lustrumreis (ik ben van plan om dan Panama en Guatamala en misschien nog Belize te doen).

In de dorm iemand die keihard snurkte dus dat was minder, maar heb de nacht overleefd.

Activiteiten

Ochtend/middag/avond: Ticabus van San José, Costa Rica naar Panama City, Panama.

De dag

Deze busrit ging nog langer worden, dat wist ik al. In de ochtend had ik een beetje een inschattingsfout gemaakt, met name omdat mijn voet wond (die ik in San Juan heb opgelopen) wat meer begon te ontsteken. Deze ochtend had ik iets te veel tijd besteed aan dat schoonmaken.

Om 7:43 sprintte ik de kamer uit naar het ontbijt - 2 verdiepingen omhoog met backpack en al. Snel wat havermout, 1 boterham en koffie naar binnen.

Om 7:50 de 5 trappen naar beneden naar de uitgang. Half gerend naar het Ticabus station, gelukkig maar 2 blokken verderop.

Om 7:55 was ik bij het station. Alsof het een soort vlucht was, moest ik inchecken bij de balie en werd mijn tas gelabeld. Om 7:59 zat ik in de bus. We vertrokken om 8:01.

De enige andere persoon in de bus was een man van rond de 70 gok ik. Al vrij snel viel ik weer in slaap.

Om 12:00 was ik weer een beetje wakker en at wat over was van Chinese eten van de dag ervoor. Raakte aan de praat met de man, het bleek een Argentijn te zijn, dus hij vond het natuurlijk super leuk om te horen dat ik spaans gestudeerd had in Buenos Aires en gereisd had in Noord-Argentinië. Wel enigszins teleurgesteld dat ik niet in het zuiden had gereisd (hij woont in Calafate). Ik legde hem uit dat ik er nu geen tijd voor had, maar dat ik zeker nog een keer naar Patagonië zou gaan. Aardige man en leuk gebabbeld, goed mijn Spaans geoefend weer.

Later in de middag nog een korte eetstop gemaakt. Visfilet en groene salade. Onze ticabus zichtbaar op de achtergrond.

Rond 15:00 gingen we de grens over; bus uit, stempelen bij Costa Rica, stempelen bij Panama en door.

Om 19:00 was onze laatste stop, maar niemand had eigenlijk echt honger omdat onze lunch stop heel laat was, dus ik kocht alleen wat nootjes en we gingen door.

In de ticabus was WiFi, dat wist ik de dag ervoor (van Nicaragua naar Costa Rica) niet, maar deze dag gebruik gemaakt van de WiFi in de bus (die wel erg gebrekkig was) om een hostel te vinden dat dicht bij het ticabus station was (omdat ik zo laat aan kwam) en wat leuk was. Ik vond magnolia Inn.

Uiteindelijk kwamen we om 23:00 aan bij ticabus station en ik nam een uber naar Magnolia in, daar was ik om 23:30. . Echt en prachtig hostel, was ook meer een hotel dan een hostel. ‘s avonds nog een badje gemaakt met zout en heet water om mijn voetwond schoon te maken en vervolgens gaan slapen.

Activiteiten

Ochtend: Ontbeten in Bij Café Sucre en rondgelopen in Panama City door de wijk Casco Viejo.

Middag/Avond: kliniek bezocht voor voet, beetje gewinkeld, eten gekocht en gegeten op pleintje en ananas gekocht en gegeten

De dag

Heeerlijk geslapen in Magnolia Inn. Deze dorm was ruim, geen stapelbedden, mooi uitzicht en warme douche. Veel beter dan sommige muffe, donkere hollen waar ik eerder was verbleven. Hieronder een filmpje van de slaapzaal.

En filmpje vanaf het balkonnetje.

Magnolia Inn is in Casco Viejo, dat is de oude wijk van Panama City. Er zijn hier super mooie panden maar ook veel bouwvallen. Er wordt heel veel gerenoveerd en vernieuwd (dit bevestigde mijn uberdriver die mij de volgende dag naar het vliegveld bracht. Hij zei dat er ontzettend veel wordt geïnvesteerd in deze buurt, omdat toeristen het hier geweldig vinden en het een mooie plek is aan het water, met uitzicht op de stad. Over 5 jaar zal het er heel anders uitzien volgens hem en zullen er geen vervallen panden - zoals te zien in het filmpje hieronder- meer zijn).

Tussen de oude (al dan niet opgeknapte) panden door zie je in de verte de hoogbouw van Panama City.

Ik heb ontbeten bij Café Sucre, een hip café en super druk. Ik had een tamales en koffie.

Daarna op weg terug iglesia San José ingelopen.

Langs hoofdplein gestruind.

Ik wilde deze middag mijn was laten doen, maar ik voelde mijn voetwond prikken.

WARNING EXPLICIT CONTENT COMING UP

Zoals al eerder benadrukt; deze Journo is in eerste instantie voor mijzelf, ik kan de onderstaande foto’s aan, maar als je niet tegen wondfoto’s kan, scrol dan snel door.

Het was lekker aan het etteren. Dus ik heb vier keer een badje gemaakt van heet water en zout en heb het met wattenstaafjes een beetje schoongeschrobt.

Na de badjes zag het er wel al veel beter uit, denk ik.

Maar ik besloot op zoek te gaan naar een apotheek waar ze mij een goed cremetje konden geven en er misschien even naar zouden kunnen kijken. Ik vond online iets van een kliniek met goede reviews dus besloot een uber daar naartoe te nemen. De uberdriver probeerde mij in het Spaans uit te leggen dat ik er waarschijnlijk niet terecht zou kunnen, maar ik begreep niet precies de woorden waarom niet, maar het had te maken met dat het was voor werkende mensen? En iets met privada. Ik gaf aan dat ik - nu ik er toch was - gewoon wilde proberen of ze mij konden helpen en anders zou ik wel ergens anders heen gaan (ik vanuit de auto gezien dat er ook een farmacia was een blok verderop).

Ik liep de ‘kliniek’ in, een groot gebouw, ik zag veel verschillende wachtruimtes en liep door tot ik een ruimte zag met een soort apotheekgedeelte waar mensen in de rij stonden. Ik vroeg aan een mevrouwtje met een witte jas en het logo van de buitenkant van het gebouw of ik hier crème kon halen voor mijn voet en liet mijn voet zien. Ze legde uit dat deze apotheek privada was, waarop ik zei dat ik het had gevonden op Google maps en niet goed wist wat ik moest doen met mijn voet. Ik zag haar even twijfelen, maar gelukkig besloot ze me te helpen. Ze zei dat ik eerst een recept van de dokter moest hebben, dus we liepen naar een loket. Er zaten allemaal mensen op stoelen voor het loket, dus er was duidelijk een bepaald wachtproces, maar ze leverde mij af aan de balie en vertelde aan de meneer wat de situatie was. Ik gaf aan de meneer mijn rijbewijs en zorgpas. Waarschijnlijk zou ik wel flink moeten gaan dokken hier, maar nu ik hier was wilde ik dat ze er naar gingen kijken, mij zeggen dat het goed was, een zalfje geven en dan zou ik wel betalen. Ik had een moeizaam gesprek met de man, wederom zei hij iets over werkende mensen. Ik begrijp nog steeds niet wat deze kliniek nou was (alle gesprekken die ik had waren in het Spaans) misschien was het alleen voor mensen die verzekerd waren via hun werk en hadden ze het daarom steeds over werk?

In ieder geval; uiteindelijk besloot - gelukkig - ook dit mannetje om mij te helpen, hij stond op, opende een deurtje verderop en via achterkamertjes leidde hij mij naar een vrouwelijke dokter, die in een consult zat. Ik moest gaan zitten op het bed en wachten.

“Yes, een dokter, zij kan vast Engels!”, dacht ik. Nou nee geen woord. Ik had mij er even niet op voorbereid dat ik deze medische gesprekken in het Spaans moest gaan voeren, maar ik probeerde - in helaas heel gebrekkig Spaans - uit te leggen wat er was gebeurd:

‘Tuve una pequena herida, pero mi instructor de surf pudio algo sobre este para un dia y despues un dia mi piel’ (en hier beeldde ik uit hoe mijn huid van mijn voet was afgevallen)

‘Yo limpie esta herida con agua caliente y sal, y creo que ahora es un poco mejor.’

Ik liet haar nog wat foto’s zien en (net als de andere mensen in de kliniek aan wie ik de foto had laten zien) vertrok haar gezicht. Ai, een dokter die haar gezicht vertrekt, dat is meestal niet super goed nieuws. Ze haalde een zuster erbij en die nam mij mee naar een ander kamertje. Daar maakte ze met wat zeep mijn wond schoon en smeerde er een dikke laag crème op en pakte het vervolgens in. Ik vroeg de zuster of het niet verder ingepakt moest worden, maar ze zei iets over dat de dokter daar wel naar zou kijken.

Ik was echt verbaasd over hoe behulpzaam iedereen was, ik werd van kamertje naar kamertje geleid en mocht overal even snel tussendoor.

De zuster bracht bij terug naar de dokter. Nadat ik even had gewacht, onderbrak ze wederom haar consult en schreef een receptje voor twee crèmes voor die ik moet mixen en twee keer per dag moet aanbrengen. Verder elke keer als ik het verband vervang, de wond afspoelen met koud water en zeker niet meer met zout en warm water. Ik vroeg of het niet meer verder schoongemaakt moest worden - eigenlijk wilde ik heel graag dat ze er nog even naar zou kijken - maar ze zei dat dat niet nodig was en dat het goed zou komen met de cremetjes. Ik wilde mijzelf niet verder op te dringen, aangezien ze mij al zo aardig snel tussendoor hielp en ik ook niks hoefde te betalen. Nouja, ik moest de cremetjes zelf gaan kopen, maar verder geen kosten voor haar tijd (of die van de zuster). Ook gaf ze me gaasjes en tape. Wat een aardige, behulpzame mensen!! Ik bedankte haar enorm!

Blij met het recept liep ik terug naar het eerste vrouwtje bij de apotheek, maar ze legde uit dat ik het hier niet kon ophalen maar dat ik naar een farmacia in de buurt kon gaan. Ze gaf mij de richtingsaanwijzingen, maar ik ben daar al verschrikkelijk slecht mee in Nederland; ik kan nooit iets vinden aan de hand van een omschrijving die iemand geeft, laat staan dat het lukt in Panama met aanwijzingen die ik krijg in het Spaans. Wel had ik dat andere apotheekje dichtbij de kliniek gezien op weg hiernaartoe, dus ik besloot daar te proberen mijn cremetjes te krijgen. Met mijn verbonden pootje liep ik naar de farmacia, waar ik met het recept de crèmes kocht. Vervolgens liep ik weer terug, langs de drukke weg met veel auto’s en bussen maar ook kippen, gek genoeg. Maar goed dat mijn voetje goed ingepakt was, want dit was niet de meest schone omgeving.

Ingepakte tenen en kippen langs de drukke weg.

Ik was door dit avontuur weer in een buurt beland waar ik alleen maar lokalen zag, dat vind ik het leukst!

Ik liep onder het viaduct door en genoot van alles om mij heen; straatverkopers, kraampjes met vers fruit, veel kraampjes met warm eten (gefrituurde kip en plantaanchips) en in dit gebied om een of andere reden ook heel veel kapperswinkels. Ik kocht een zakje met plantaanchips en kip, het was inmiddels 6 en ik had niet echt geluncht, dus ik begon al wat honger te krijgen. Ik zocht de route op naar huis, en sloeg van de grote weg onder het viaduct door af. Ik kwam bij een pleintje en besloot daar mijn maaltje te eten.

Zakje met plantaanchips en gefrituurde kip.

Ik zat op de traptreden van het beeld in het midden van het minipleintje. Een sfeerimpressie van de omgeving vanaf mijn zitplaats:

Vervolgens wandelde ik over een soort boulevard/voetgangers-/winkelgebied.

Hieronder een filmpje van de boulevard:

Ik kocht een ananas om later te eten in het hostel, keek bij wat sieradenwinkels en ging naar binnen bij een winkel waar ik een leuk jurkje in de etalage zag.

Ik had op deze reis nog geen kleren gekocht, want ik had eigenlijk ook net is teveel bij me, maar inmiddels had ik wel weer plek in mijn bagpack (ik had was spullen achtergelaten in Buenos Aires en wat andere spullen waren versleten) en ik vond dat ik mijzelf wel even mocht verwennen vanwege mijn zielige teen. Daarnaast zijn kerst en oud&nieuw om de hoek, dus ik kan wel een leuke party outfit gebruiken! Ik liep door de winkel en ging natuurlijk met veel meer kleren dan de bedoeling was het pashokje in. Een broekpakje was naar mijn smaak iets te kort, maar de winkeljuffrouw maakte korte metten met mijn opmerking: this is our style here; everything is short, this is latino america.

Klare taal.

Na het passen van veel kleren, had ik een aantal leuke opties in Latijns Amerikaanse stijl, maar ik heb beschaafd de schade beperkt gehouden en maar 1 outfitje gekocht; een shirtje en rokje.

Tevreden ging ik met mijn ananas en nieuw gekochte kleren verder de boulevard af. Het was al donker en, onhandig dat ik ben, gleed ik uit over een gladde putdeksel (het regende een aantal keer tijdens mijn ene dag in Panama). Ik ving mijzelf op met mijn knie, maar bezeerde toch weer mijn teen, dus lopen ging daarna niet echt lekker meer. Hoe duur was een uber vanaf hier? 4 dollar, nou hup, in de uber naar huis!

In het hostel de ananas gegeten, aan deze Journo gewerkt, wederom naar vluchten gekeken voor in januari en vroeg gaan slapen.

Activiteiten

Ochtend: gewandeld door de stad en ontbeten bij coffee café Bajareque

Middag/avond: vlucht naar Bogota, Colombia

De dag

Voet verzorgd, tas ingepakt en uitgecheckt uit Magnolia Inn. Daarna gewandeld naar de plek voor ontbijt die ik had gevonden online.

Het canal museum, nu helaas geen tijd voor, maar ik kom terug naar Panama..

Van meerdere plekken in casco viejo kijk je uit op de skyline van centrum Panama City.

Dit is café Bajareque. Ze hebben een soort craftshop gedeelte waar ze producten maken die ze verkopen in de winkel.

Ik nam twee ontbijtquiches en een carrotcake. De mevrouw vroeg of ik de quiches warm wilde, waarop ik een bevestigend antwoord gaf. Ik denk dat ze er nog niet heel lang werkte, want daarna stopte ze de carrotcake ook in het oventje, maar dat is normaal niet echt de bedoeling. Het resultaat; een carrotcake die er ietwat sneu uit zag, maar desalniettemin heerlijk smaakte!

Op de terug weg naar het hostel nog even wat laatste zonnestralen gepakt op een plein.

Een prachtig plein met onder andere het canal museum en een mooie kerk, maar toch ook weer aan de hoek een vervallen gebouw.

De kerk:

Vervolgens tas opgehaald bij Magnolia Inn en uber besteld naar het vliegveld.

Ik had een ontzettend gezellige uberdriver die veel vertelde over Panama City; er wordt veel geld gepompt in casco viejo door particulieren, veel wordt gerenoveerd voor nieuwe hotels of restaurants, binnen een paar jaar zal alles anders zijn.

Er wordt veel geld geïnvesteerd door de overheid in goede infrastructuur; het plan is dat er 7 metrolijnen komen en ze zijn nu bezig met nummer 3. Er komt er ook een direct van het vliegveld naar het centrum.

Hij vertelde nog veeeel meer en was duidelijk heel trots op zijn land, grappige man en ontzettend harde bulderende lach.

Gedurende de rit zag ik echter ook weer een ander deel van Panama, het meer armoedige deel. Langs de weg veel kleine dorpjes met dit soort huisjes zichtbaar (zie rechtvooruit op de onderstaande foto, betere foto’s heb ik niet echt kunnen schieten).

Op het vliegveld nog even onduidelijkheid over mijn vlucht; ik kreeg nog geen stoel en werd op stand-by gezet. Het was niet zeker of ik mee kon, omdat het vliegtuig misschien overladen was met teveel gewicht. Er gaan meerdere vluchten naar Bogota iedere dag en zou mijn jaarclub pas de volgende dag aankomen, dus het zou niet echt een groot probleem zijn. Gelukkig kreeg ik echter bij de gate te horen dat ik gewoon mee kon!

Op naar Colombia!!