Daar staat ie dan, op ons te wachten. Een vliegtuig vol Chinezen en precies een handvol niet Chinezen. We zien nog kort hoe kleurrijk Nederland van boven is, om vervolgens over Leeuwarden (!) \240met het zicht op de Waddeneilanden ons landje te verlaten. We vliegen zo noordelijk dat het maar niet donker wordt.

Voordeel van zo’n nachtvlucht is dat zelfs ik in slaap val. Heerlijk gevoel om dan wakker te worden boven Mongolië!

We landen op de nieuwe luchthaven van Beijing. Het grootste 1 terminal gebouw in de vorm van een ster. Ik had jullie nog veel meer hierover kunnen vertellen, als ik op Google zou kunnen. Maar helaas, dat lukt niet hier in China. Voor diegenen die het nog niet weten: in China is een groot deel van het internet geblokkeerd.

We hebben 3 uur overstap tijd. En het is ook nu na drie jaar nog steeds zo, dat je de baggage eerst moet ophalen om vervolgens weer opnieuw in te checken. Maar het is zo rustig op de luchthaven dat dat binnen een uur gedaan is. Tijd om op zoek te gaan naar een Chinese SIM kaart. En gelukt, vanaf nu ben ik te bereiken op dit nummer.

Luchthaven Beijing

Ondertussen zijn we al tientallen keren op de foto gezet. Ben wel nieuwsgierig hoe de database met mijn opgeslagen hoofden eruit ziet. Na 10 uur vliegen zie je er niet meer zo fris uit.

We komen palen tegen in de terminal met facescan en omdat ze toch al alles weten, laten we ons gezicht nog maar eens scannen. K** Annemieke (en bedankt) en delayed. Dat laatste klopte niet want met een Last Call redden we nog net de vlucht naar Xi’an.

In twee uur vliegen zijn we Xi’an. Met een taxi gaan we naar het hotel in de binnenstad. Deze miljoenenstad is als zovelen: de buitenringen vol lelijke saaie hoge flatgebouwen, om uiteindelijk in de drukte van de stad zelf te komen. Dit is echt China. De drukte, chaos, lawaai en luchtjes. De prikkels komen van alle kanten op je af. Snel even opfrissen in het hotel en dan de stad in. Het is inmiddels al half 8 en we besluiten eerst te gaan wandelen. Schitterend geklede meiden in traditionele jurken staan overal op straat. We snappen nog niet het waarom, maar het ziet er voor de foto’s mooi uit.

De talloze eettentjes in de moslim wijk

Meet Herbert, mijn reis maatje. De beste Chinees sprekende Nederlander. Ooit ontmoet in de rijstterrassen van Ping’an.

Nog even Chinese noodles eten en dan na 36 uur weer lekker het bed in. Morgen vroeg op. Om kwart voor 8 vertrekken we en gaan we met de bus naar het platteland, op bezoek bij Chinese vrienden van Herbert. Tot morgen!

Busstation Xi’an

Op weg naar het Kiwi paradijs

Even naar het platteland is niet zo ‘even’. We moeten met de metro richting busstation en dan een twee uur durende busrit richting Meixian en vervolgens op een kleinere bus overstappen. De kaartjesverkoopsters zijn geen buitenlanders gewend en al onze gegevens moeten in het systeem. Maar het lukt. Over rustige snelwegen rijden we richting het kiwi paradijs. Kiwi wat? zal je denken? Ja, hier worden kiwi’s verbouwd. Ik weet niet beter dan dat de kiwi oorspronkelijk uit Nieuw Zeeland komt, maar dat is China en wel de plek waar we nu zijn. Lees hier meer

Het gezin dat we gaan bezoeken, woont in een klein dorpje waar we wandelend naartoe gaan. In de felle zon en 33 graden is het even doorzetten. Na wat kleine paadjes, langs graven en door gerst komen we na 40 minuten aan in het dorp.

De kiwi struiken met het Taibai gebergte op de achtergrond.

Versierselen bij een graf

Je moet er maar vertrouwen in hebben ;)

De binnenplaats van het huis

Het voelt bijzonder om bij dit gezin thuis te zijn ook al wordt er alleen Chinees gepraat. Ik snap er niet veel van en kan ook niets terug zeggen. Er wordt voor ons gekookt en ik krijg te horen dat mijn gebruik van stokjes er niet uitziet. En dat het zo wel heel lang gaat duren 😉 Ik krijg een lepel...

Bloemetjes en geen bijtjes

Na het eten nemen we een kijkje op de kiwi velden en leren we dat het hier niet met bijtjes bij de bloemetjes gaat. Met de hand wordt iedere bloem bestoven. Ongelooflijk wat een klus. En dat moet in twee dagen gebeuren, anders ben je te laat. Stuifmeel van de mannetjes boom wordt verzameld, rood gekleurd en vervolgens met een buisje op de vrouwelijke bloem gestampt.

Hilarisch moment

We gaan via een ander busstation terug naar Xi’an en hier weten ze echt geen raad met ons. Uiteindelijk staat een groep van 4 bediendes en 3 politieagenten naar ons paspoort te kijken! We passen niet in het systeem. Het komt uiteindelijk goed en we mogen mee met de bus. Nu bijkomen van alle indrukken. Morgen nog een dag in Xi’an en dan gaan we weer door.

Bijzonder

1. Dat bij iedere busstation en metrostation je rugzak door een scanner gaat

2. Dat je paspoort gegevens worden opgeslagen bij het kopen van een kaartje

3. Als je de douche aanzet muziek gaat spelen

4. De mooi geklede dames een rage blijkt te zijn over het hele land.

5. We vanavond voor 50 yuan heerlijk gegeten hebben inclusief 2 halve liters bier. Dat is iets meer dan 6 euro, voor 2 personen.

6. W e toch wel een bezienswaardigheid zijn, na 3,5 jaar een gesloten grens.

Keizer Jingdi ligt hier begraven met om hem tientallen pits met daarin beelden van mensen, dieren, potten en eten.

Indrukwekkend om te zien. We hebben het museum helemaal voor ons zelf, beter kunnen we het niet krijgen. Aan het einde van de middag maken we een wandeling over de oude stadsmuur.

Morgenochtend vroeg naar het station. Dan pakken we de trein naar het zuiden!

Je ziet het landschap continu veranderen. Van bergen naar rijstvelden naar miljoenen steden. We rijden zuidwaarts en de begroeiing wordt ook steeds tropischer.

Emeishan is een heilige berg (3000m). 1 van de 4 voornaamste heilige bergen in China. Er staan verspreid op de berg meer dan 30 tempels. Morgen gaan we de berg op en blijven we op de top een nacht slapen. En hopelijk zien we dan een zonsopkomst boven het wolkendek. Maar vandaag nemen we eerst een kijkje bij een tempel onderaan de berg.

Weer heerlijk gegeten vanavond. Heb zin in morgen. En ben vannacht niet alleen op de kamer 😄

Toedels!

Van Special Forces heb ik geleerd dat je fysiek veel meer kan dan je denkt, en het principe van: ‘zolang je nog niet flauwvalt, kan je prima door’ gaat regelmatig door mijn hoofd. Op de rustplekken kom je iedere keer dezelfde mensen tegen. Zo ook een Chinese jongen en meisje, studerend in Aken, Duitsland. Een leuk gesprek en een ruil: een French bread cakeje voor een Duitse mueslireep. Beste deal ever.😀

Als je maar stug doorgaat, kom je er vanzelf. Na 2 uur zijn we boven. We vinden ons hotel en lopen daarna door naar de top.

De Golden Summit

Boven op de berg staat een boeddhistische tempel met een gigantisch gouden beeld van de \240Bodhisattva van Pu Xian. Naast dat dit allemaal heel interessant en indrukwekkend is, heb je ook een gigantisch uitzicht over het gebergte. Morgen hopen we hier de zon op te zien komen.

Overal waar we zijn, zijn we de enige westerlingen. En dan heb je bekijks, of mensen maken een praatje met je, bijvoorbeeld waar je vandaan komt. Het zorgt voor een vrolijke sfeer. Een Yi minority stel vraagt of wij met hen op de foto willen. En dat is wederzijds. Zij vallen op, net als wij.

Twee vrouwen, maar wat een ander leven zullen we hebben. De Yi minority woont in de bergen van onder andere Yunnan en Sichuan.

We wandelen na het eten nog een keer naar de summit. Het is bijna helemaal verlaten. De mist pakt ondertussen de berg in en ik kan alleen maar hopen dat morgen om 6.15 uur de wolken verdwenen zijn.

Tot morgen!

Geen spierpijn gelukkig al kan ik die traptreden nu wel een beetje schieten. De mist geeft mooie plaatjes en het licht van een lamp doet even denken aan de zon.

Maar helaas, het is wat het is, de mist blijft hangen en zonder zon gaan we weer richting hotel.

We vertrekken naar Leshan, een stad 40 kilometer verderop. En zo gaan we van een koude kille bergtop, naar de tropische warmte van de stad. We kunnen naast het Giant Buddha park niets vinden over Leshan. En omdat we al zo vroeg van de berg beneden waren, gaan we de plannen wijzigen. Grote dank aan Herbert die alles organiseert.

Eerst een wandeling naar het Giant Buddha \240aan de andere kant van de rivier. Het park lijkt uitgestorven, maar één keer aangekomen bij de grote Buddha, wemelt het van de mensen. Af te gaan op de rijen die je verplicht moet lopen, kan het hier nog veel drukker zijn. Ik moet er niet aan denken. Het is warm en het zweet druipt langs mijn gezicht. De Buddha is 70 meter hoog en gemaakt tussen 700 en 800 na chr.

Tien kilometer later, 43 trappen verder, kunnen mijn benen en voeten niet meer. Languit op bed lig ik bij te komen.

De plannen zijn dus gewijzigd. In plaats van morgen nog een dag in Leshan, reizen we morgenochtend alweer verder per hogesnelheidstrein, 4,5 uur richting Zhaoxing. Google er maar eens op, is heel mooi.. Mij lukt dat niet meer, mijn Google is nu echt gecrasht.

Maar we gaan ook door bergachtig gebied en dat betekent veel tunnels. Herbert zit een aantal treinstellen verderop, ik lees lekker een boek.

Van Congjian reizen we naar Zhaoxing. En weer zitten we in een heel andere wereld. Het grootste dorp van de Dong minority, gebouwd rond 1100 en bestaat uit houten huizen. De geur van hout vuurtjes ruik je overal. En er wordt flink geknald met vuurwerk; er is een begrafenis.

‘s Avonds ga ik naar een dansvoorstelling. Super toeristisch natuurlijk, maar mooi hoe (denk ik) een liefdesverhaal wordt uitgebeeld. Na afloop moet ik van m’n ‘nieuwe vrienden’ mee op de foto. Ze vinden m’n haar zo mooi en ik \240krijg een flinke hug. Ik kan alleen maar denken: hoe ben ik hierin beland 😂

Morgen reizen we naar de rijstvelden van Ping’an. Dan kom ik weer op bekend terrein.

(video)

We nemen de trein naar Sanjiang waar Yibeng ons komt ophalen. We maken een tussenstop in Longshen waar we lunchen en op de markt doen we boodschappen. Ik kijk mijn ogen weer uit op de ‘vleesafdeling’.

Even later komen we aan in Ping’an. Voelt goed om hier weer te zijn. In april 2018 kwam ik hier voor het eerst met Ronald en ontmoette toen Herbert (die al heel lang vrienden is met de familie). We vonden Ping’an een mooie aanvulling op de fotoreis naar Yangshuo en sindsdien kwamen we hier iedere keer. Ping’an is een Zhuang minority dorpje in de rijstterrassen. Schitterende ligging van het hotel, dit uitzicht verveelt nooit!

Ronald-Annie-Herbert

‘s Avonds is de hele familie aanwezig en ook Ronald en Xiao Wei zijn naar Ping’an gekomen. Er is heerlijk voor ons gekookt en natuurlijk drinken we rijstwijn. Gelukkig krijg ik wel die voor ‘vrouwen’, die bevat iets minder alcohol 😜

(video)

Weer terug bij het hotel besluiten Ronald en ik nog een extra ronde te maken langs de uitzichtpunten. We komen een groep fotografen tegen die een ‘local’ hebben geregeld om te poseren in de terrassen. We haken even aan :)

En natuurlijk moeten we langs ons eenzame boompje. Al zo vaak gefotografeerd dat je ‘m niet meer eenzaam kan noemen. En wat blijkt hij heeft twee buren gekregen. Stuk minder mooi voor de foto.

Op de terugweg komen we weer in het dorp langs vrouwtjes die ik de vorige keren ook op de foto heb gezet. Ik laat ze die foto’s zien op mijn mobiel. Geweldig hun reactie en ik zo in mijn element.

We sluiten weer af met een gezamelijke maaltijd. Morgenochtend vertrekken Herbert en ik Sanjiang.

Ik val weer in slaap en word ‘s ochtendsvroeg wakker van een aantal flinke klappen. Het dondert en bliksemt in de bergen. Ben blij dat ik daar niet bang voor ben.

(Video)

Fengzi

Vandaag nemen we weer afscheid en gaan naar Sanjiang. Dit is een Dong minority dorp en Fengzi heeft daar een geweldig mooi guesthouse. Ik heb hem nog nooit ontmoet, maar wel veel over gehoord. Hij pikt ons samen met Wu Wei op onder aan de berg en rijden in 2 uur naar Sanjiang.

Al drie dagen staat mijn reis in het teken van ontmoeten, eten en drinken. Love it! Morgen via Guilin naar Yangshuo. Daar scheiden Herberts en mijn wegen voor een paar dagen en ik ga zijn aanwezigheid missen!

Na het ontbijt rijden we naar Guilin. Herbert heeft daar jaren gewoond en we gaan eten bij de Indiër, een vriend. Het lekkerste eten ooit. Iedere hap is genieten. We nemen een didi (de Chinese Uber) naar Yangshuo. Het karstgebergte blijft mooi en bijzonder. Fengzi en Herbert stappen een dorpje eerder uit en ik rij door naar mijn hotel. Xiao Wei staat mij op te wachten. Ik heb een kamer met een geweldig uitzicht op de bergen en de rivier. Hier kan ik me de komende 3 dagen prima vermaken!

Fireflies

Xiao Wei, Ronald en ik eten in het dorpje en maken een avondwandeling naar de rivier. En daar zie ik voor het eerst in mijn leven vuurvliegjes. Jeetje wat gaaf! Ik heb het geprobeerd vast te leggen, maar dat is lastig. Het is veel te donker voor video en voor een foto is de sluitertijd te lang.

Als klap op de vuurpijl komt Wendy aanrijden met haar broer. Ze heeft 4 uur gereden om ons te zien en slaapt in hetzelfde hotel. Dit gaan gezellige dagen worden!

Vanavond in Yangshuo gegeten. Het blijft je verbazen hoe druk het daar ‘s avonds kan zijn. Vanuit ieder restaurant of bar komt harde muziek. We zijn nog steeds de enige buitenlanders. Oh ja, en de poncho is hier de nieuwste mode trend :)

Niets zo lekker als met een scooter rond te toeren. We maken een stop bij de Outside Inn, zo jammer om te zien hoe verwaarloosd het erbij ligt. De Outside Inn was ons hotel voor de fotoreizen. In november 2017 was ik er voor het eerst en leerde zo Ronald (de eigenaar van het hotel) kennen. In 2019 is het overgegaan naar een andere eigenaar en sindsdien is er niets meer aangedaan.

Wendy heeft hier ook jaren gewerkt (zo ken ik Wendy) en gewoond en komt allemaal bekenden tegen. We komen in een hotel met nieuwe eigenaars, een Fransman en een Chinese vrouw. We raken aan de praat en ze hebben het hotel nog maar voor een maand. Vanuit de gedachte: het kan nooit slechter worden met het toerisme dan de afgelopen 3 jaar, durven ze deze stap te maken. Ze weten alleen niet hoe ze het aan de markt kunnen brengen en vragen of ik misschien iets met online marketing kan ;)

We zijn nog maar net vertrokken of we krijgen een flinke plensbui over ons heen. Het regenseizoen is nu echt begonnen. We schuilen in de in de Secret Garden. Wat is het mooi daar! Fengzi (Ian) heeft daar een aantal oude Chinese huizen gerenoveerd en omgetoverd tot een schitterend hotel.

We rijden naar Dragon Bridge en Fuli Bridge en langs de andere kant van de rivier weer terug. En ook nu komen we langs het bijna onbegaanbare smal stuk van het pad, waarbij je denkt: nee hier kan ik echt niet verder met m’n scooter, maar waar je ook niet terug kan. Door de modder, waterplassen, over keien, omhoog, naar beneden. Ontzettend glibberig 🫣

Was een heerlijk dagje en we sluiten af met een etentje met Ronald en Xiao Wei in Yangshuo.

We hebben afgesproken voor lunch in Yangshuo met z’n allen. Ik ben geneigd om alleen te eten waarvan ik zeker weet dat ik het lekker vind, maar Xiao Wei helpt me iedere keer weer iets nieuws te proeven en daar ben ik blij mee! Vanmiddag was doerian aan de beurt. Het meest ontzettend stinkende fruit dat er is. Maar het smaakte best wel oké.

Met de auto van Wendy gaan we de bergen in, naar een waterval een gave uitzichtpunten.

Het is zo ongelooflijk warm en vochtig. Je voelt continu zweetdruppels over je rug lopen. We nemen afscheid van Wendy en haar broer, zij gaan weer naar huis. Ronald, Xiao Wei en ik gaan nog even eten in de Giggling Tree. Nog 1 nachtje hier, morgen reizen we naar Guilin om dan volgende ochtend vroeg weer naar Nederland te reizen.

Ik ga niet alleen de mooie bergen maar ook zeker de lekkere ontbijtjes van Xiao Wei missen! We lunchen nog een keer in de Secret Garden en maken daarna nog een korte trip naar Putao. Het oude straatje in dit dorp bezochten we tijdens onze fotoreizen en ik heb hier veel portretten gemaakt. We grapten wel eens dat dit straatje mooi is van lelijkheid. Ik laat aan verschillende mensen de foto’s van 2019 zien. Leuk om de herkenning te merken!

Nu in een hotel bij de Airport, zodat we morgenvroeg op tijd zijn om te vertrekken. Heerlijk zacht bed en brilvwrwarming op de wc. Waar een mens wel niet blij van kan worden.

En die tuin hè, het lijkt wel een biljartlaken!